«Σήμερα διαβάζω για ένα email chain της Microsoft που διέρρευσε και όπου γυναίκες που έχουν διάφορες εμπειρίες που τις βιώνουν ως ταπεινωτικές μέσα στο γραφείο τις συζητάνε επιτέλους ανοιχτά με ονόματα και στοιχεία, την ίδια ώρα εξακολουθεί και η κουβέντα για τη συνήθεια του Τζο Μπάιντεν να κάνει μουτούλες και φιλάκια και χαδάκια και μαγουλάκια σε random γυναίκες στον επαγγελματικό περίγυρο.
Διαβάζω εδώ και ακούω σε συζητησεις με άντρες διάφορα περιπαιχτικά σχόλια για αυτή τη συζήτηση, και τα καταλαβαίνω εν μέρει, όπως καταλαβαίνω γενικά το ότι είναι δύσκολο να μπούμε ο ένας στη θέση του άλλου, θέλει μια ξεχωριστού είδους συναισθηματική ευφυΐα, θέλει και αρκετή δύναμη, έχει και ένα κομμάτι που αφορά την ντροπή, ένα συναίσθημα που σε καθηλώνει. Ως γυναίκα γενικά ευνοημένη σε ότι αφορά τις εργασιακές μου συνθήκες, ως προσωπικότητα που οι άλλοι ονομάζουν από δυναμική έως bitch from hell, αλλά και ως άνθρωπος με μεγάλη αδυναμία και έφεση στο αθώο ερωτικό παιχνίδι ανάμεσα στα φύλα, θέλω να προσπαθήσω να εξηγήσω:
Μεγαλώνουμε, εμείς τα κορίτσια, με τη διαρκή ανεκπλήρωτη ανάγκη να μας αγαπάει ο πατέρας μας, είτε επειδή οι άντρες δεν εκφράζουν τα συναισθήματα, την αγάπη, την τρυφερότητά τους, εύκολα, είτε επειδή οι γυναίκες και προφανώς οι νόρμες της οικογένειες τούς βάζουν να παίζουν το ρόλο του κακού μπάτσου, είτε επειδή μας λείπουν γιατί δουλεύουν πολλές ώρες για να στηρίξουν οικονομικά το σπίτι (όλα τα παραπάνω πλευρές του toxic masculinity που τους επιβάλλεται και για το οποίο και εκείνους τους νιώθω πολύ και τους καταλαβαίνω), για όλα αυτά τέλος πάντων, μεγαλώνουμε προσπαθώντας να γίνουμε αρεστές, χαμογελαστές, άξιες να αγαπηθούμε, να μας αγκαλιάσει, να μας φιλήσει, να μας θαυμάσει, να μας συμπεριλάβει ο μπαμπάς μας, και αυτό είναι κάτι που το κουβαλάμε στην ζωή μας πάντα, όση ψυχοθεραπεία κι αν κάνουμε: ΑΚΟΜΑ δεν μπορώ να κάνω μούτρα στον άντρα μου, ακόμα τρέμω όταν μου θυμώνει και δεν μπορώ να κρατήσω τη θέση μου ακόμα και όταν αντικειμενικά και ψύχραιμα έχω δίκιο να παραπονιέμαι για κάτι. Και ρωτάω τον σημερινό, ώριμο, επί δεκαετία ψυχοθεραπευόμενο και ενήμερο, εν πολλοίς, εαυτό μου «ΓΙΑΤΙ ρε συ»; Και δεν έχω απάντηση, ούτε αισθάνομαι πως θα καταφέρω να το αλλάξω αυτό.
Τα έγραψα όλα αυτά για να καταλήξω να πω στους φίλους άντρες και γυναίκες που δεν καταλαβαίνουν τον λόγο ύπαρξης ή την αργοπορία αυτής της χιονοστιβάδας παραπόνων που βρήκε διέξοδο τα τελευταία χρόνια: ναι, ΑΚΟΜΑ και όταν η ανεργεία δεν είναι στο 30% και δεν αισθανόμαστε αναλώσιμες, ΑΚΟΜΑ και να μη θεωρείτο κύριος breadwinner της οικογένειας ο άνδρας και άρα η θέση του πιο κατοχυρωμένη στη δουλειά, για τους λόγους που περιέγραψα παραπάνω, οι γυναίκες όχι μόνο ανεχόμαστε αλλά και αποδεχόμαστε στο εργασιακό και στο κοινωνικό μας περιβάλλον ένα σωρό συμπεριφορές που κατα βάθος μας καταπιέζουν. Και χάδια στα μπουτάκια, και κρατήματα του χεριού, και μασαζάκια των ώμων, και χτυπήματα στα καπούλια, και φιλιά ακόμα και στα χείλη, που δεν ενθαρρύναμε, αλλά και άλλες ψιλοταπεινώσεις όπως το να σερβίρουμε, να κάνουμε θελήματα, να περιποιούμαστε, να χαϊδολογάμε αφεντικά και προϊσταμένους, και γενικά να αναμένεται από εμάς να είμαστε --εκτός από επαγγελματίες και επιστήμονες-- γκέισες. Ναι, γκέισες.
Οι γυναίκες που άρχισαν δειλά-δειλά να λένε πως ΔΕΝ το θέλουν αυτό, πως δεν τους αρέσει δεν είναι τρελές και υστερικές, ούτε πρέπει να είναι οι συμπεριφορές αυτές ποινικά κολάσιμες για να έχουν δικαίωμα οι αποδέκτες τους να ΜΗΝ θέλουν αυτά τα αγγίγματα και αυτόν τον ρόλο. Και επιτέλους, σταματήστε να βάζετε την ταμπέλα «φλερτ» σε όλο αυτό, το φλερτ είναι κάτι που θέλει φαντασία και θέλει και κόπο, είναι σαν το ψάρεμα ανοιχτής θάλασσας, δεν είναι σα να πιάνω γόνο στο λιμάνι με την απόχη».
22°
