Η επιβολή των άκρων είναι συνυφασμένη με το οργανωμένο έγκλημα. Άλλωστε ο σοφός λαός τα άκρα τα διαχώρισε –όχι από την πεπατημένη mainstream πολιτική– αλλά από την πολιτισμένη (αν και πολλές φορές υποκριτική) επίφαση νομιμότητας του ενδιάμεσου πολιτικού χάρτη.
Η δήθεν «πολιτισμένη» κοινοβουλευτική συμπεριφορά διαφέρει από τη δίχως φραγμούς εκδήλωση των άκρων στο εξής: τα άκρα δε διστάζουν να ολισθήσουν στο έγκλημα. Και δεν αναφερόμαστε βεβαίως σε μεμονωμένες συμπεριφορές ή αντιδράσεις, αλλά σε συντονισμένες εγκληματικές κακουργηματικές ενέργειες που πατούν και με τα δύο πόδια στο πεδίο της εγκληματικής οργάνωσης του άρθρου 187 του ποινικού μας κώδικα.
Είναι αλήθεια ότι οι διατάξεις περί εγκληματικής οργάνωσης θεσπίστηκαν το 2001 για να «κουμπώσουν» την υπόθεση της 17 Νοέμβρη και των παρεπομένων της. Είναι επίσης αλήθεια ότι την τελευταία 10ετία υπήρξαν περιπτώσεις όπου οι συγκεκριμένες διατάξεις εφαρμόστηκαν διασταλτικά από τις εισαγγελικές Αρχές ακόμη και για περιπτώσεις απλών συμμοριών.
Διαφωνώ, ωστόσο, με αρκετούς έμπειρους συναδέλφους νομικούς, οι οποίοι επικαλέστηκαν κενά στη στοιχειοθέτηση της κατηγορίας για σύσταση και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση κάποιων εκ των πρωτοκλασάτων μελών της Χρυσής Αυγής. Απλώς συνέβη και στη χώρα μας η εγκληματική οργάνωση να είναι και πολιτικό κόμμα συνταγματικά αναγνωρισμένο. Στη Γερμανία του 1920 το κόμμα του Χίτλερ ήρθε να αποκαταστήσει την πληγωμένη περηφάνια του Γερμανικού λαού από τη συνθήκη των Βερσαλλιών. Λησμονούμε εύκολα.
Η δομή, λοιπόν, η διάρκεια, ο εξοπλισμός, αλλά και η άνω των τριών ατόμων συγκρότηση ομάδας που διαπράττει με σύστημα κακουργήματα –ως απαραίτητα στοιχεία της εγκληματικής οργάνωσης– όχι απλώς πληρούνται στην περίπτωση της ΧΑ, αλλά θα έλεγε κανείς ότι αυτή ακριβώς ήταν η τρομοκρατία που ο νομοθέτης σκόπευε να πολεμήσει.
Πιθανώς να μη συνδέονται όλοι αιτιωδώς με τη δολοφονία του άτυχου Φύσσα, όμως είναι δίχως άλλο ενταγμένοι σε μια εγκληματική οργάνωση που επέβαλε τη γραμμή της δείχνοντας τα δόντια της.
Απέναντι, στην άλλη όχθη, η ανασφάλεια παρόμοιας αντιμετώπισης γέμισε νευρικότητα το ακροαριστερό κίνημα. Δυσκολεύομαι να μην αναφερθώ στο περιστατικό της Θεσσαλονίκης προ ετών, όπου οι αστυνομικές Αρχές στο πλαίσιο διαδήλωσης, αφού εγκλώβισαν περίπου 80 διαδηλωτές με σακίδια γεμάτα μολότοφ και τσεκούρια, οι οποίοι αναζήτησαν άσυλο στις εισόδους πολυκατοικιών στα στενάκια κάτω από την Τσιμισκή και υπό τη βεβαιότητα της επικείμενης δίωξης αναζητούσαν εναγωνίως (μέσω των κινητών τηλεφώνων) νομική υπεράσπιση (και από εμέ τον υπογράφοντα) έως ότου να έρθει το μαγικό χέρι ντόπιου βουλευτού του ΠαΣοΚ να τους απεγκλωβίσει με τις ευλογίες της πολιτείας και της μουδιασμένης Αστυνομίας.
Προφανώς δεν είναι τυχαία ούτε η ανησυχία ούτε και νευρικότητα της αριστεράς περί παρακολούθησης σχετικά με «ακραίες» έκνομες συμπεριφορές. Το έγκλημα είναι έγκλημα από όπου και αν προέρχεται. Η γεωγραφία είναι αδιάφορη.
Τα κίνητρα βαπτίζονται πάντοτε αγαθά και μαζί με αυτά τα άκρα εξαγνίζουν και τα μέσα. Η βία είναι στο DNA των άκρων. Είναι η μόνη πρακτική δύναμη των άκρων. Ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία απλώς μπλοκάρουν τους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου…
Η άλλη δύναμη, αυτή της δημαγωγίας, είναι και αυτή που με φοβίζει περισσότερο για το αν τελικώς θα απαλλαγούμε από τους εκκολαπτόμενους αυτόκλητους προστάτες τους έθνους. Και το σοφό δόγμα «ακολούθησε το χρήμα» μας οδήγησε για άλλη μια φορά στο συμπέρασμα ότι ακόμη και εξόφθαλμα ανισόρροποι και ασουλούπωτοι τύποι είναι χρήσιμοι σε κάποιους. Δεν είναι τυχαία η συντήρηση τους.
Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι σύντομα μέσα στην πίεση της δικαστικής αυτής περιπέτειας, οι κατηγορούμενοι μιας εγκληματικής οργάνωσης που στα δύσκολα απαρνήθηκε ακόμη και τα αυτονόητα ιδεολογικά της διακριτικά θα αξιώσουν από την ελληνική δικαιοσύνη το ακαταλόγιστο, ως θύματα δημαγωγίας ανεγκέφαλων. Τελικώς οι πιο επικίνδυνοι είναι οι ηλίθιοι και όχι οι κακοί. Η βλακεία, όμως, ως γνωστόν είναι ανίκητη. Ας ελπίσουμε τώρα να τη νικήσουμε και αν ευχηθούμε καλή επιτυχία στις αξιότιμες Εφέτες.
