Πολιτικη & Οικονομια

Όχι στα έθιμα του θανάτου

Θέλετε να θυσιάζουμε ένα παιδί κάθε τόσο προκειμένου να μπορούν κάποιοι συμπολίτες να βαράνε τις μπαλωθιές τους;

Μάνος Βουλαρίνος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Μπορούμε να αντιληφθούμε τη δολοφονική υπόσταση κάποιων εθίμων με μπαλωθιές και πυροτεχνήματα ή όχι; Γράφει ο Μάνος Βουλαρίνος.

Την ώρα που γράφω δεν ξέρω αν το 8χρονο κοριτσάκι από τη Θήβα που μια σφαίρα το βρήκε στο κεφάλι είναι ζωντανό, αλλά ξέρω ότι ο κάμεραμαν που βιντεοσκοπούσε το έθιμο του σαϊτοπόλεμου δεν είναι. Όπως ξέρω ότι πολλοί συνάνθρωποι είναι ζωντανοί από τύχη και κάποιοι που η τύχη τους διασταυρώθηκε με την ατυχία τους, είναι ζωντανοί αλλά όχι αρτιμελείς. Και ξέρω ότι όλα τα παραπάνω δεν οφείλονται σε κάποια καταστροφή ή σε κάποιον πόλεμο, δεν οφείλονται σε κάποιο δυστύχημα, αλλά στην πεποίθηση πολλών συμπολιτών μας ότι η ζωή ενός 8χρονου κοριτσιού ή ενός πατέρα δύο παιδιών δεν έχει καμία αξία μπροστά σε μια μπαλωθιά ή ένα πυροτέχνημα. 

Προφανώς η περίπτωση του 8χρονου κοριτσιού που έπαιζε αμέριμνο μέχρι που το βρήκε η σφαίρα του γλεντζέ συμπολίτη και η περίπτωση του κάμεραμαν, που πήγε να καλύψει άλλη μια προσπάθεια απόδρασης από τα ψυχολογικά αδιέξοδα μέσω της πυρομανίας, δεν είναι η ίδια. Αυτό που είναι το ίδιο είναι η απόλυτη αδιαφορία για τη ζωή, όχι μπροστά σε κάποιο ιδανικό, όχι ας πούμε, η αδιαφορία για τη ζωή μπροστά στην ελευθερία του λόγου ή στο δικαίωμα ψήφου, αλλά η αδιαφορία για τη ζωή μπροστά σε ένα μπαμ και μερικές σπίθες.  

Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω το παρελθοντολάγνο κόλλημα με έθιμα τα οποία πια δεν εξυπηρετούν κοινωνικές, αλλά μάλλον ψυχολογικές ανάγκες. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω το πώς οι μπαλωθιές μπορούν να γεμίσουν μια κενή περιεχομένου υπόσταση και δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω τα οφέλη της οπλοκατοχής και οπλοχρησίας στην πνευματική μικροφαλλία. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω ότι όταν η ψυχοσύνθεσή σου είναι τέτοια που σε αναγκάζει να προσπαθείς να εντυπωσιάζεις αλλά οι ικανότητες σου δεν είναι αντίστοιχες, μπορεί να επιχειρήσεις να εντυπωσιάσεις με δραστηριότητες για τις οποίες το μόνο που χρειάζεται είναι ανευθυνότητα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το πώς είναι δυνατόν να επιτρέπουμε στα κόμπλεξ και την ανάγκη για φιγούρα να σκοτώνουν.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, νομίζω πως πρέπει κάποια στιγμή η ερώτηση «Θέλετε να θυσιάζουμε ένα παιδί κάθε τόσο προκειμένου να μπορούν κάποιοι συμπολίτες να βαράνε τις μπαλωθιές τους;» να απαντηθεί με ένα ξερό και αυστηρό «ΟΧΙ» και η ερώτηση «Θέλετε να διαλέγουμε 20 ανθρώπους κάθε χρόνο και να τους ακρωτηριάζουμε και έναν να τον εκτελούμε κιόλας προκειμένου κάποιοι συμπολίτες να μπορούν να απολαύσουν μερικές σπίθες;» να μοιάζει τόσο ανόητη που θα προκαλεί γέλια. Και νομίζω πως αυτή η στιγμή δεν πρέπει να αναβληθεί. Γιατί κάθε αναβολή θα είναι μια αποδοχή της ιδέας ότι μπορούμε να θυσιάζουμε παιδιά για τις μπαλωθιές του κάθε βλαμμένου και να εκτελούμε γονείς για τα πυροτεχνήματα του κάθε ανεύθυνου. Και κάθε τέτοια συμφωνία θα είναι συνενοχή σε εγκλήματα που όλοι ξέρουμε όχι μόνο ότι θα γίνουν αλλά και το πώς ακριβώς.   

Εκτός αν, σε μια εποχή που τα μάτια μας έχουν δει πολλά και θεαματικά, μερικά μπαμ και κάποιες φλογισμένες κλανίτσες μας εντυπωσιάζουν τόσο πολύ που μπορούμε στη χάρη τους να θυσιάσουμε και μερικούς συμπολίτες. Ή εκτός αν καταλαβαίνουμε την δολοφονική υπόσταση κάποιων εθίμων αλλά τα διατηρούμε επειδή η δολοφονική ανευθυνότητα και η εγκληματική πυρομανία είναι βασικό συστατικό της ύπαρξης μας. Εκτός αν είμαστε σαν τους δύστυχους τους Μεσσήνιους για τους οποίους ο δήμαρχος Καλαμάτας δήλωσε, με τη σιγουριά που έχουν όλοι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι το dna, ότι ο σαϊτοπόλεμος είναι στο dna τους. Και μπράβο μας και ζωή σε λόγου μας. Και το κρίμα από τους θανάτους στο λαιμό μας.