Πολιτικη & Οικονομια

Μοναδικός ηγέτης, ο ηγέτης του κοινωνικού αισθήματος

Oι πολιτικοί που ήταν αποκομμένοι από τον τρόπο της κοινωνίας, όσο άστρο και αν είχαν, έσβησαν άδοξα

Λίνα Παπαδάκη
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η Λίνα Παπαδάκη αναλύει γιατί ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έχει πλήρη έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας.

Kάθε κανονικός άνθρωπος, πόσο μάλλον πολιτικός, όταν δημοσίως αναφέρεται για μια περίπτωση σαν του Στέλιου Κυμπουρόπουλου, πριν από όλα νιώθει (ή δείχνει ότι νιώθει) την ανάγκη να εκφράσει δημοσίως τη ηθική στήριξη και το θαυμασμό του για τον αγώνα ζωής που δίνει καθημερινά αυτό το παιδί, για τα επιτεύγματά του και την αδάμαστη θέλησή του να υπερβεί την αδυναμία του. Μετά μπορεί να προσθέσει το ένα ή το άλλο της πολιτικής, αλλά η εισαγωγή αυτού του είδους είναι τόσο αυτονόητη ή απλώς κλισέ που η παράλειψή της κραυγάζει σαν ένα τεράστιο έλλειμμα. Ο Αλέξης Τσίπρας είπε πολλά για τον Μητσοτάκη, τη Νοβάρτις, το αψύ ύφος των Σφακιανών και γι’ άλλα, αλλά δεν βρήκε μια κουβέντα ανθρώπινης συμπαράστασης στον καταδικασμένο σε ισόβια ακινησία συμπολίτη μας. Πέντε λέξεις που θα απηχούσαν γενικότερα την ευαισθησία και τα προσωπικά αισθήματα του Πρωθυπουργού μας για τον Γολγοθά χιλιάδων πολιτών με αναπηρία.

Πρόκειται για σύμπτωμα που είχαμε κι άλλες φορές την ευκαιρία να διαπιστώσουμε, σε μικρά και μεγάλα. Ο Πρωθυπουργός έχει πλήρη έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας. Σαν να δρα εκτός περιβάλλοντος, εκτός κοινωνικού συνόλου, εκτός των συμβάσεων που όλοι οι υπόλοιποι θεωρούμε απαραίτητες για την αρμονική μας συνύπαρξη. Η άρνησή του, ας πούμε, να φορέσει γραβάτα, να εναρμονισθεί δηλαδή με τα ήθη του περιβάλλοντος, είναι ένα μικρό συμβολικό δείγμα αυτής της δυσπροσαρμοστίας. Η ατομική του εικόνα, σώματος και ντυσίματος, που δεν είναι ποτέ ενταγμένη στο ανθρώπινο σύνολο που τον περιέχει ως Πρωθυπουργό, στην ουσία δείχνει την άρνησή του να επικοινωνήσει με αυτό και να συμμετάσχει στους κανόνες του. Η δε αναγωγή της γραβάτας σε μια προσωπική ιστορία στοιχήματος με διακύβευμα το δράμα ενός λαού, το χρέος της χώρας, αποδεικνύει την έλλειψη σύνδεσης με την ψυχή αυτού του λαού.

Πιο κραυγαλέο, φυσικά, δείγμα της αδυναμίας του να συμμετάσχει στο κοινό αίσθημα ήταν η στάση του στη φωτιά στο Μάτι. Το πανελλήνιο ήταν συγκλονισμένο και συνέπασχε αυθεντικά με τα θύματα της καταστροφής και εκείνου το μέλημα ήταν πώς να στήσει αυτοαθωωτική παράσταση μπροστά στις κάμερες, πώς θα αποσείσει τις ευθύνες από τις πλάτες του, πώς θα δείξει τους ενόχους αλλού, ακόμα και ανάμεσα στους ίδιους τους παθόντες. Είδε κανείς στο πρόσωπό του τη συντριβή και το δέος που είχαν κατακλύσει τις ψυχές όλων των Ελλήνων για το ανείπωτο δράμα των συνανθρώπων μας; Όχι. Είδε έναν άνθρωπο ψυχικά απομονωμένο από το λαό που κυβερνούσε, που τον απασχολούσε μόνο η πολιτική του εικόνα και η προσωπική του διευθέτηση. Όπως τώρα στο αναπηρικό καροτσάκι, εκεί που οι περισσότεροι Έλληνες είδαν πρώτα ένα σύμβολο ανθρώπινης ανημποριάς, εκείνος είδε απλά ένα όχημα πολιτικής.

Είναι ο κύριος λόγος, ανάμεσα σε αρκετούς άλλους, που ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα καταγραφεί στην ιστορία ως ο ηγέτης της αλλαγής, της ελπίδας που ακόμα έρχεται. Όλοι οι μέχρι τώρα Πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης, ακόμα και οι πιο δύστροποι και αντιεπικοινωνιακοί, είχαν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται τον σφυγμό της κοινωνίας και να ηγούνται του αισθήματός της. Αντίθετα οι πολιτικοί που ήταν αποκομμένοι από τον τρόπο της κοινωνίας, όσο άστρο και αν είχαν, έσβησαν άδοξα.