Αχταρμάς και δημοκρατία

Εδώ και κάμποσο χρονικό διάστημα, όλοι οι κάτοικοι αυτής της δύσμοιρης χώρας είμαστε μάρτυρες ενός απέραντου πολιτικού αχταρμά, σύγχυσης και πολιτικών παρλαπίπων, στον οποίον πρωτοστατούν νυν και πρώην κυβερνητικά στελέχη. Σ’ αυτή τη συγχυτική κατάσταση, όπου κυριαρχεί η κοινωνικοπάθεια κάθε είδους και ύφους, η παραπολιτική έχει αντικαταστήσει την πολιτική, σε όλα τα επίπεδα. Αποκορύφωμα η κωμωδία των συζητήσεων και διαδικασιών για την όπως ειπώθηκε, «σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων» για μια κεντροαριστερή πλειοψηφία.

Μα ποιος νοιάζεται; Νοιάζεται η κυβέρνηση; Φυσικά και όχι, αφού πρόκειται, κατά δήλωσή της, «για την πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση», και μάλιστα της «ριζοσπαστικής αριστεράς» η οποία, ως γνωστόν, δεν αναγνωρίζει το αστικό θεσμικό πλαίσιο, και γι’ αυτό το καταπατά αδιαλείπτως και αδιακρίτως.

Το τι ακριβώς σημαίνει, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αριστερή κυβέρνηση, μπορούμε να το καταλάβουμε από μια σειρά πολιτικών αποφάσεων και εφαρμογών, οι οποίες χαρακτηρίζονται από την παντελή απουσία κατανόησης της πραγματικότητας και την απουσία στρατηγικής και ως εκ τούτου αποτελούν έναν θεόρατο αχταρμά.

Κραυγαλέο παράδειγμα η μη λειτουργία των περίφημων ΤΟΜΥ στο χώρο της υγείας, τα οποία θεσπίστηκαν και μάλιστα από έναν «φασίστα» πρώην υπουργό, για να υπηρετήσουν τις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Τομέας, κατά τεκμήριο, προνομιούχος για μια κυβέρνηση η οποία διατείνεται ότι υπερασπίζεται τους κοινωνικά αδύναμους, ή όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται, μιας «προοδευτικής κυβέρνησης».

Τελικά μέσα από γενικόλογα νοήματα κενών περιερχομένων, όπως αριστερά, προοδευτικός, κ.λπ. έχει επιβληθεί στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, μια καιροσκοπική πολιτική και ένας αρκετά μεγάλος αριθμός καιροσκόπων πολιτικών, οι οποίοι ασχολούνται αποκλειστικά με το πολιτικό κουτσομπολιό, την ίντριγκα και τη δημιουργία ψεύτικων πολιτικών κρίσεων, με μοναδικό όφελος τη διατήρηση και συντήρηση ενός πολιτικού κατεστημένου, βασισμένο σ’ ένα ιδεολογικό παραλήρημα.

Κάπως έτσι, φτάνουμε να βλέπουμε η πλατεία Ομονοίας να ανακατασκευάζεται για δέκατη φορά τα τελευταία 30 χρόνια, γιατί κοντεύει να καταβαραθρωθεί, ενώ ένας δήμος δεν μπορεί να διατηρήσει ένα δημοτικό ιατρείο, με δικά του έξοδα, ή παιδαγωγούς για τους παιδικούς σταθμούς και καταφεύγει στην οικονομική βοήθεια από την ΕΕ, με οκτάμηνες συμβάσεις προσωπικού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα παιδιά, που στοιβάζονται ανά 25αδες με δύο άσχετους συμβασιούχους να τα προσέχουν. Ωστόσο, το πολιτικά σημαντικό είναι: όλα τα παιδιά να έχουν πρόσβαση στους παιδικούς σταθμούς.

Κάπως έτσι γινόμαστε μάρτυρες, τουλάχιστον όσοι γνωρίζουμε πρόσωπα και πράγματα, μιας ανακύκλωσης έργων, τα οποία παραμένουν εσαεί «πιλοτικά» γιατί δεν αναλαμβάνει η πολιτεία να καλύψει τα έξοδά τους σε συνέχεια της ΕΕ, ούτε φυσικά διανοείται να αναλάβει την πολιτική βούληση ένα πιλοτικό έργο να γίνει μόνιμος κρατικός θεσμός, γιατί μετά τι θα πουλάει;

Κάπως έτσι κάποιοι μας πασάρουν καινοτόμες παρεμβάσεις της δεκαετίας του ’80, ως νέες, ως ξαναζεσταμένο φαγητό, πιθανώς γιατί μας θεωρούν βλάκες. Κάπως έτσι γίνονται ανά δεκαετία οι ίδιες εξαγγελίας, αφού το «πράγμα» έχει πια «ξεχαστεί».

Κάπως έτσι ο αριστερός αχταρμάς κυβερνάει και η δημοκρατία, αργά και βασανιστικά, σβήνει. Το χειρότερο είναι ότι επιβεβαίωσαν τις χειρότερες ευχές από τους χειρότερους αντιδραστικούς εχθρούς της δημοκρατίας.