Ήταν χαλαροί και τα χαμόγελα περίσσευαν. Έβγαζαν σέλφι με μία άνεση που πρόδιδε μία παράταιρη εφηβική έξαρση με μία πρόσμιξη επιπόλαιας ευφορίας. Εκεί, στη Βενεζουέλα, κάποιοι πίστεψαν έστω και για μια στιγμή πως είχαν κλείσει κάποιο ραντεβού με την ιστορία. Αγνοούσαν πως δεν διέθεταν ούτε τα προσόντα ούτε και την ικανότητα να διαχειριστούν, αυτοί οι διψασμένοι για εξουσία νεαροί πολιτικοί, τη διαπλοκή. Η διαχείριση της διαπλοκής συνεπάγεται και τη διαχείριση των διαπλεκομένων. Αυτοί που βρίσκονταν πίσω από την ιστορία του Καράκας ήταν πολύ έμπειροι για να χειραγωγηθούν από τα «παιδαρέλια της Κουμουνδούρου».
Στο αεροπλάνο ο δικηγόρος από την Κύπρο ήταν προφανώς ο μοναδικός της παρέας που είχε συναίσθηση των επιπτώσεων. Η ομάδα των ελλήνων αριστερών βρισκόταν στη χώρα του Τσάβες και μετέπειτα του Μαδούρο για να διευκολύνει πολιτικά τις εισαγωγές φθηνού πετρελαίου στην Ελλάδα. Μέχρι εκεί καλά. Έστω κι αν η διύλισή του θα ήταν ακριβότερη λόγω ποιότητας. Ο δικηγόρος από την Κύπρο, ο κ. Αρτεμίου του γραφείου «Αρτεμίου - Πιερή», είχε ήδη διασφαλίσει τη νομική εξυπηρέτηση της συμφωνίας εισαγωγής υδρογονανθράκων από τη Βενεζουέλα για λογαριασμό εξαιρετικά επιφανούς έλληνα επιχειρηματία με απόλυτη γνώση της διεθνούς πετρελαϊκής αγοράς. Ο δικηγόρος από την Κύπρο είχε αναλάβει τη νομική επεξεργασία της συμφωνίας. Την πλήρη εικόνα και την επιχειρηματική διάσταση αυτού του εγχειρήματος την είχε (και την έχει) εκείνη η ομάδα που είχε διαχειριστεί εκ μέρους του κόμματος την υπόθεση. Όλα τα κόμματα διατηρούν «διεθνείς σχέσεις», αλίμονο. Άλλες είναι φανερές για το πόπολο. Άλλες κρυφές για τα... ταμεία. Άλλες είναι απόρρητες.
Ο έλληνας επιχειρηματίας (που δεν είναι ο Λαυρεντιάδης ή Λούα-Λούα, για να εξηγούμεθα) φαίνεται πως έκανε τη δουλειά του. Ήταν αυτός που «έδωσε» το κονέ στην κομματική ιεραρχία. Πιθανότατα να είναι και ο ίδιος ο οποίος, όταν η δουλειά τελείωσε, «έδωσε» και τον Αρτεμίου –και άρα τον Παππά και βεβαίως το Μαξίμου– βορά στα ΜΜΕ. Αυτά έχουν οι «δουλειές» με τις διεθνείς σχέσεις. Αλλάζουν οι συμμαχίες με ρυθμούς που ζαλίζουν, ιδιαίτερα όταν η Βενεζουέλα βρίσκεται στη δίνη μίας καταλυτικής αναμέτρησης.
Στην Κύπρο τα στόματα των «αριστερών συνοδοιπόρων» είναι κλειστά. Τα στελέχη του ΑΚΕΛ, οι δημοσιογράφοι που κατά κανόνα γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, διατηρούν σιγή ασυρμάτου. Ποιος Λαυρεντιάδης, ποιος Αρτεμίου, ποια Κουμουνδούρου, ποιο Μαξίμου; Το νησί έχει μάθει να ακροβατεί επί δεκαετίες πάνω σε μία κλωστή που διαφεντεύει πολύ ισχυρότερα συμφέροντα από όσα θα μπορούσε να αντέξει. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας στην Κύπρο είναι ζήτημα προσέγγισης. Σε όλα και για όλα τα ζητήματα. Είναι να μην κουνηθεί έστω και ένας κόκκος άμμου. Τότε κινδυνεύει ολόκληρο το οικοδόμημα. Το ΑΚΕΛ είναι πυλώνας του οικοδομήματος. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός επίσης. Η Αρχιεπισκοπή είναι ο τρίτος πυλώνας του συστήματος. Όλοι γνωρίζουν τα πάντα στη Λευκωσία ή τη Λεμεσό. Κανείς δεν ομιλεί.
Υπόθεση Πετσίτη vs Novartis
Στην Αθήνα τώρα έπρεπε να στηθεί ένα αντίβαρο στην υπόθεση Πετσίτη, που λανθασμένα έλαβε αυτή την ονομασία. Ο Πετσίτης είναι ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Με σοβαρό πρόβλημα υγείας, ο Πετσίτης βρέθηκε από νωρίς στο οικογενειακό περιβάλλον του προστάτη του. Παιδί για τις δουλειές του ποδαριού. Ασταθής, προβληματικός και άρα επιρρεπής. Ιδανικός για delivery παντός είδους.
Το αντίβαρο θα άκουγε στο όνομα «Novartis», με μία οπισθέλκουσα διαφοροποίηση ωστόσο. Η υπόθεση δεν θα αποδιδόταν εφεξής στην ίδια την εταιρεία, η οποία «αποθεραπεύθηκε διεθνώς» και είναι πλέον ένας πυλώνας του συστήματος που έχει αποκηρύξει το λάθρο παρελθόν της, αλλά σε «στελέχη της Novartis». Βλέπε την εμμονή του Αρείου Πάγου στην απόδοση ευθυνών. Στήθηκε το αντίβαρο αλλά κανέναν δεν έπεισε η σκηνοθεσία. Τα παιδιά του Μαξίμου σκέφτηκαν να τραβήξουν για τις εκλογές με υπόδικους πολιτικούς αντιπάλους. Η μπλόφα στο πόκερ είναι τέχνη. Δεν μπορείς να μπλοφάρεις με τον ίδιο τρόπο μισοκλείνοντας το ένα μάτι. Σε παίρνουν χαμπάρι αμέσως.
Το «ζουμί» της υπόθεσης θα αφορά κυρίως τους 20 καμπαλέρος που έστησαν το σύστημα ξεπλύματος του μαύρου χρήματος. Τρεις εταιρείες, μία γαλλικής καταγωγής και δύο ντόπιες, τρεις μικρομεσαίοι που διαδραμάτισαν ρόλο πλυντηρίου, 23 ιστοσελίδες και τρεις ραδιοφωνικοί σταθμοί, τα λογιστήρια των οποίων μπορεί και να μην πήραν χαμπάρι. Α... και ένα στέλεχος της φαρμακευτικής με τη βαλίτσα. Στην καλύτερη περίπτωση, δηλαδή, ένα σενάριο για μία κινηματογραφική παραγωγή χαμηλού κόστους. Άντε να «τσαλακωθεί» λίγο ο Λοβέρδος και αυτό ως προς τις εντυπώσεις και όχι επί της ουσίας.
Το «άλλο» όμως, το σκάνδαλο της «νεοαριστεράς» με τα παιδιά του Τσε σε ντεμέκ έκδοση, αυτό θα αποπληρωθεί κυρίως εντός κόμματος. Διότι εδώ ανιχνεύεται χρηματοδότηση κομματικού μηχανισμού με τρόπους απαράδεκτους για αριστερές νοοτροπίες.
Στο τέλος κερδίζει πάντα η μπάνκα, και όχι μόνο στο μπλακ τζακ. Ο ΣΥΡΙΖΑ το επιχείρησε, αλλά ούτε πρόλαβε ούτε και θα μπορούσε να γίνει καθεστώς. Αντίθετα, το αντίπαλο δέος είναι πραγματική παράταξη. Με τα όλα της. Η «παράταξη» δεν ξεχνά ποτέ και εκδικείται. Κάποιος παλιός, απευθυνόμενος σε έναν «νεοαριστερό» νέας κοπής, προειδοποιούσε ο έρμος αλλά κανείς δεν καταλάβαινε τι εννοούσε. «Η Δεξιά δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Δεν θα αφήσει να πέσει κάτω τίποτε. Δεν θα αφήσει χλωρό κλαρί. Θα σας διασύρει και θα σας στήσει στο σκαμνί». Ο συνομιλητής του προσπέρασε χωρίς να ακούσει. Λάθος του.
10°
