Μπήκε στη ζωή μας ορμητικά. Ενα ξανθό κοριτσάκι που βρέθηκε σε καταυλισμό Ρομά στα Φάρσαλα πρωταγωνίστησε για κάποιες μέρες στην επικαιρότητα, χωρίς να το επιλέξει και χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς της συμβαίνει. Η Μαρία έγινε ξαφνικά παιδί όλων μας και το πρόσωπό της έγινε πολύ γρήγορα οικείο όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και εκτός συνόρων. Παρακολουθήσαμε ένα δυνατό θρίλερ σχετικά με την καταγωγή της. Είναι θύμα trafficking; Την αναζητούν απεγνωσμένα οι γονείς της; Σε ποια χώρα γεννήθηκε; Μήπως την βούτηξαν για να την πουλήσουν αλλά τους ξέμεινε επειδή έχει ένα πρόβλημα στα μάτια;
Προκλήθηκε παγκόσμιο ενδιαφέρον και παγκόσμια συγκίνηση. Η εξαφάνιση του Μπεν έγινε ξανά top story και γονείς από ολόκληρο τον κόσμο που έχουν χάσει τα παιδιά τους πιάστηκαν από την υπόθεση της Μαρίας για να αναζητήσουν την ελπίδα τους στα τσαντίρια. Γιατί αυτό που αφηνόταν να εννοηθεί από την πρώτη στιγμή ήταν ότι βρέθηκε η άκρη ενός κουβαριού που, όταν ξετυλιχτεί, θα οδηγήσει στην αποκάλυψη κυκλώματος εμπορίας βρεφών και παιδιών.
Τελικά το μυστήριο λύθηκε με έναν τρόπο μάλλον απογοητευτικό για το διψασμένο κοινό του reality show που προσέφερε η ίδια η ζωή. Οι βιολογικοί γονείς της Μαρίας βρέθηκαν στη Βουλγαρία και είναι Ρομά. Η Σάσα Ρούσεβα και ο Ατανάς Ρούσεβ εντοπίστηκαν κατόπιν διεθνούς κινητοποίησης από τις αρχές. Εχουν τουλάχιστον επτά παιδιά, αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες. Οι ίδιοι είπαν ότι την έδωσαν γιατί δεν μπορούσαν να τη μεγαλώσουν, υπάρχουν μαρτυρίες κατά τις οποίες την πούλησαν για 250 ευρώ. Γιατί την πήραν οι Ρομά των Φαρσάλων; Προφανώς επειδή μαζεύουν πολυτεκνικά επιδόματα και ήθελαν να διευρύνουν την “οικογένειά” τους.
Από τη στιγμή που εντοπίστηκε η Μαρία τραβήχτηκε η κουρτίνα και μάθαμε πώς λειτουργούν τα ληξιαρχεία, πόσες οικογενειακές μερίδες μπορεί να έχει κανείς περνώντας μέσα από τις τρύπες μιας αναχρονιστικής, ανορθολογικής και γεμάτης στρεβλώσεις δημόσιας διοίκησης, τι γίνεται με τα κοινωνικά βοηθήματα, πώς είναι οι συνθήκες ζωής στου καταυλισμούς. Αυτό που δεν μάθαμε, γιατί σοβαρή έρευνα από τις αρχές δεν έγινε ούτε αποφασίστηκε να γίνει, είναι τι συμβαίνει με το trafficking παιδιών στη χώρα μας όπου η υιοθεσία είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση λόγω υπερβολικής γραφειοκρατίας. Εχουμε ακούσει για συμφωνίες που κλείνονται στα μαιευτήρια, για μωρά που έρχονται μέσα σε ένα καλάθι από άλλες χώρες, για μεσολαβητές που αμείβονται καλά προκειμένου να βρουν λύση σε ένα ζευγάρι που δεν μπορεί να τεκνοποιήσει. Ομως, αυτή η πραγματικότητα παραμένει στο σκοτάδι και δεν έγινε καμία προσπάθεια να φωτιστεί για να αλλάξει, γιατί εκεί παίζονται οικονομικά συμφέροντα και οι όποιες αποκαλύψεις δεν πρόκειται να προσφέρουν χρήσιμη για το σύστημα εξουσίας τηλεοπτική πρώτη ύλη.
Από τη στιγμή που εντοπίστηκε η Μαρία συνέβη και κάτι ακόμη: Ρίχτηκε νερό στο μύλο του ρατσισμού εναντίον των Ρομά, φτιάχτηκαν ή ξαναφτιάχτηκαν στερεότυπα, καλλιεργήθηκαν φοβίες, με τη γνωστή μέθοδο των γενικεύσεων και των ισοπεδωτικών περιγραφών.
Και τελικά; Η Μαρία βρίσκεται στο «Χαμόγελο του Παιδιού» αλλά αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ. Οι βιολογικοί γονείς της λένε ότι τη θέλουν πίσω αλλά αποκλείεται να τους τη δώσουν γιατί δεν είναι σε θέση να τις προσφέρουν τα στοιχειώδη. Εκείνοι με τους οποίους μεγάλωσε τη ζητούν, αλλά επίσης αποκλείεται να τους τη δώσουν επειδή έχουν παρανομήσει. Μένει ανοιχτός ο δρόμος για ένα ίδρυμα στη Βουλγαρία ή για μια ανάδοχη οικογένεια εφόσον ξεπεραστούν διάφορες διοικητικές αγκυλώσεις που δεν είναι κάτι εύκολο ούτε απλό.
Καταναλώνοντας τη Μαρία δεν σκεφτήκαμε αν αυτό που θα της συμβεί από την ώρα που έγινε παιδί όλων μας είναι καλύτερο από αυτό που της συνέβαινε πριν. Συγκινηθήκαμε με το δράμα της, χωρίς να αναρωτηθούμε μήπως είναι ένα δράμα που δεν τελείωσε, αντίθετα μόλις αρχίζει. Μας πρόσφερε συγκίνηση και μια σύντομη φυγή από τα δικά μας προβλήματα, μας χάρισε -αναγκαστικά- το όμορφο πρόσωπό της και το βλέμμα της, μας θύμισε ότι υπάρχουν καταστάσεις πολύ χειρότερες από αυτές που βιώνουμε εμείς με την κρίση και την ξεχάσαμε πριν καν παρθεί μια απόφαση για το μέλλον της.
Από τη στιγμή που χάθηκε από την οθόνη ξαναέγινε από παιδί όλων μας ένα παιδί που δεν είναι σαν τα δικά μας και άρα, ποιος ξέρει και ποιος νοιάζεται, πώς θα μεγαλώσει και πώς θα ορίσει στο κεφαλάκι της την έννοια του καλού και του κακού, τι απάντηση θα δώσει κάποια στιγμή στην ερώτηση ποια μοίρα θα διάλεγε η ίδια.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
13°
