Εδώ και ενάμιση χρόνο κοιτάζω τον κόσμο στον δρόμο, στο μετρό, στo σουπερμάρκετ και σκέφτομαι «άραγε πόσοι από όλους αυτούς έχουν ψηφίσει Χρυσή Αυγή;». Είναι πολλοί. Περνάμε δίπλα τους, σίγουρα. Διασταυρωνόμαστε. Άγνωστοι συμπολίτες που έρριξαν στην κάλπη την ψήφο της πιο ακραίας πολιτικής ασυνειδησίας. Πρώτα, στις εκλογές τον Μάιο του 2012. Μετά, έναν μήνα αργότερα, στις νέες εκλογές, έπραξαν το ίδιο. Ζόφος. Βαθύ μακροβούτι μακριά από τον πολιτισμό.
Δύο χτυπήματα με μαχαίρι στην καρδιά. Η στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από Χρυσαυγίτη στην Αμφιάλη μπροστά στα μάτια των αστυνομικών, ήταν το γεγονός-καταλύτης. Η πολιτεία αντέδρασε και άρχισε να κάνει αυτό που έπρεπε. Με πολύ μεγάλη καθυστέρηση βέβαια. Επί τέλους, όμως, δόθηκε πράσινο φως για την εξάρθρωση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής και των θυλάκων της. Αποκαλύψεις. Συλλήψεις. Ο Φυρερίσκος, ο αντι-Φυρερίσκος, ο δράστης και άλλοι όμοιοί τους έχουν προφυλακιστεί. Κάποιοι (γνωστά άνθη της διευθυντικής ομάδας) δεν κρίθηκαν προφυλακιστέοι. Είμαστε, ωστόσο, στην αρχή της αρχής.
Η Χρυσή Αυγή είναι συνώνυμο της Ωμής Βίας. Σωρεία εγκληματικών πράξεων, ρατσιστικών και όχι μόνο. Αν αφαιρέσεις την κτηνώδη βία από τη Χρυσή Αυγή δεν μένει τίποτα άλλο. Ομως ακόμη και όταν οι Χρυσαυγίτες μιλούν («μιλούν» τρόπος του λέγειν) από το στόμα τους βγαίνουν μαχαίρια.
Πώς φθάσαμε ως εδώ; Για τις ευθύνες του πολιτικού κόσμου και του κράτους μιλάμε. Υπάρχει όμως ένα ζήτημα το οποίο αποφεύγουμε να θίξουμε. Κάποιες νύξεις μόνο που και που. Λες και πρόκειται για κάτι δευτερεύον, ασήμαντο. Αρκετά πια με τη σιωπή. Εχουμε και λέμε, λοιπόν.
Ένα θέμα είναι η ίδια η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή και η εφιαλτική δράση της. Ένα άλλο θέμα -εξ ίσου εφιαλτικό- είναι οι ψηφοφόροι και υποστηρικτές της. Δηλαδή αυτοί που με την ψήφο τους έφεραν στη Βουλή δεκαοκτώ θαυμαστές του Χίτλερ, ποσοστό 7%. (Βέβαια, στη Βουλή έχουμε και θαυμαστές του Στάλιν, άλλο ένα δείγμα πολιτικής καθυστέρησης, όμως αυτό δεν είναι της παρούσης).
425.000 ψήφοι. Τόσοι είναι οι συμπολίτες μας που έριξαν στην κάλπη το ψηφοδέλτιο της Χρυσής Αυγής στις εκλογές πριν ενάμιση χρόνο. 425.000 ψήφοι ντροπής. Ετσι κι αλλιώς, οι ψηφοφόροι δεν είναι αθώοι σε καμία περίπτωση. Και πάντως, μισό εκατομμύριο ψήφοι είναι μεγάλο μέγεθος· είναι σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος, της ελληνικής κοινωνίας. Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια.
425.000 ψήφοι. Η Χρυσή Αυγή είναι νεοναζιστική. Μάλιστα. Αυτοί που την ψήφισαν; Δεν ισχυρίζομαι ότι η ψήφος τους είναι ιδεολογική. Ασφαλώς δεν λέω ότι όλοι όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή είναι νεοναζί. Είναι όμως μωρές παρθένες; Είναι παραπλανημένοι ανήλικοι; Είναι ανεύθυνοι; Δεν «ήξεραν»; Τι μυαλά μπορεί να κουβαλά κανείς όταν πάει και ψηφίζει μαχαιροβγάλτες; Τι μπορεί να έχει στο κεφάλι του όταν δίνει ψήφο σε εκείνους που χαιρετούν ναζιστικά και αρνούνται το Ολοκαύτωμα; Και πώς κολλάνε όλα αυτά με τον «σοφό ελληνικό λαό»; Το μισό εκατομμύριο που ψήφισε Χρυσή Αυγή δεν έπεσε από τον ουρανό, μέρος του «σοφού ελληνικού λαού» είναι. Ερμηνείες για αυτή την κατάντια μπορεί να υπάρχουν. Δικαιολογία όχι.
Ειπώθηκαν διάφορα για τους λόγους που οδήγησαν 425.000 συμπολίτες μας να ψηφίσουν τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή. Πολλοί λένε ότι η άνοδός της οφείλεται «στην κρίση, στην ανεργία, στην ανασφάλεια, στην τιμωρητική ψήφο προς τους διεφθαρμένους πολιτικούς». Ολα αυτά, ενδεχομένως, συνέβαλαν σε κάποιο βαθμό. Δεν είναι όμως ο κύριος λόγος. Εκτός και αν, επαναλαμβάνω, ψάχνουμε για δικαιολογίες.
Κρίση και υψηλή ανεργία έχει και η Πορτογαλία και η Ισπανία, αλλά ούτε οι Πορτογάλοι ούτε οι Ισπανοί έφεραν στη Βουλή τους νεοναζιστικά κόμματα. Ανασφάλεια; Κουράστηκα να ακούω για τις περίφημες γιαγιάδες που οι Χρυσαυγίτες τις πήγαιναν στην τράπεζα να πάρουν τη σύνταξή τους. Ομως τη Χρυσή Αυγή την ψήφισαν και στις περιοχές όπου οι γιαγιάδες δεν φοβούνται να πάνε μόνες τους στην τράπεζα. Τιμωρητική ψήφος στους πολιτικούς; Δηλαδή οι ψηφοφόροι γύρισαν την πλάτη στους διεφθαρμένους πολιτικούς και άνοιξαν την αγκαλιά τους στους τραμπουκοειδείς φασίστες που ως γνωστόν είναι ...αδιάφθοροι. Λεπτομέρεια: όλως τυχαίως, οι ψηφοφόροι ανακάλυψαν την «τιμωρητική ψήφο» από τη στιγμή που οι πολιτικοί δεν μπορούσαν πλέον (λόγω της κρίσης) να τους διορίζουν τα παιδιά στο Δημόσιο.
Ισχυρίζομαι ότι όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή ήξεραν -λιγότερο ή περισσότερο- πού έδιναν την ψήφο τους. Και δεν τους πείραζε. Και δεν τους ενοχλούσε, oύτε ο νεοναζιστικός χαρακτήρας, oύτε ο ρατσισμός, ούτε ο τραμπουκισμός, ούτε το έκδηλα λούμπεν στοιχείο της. Δύσκολο να το παραδεχτούμε. Ωστόσο αυτή είναι η κυριολεκτικά μαύρη αλήθεια.
Στον περίπου ενάμιση χρόνο που μεσολάβησε από τον Ιούνιο του 2012 έως τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα η Χρυσή Αυγή οργίασε! Όμως όσο συνέχιζε να μαχαιρώνει, τόσο κέρδιζε υποστηρικτές. Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν σχεδόν διπλασιασμό της δύναμής της. Σήμερα -μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τις συλλήψεις, τις προφυλακίσεις, τις αποκρουστικές αποκαλύψεις- η δύναμή της μειώθηκε μεν αλλά παραμένει υψηλή, στο 7% περίπου. Σήμερα, μετά από όλα αυτά, συνεχίζουν να υποστηρίζουν τη Χρυσή Αυγή τόσοι όσοι την ψήφισαν (τότε που τάχα μου δεν ήξεραν). Μη χειρότερα.
Υπάρχει κάτι πολύ χαλασμένο και νοσηρό στην ελληνική κοινωνία, τουλάχιστον σε ένα σημαντικό κομάτι της. Υπάρχει κάτι που ισοδυναμεί με πολιτική καθυστέρηση, κάτι που δεν συνάδει με το δημοκρατικό πολίτευμα. Αντί για την κουλτούρα διαλόγου και συναίνεσης, κυριαρχεί η κουλτούρα της βίας και του φανατισμού. Πρωτογονισμός. Περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανομίας και ατιμωρησίας. Παρωχημένες γελοιότητες περί «καλής» και «κακής» βίας. Όλα αυτά έχουν βαθιές ρίζες, δεν προέκυψαν τώρα, είναι παλιά ιστορία. Απλώς τώρα, με την κρίση, αναδύθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο. Τι στο καλό; Σπάσαμε όλους τους καθρέφτες και δεν έχουμε πουθενά να κοιταχτούμε;
Ασφαλώς γι’ αυτή την κατάσταση ευθύνονται τα κόμματα (οι ηγεσίες ιδίως), ο πολιτικός κόσμος (γενικότερα), τα μέσα ενημέρωσης (εδώ πια πέσαμε σε χρυσωρυχείο). Όμως πρέπει να το πούμε δυνατά. Ότι δηλαδή ευθύνονται και οι ίδιοι οι πολίτες για πολλά και εν προκειμένω για τη στήριξη που δίνουν στο νεοναζιστικό μόρφωμα. Όχι άλλες δικαιολογίες για αυτούς που ψήφισαν και στηρίζουν, ακόμη και τώρα, τη Χρυσή Αυγή.
9°
