Ο θάνατος του Θέμου Αναστασιάδη έφτασε μέχρι τους υπονόμους του διαδικτύου. Οι αρουραίοι χάρηκαν και, σαν σωστοί επαγγελματίες, άρχισαν να γρυλίζουν φτύνοντας χολή πάνω από τον τάφο. Ήταν θυμωμένοι γιατί η εφημερίδα του απελθόντος τύπωσε σε πρωτοσέλιδο τη φωτογραφία ενός δολοφονημένου και αυτοί απαιτούν σεβασμό στους νεκρούς. Φόρεσαν τις κουκούλες της ανωνυμίας όπως έκαναν οι συνάδελφοί τους, συνεργάτες των Γερμανών, και έδειξαν με το δάχτυλο αυτόν που πρέπει να φάει χώμα γιατί έκανε αβάντες στη Χρυσή Αυγή ενώ οι ίδιοι είναι κατά του ναζισμού. Έβγαλαν αλαλαγμούς χαράς και πέταξαν τα περιττώματά τους πάνω σε πενθούντα γυναικόπαιδα, γιατί αυτοί είναι ευαίσθητοι, ενώ ο απελθών δεν νοιαζόταν για τον πόνο του άλλου. Με δυο λόγια, έκαναν ό,τι επιβάλλει το βρωμερό είδος τους και το γεγονός δεν προσφέρει καμιά έκπληξη.
Διάλειμμα.
Χρειάζεται να φύγει η προηγούμενη βρώμα και βοηθάει το ραδιόφωνο που σκορπάει την ευωδία της Άλκηστις Πρωτοψάλτη. «Και όπως έπεφταν τα αστέρια στο χώμα και όπως πέφτουν στη γη τα κορμιά, σου βρήκα μόνο μια λέξη να πω, σ’ αγαπάω...». Τι ωραίοι στίχοι, αναδύουν τόσο συναίσθημα που σε λιγώνουν. Τους υπογράφει ο Νίκος Μωραΐτης. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που λίγες ώρες μετά τον θάνατο του Θέμου ένιωσε την ανάγκη να πληκτρολογήσει τον εξής επικήδειο: «Ο Θέμος Αναστασιάδης έγραψε ιστορία. Κατασκεύασε πρωτοφανή λάσπη, χυδαιότητα, ρατσισμό, σεξισμό, φτήνια, διαπόμπευσε ανθρώπους, έκανε πρωτοσέλιδο ματωμένους νεκρούς. Ας είναι ελαφρύς ο βούρκος που θα τον σκεπάσει».
Είναι να απορείς, όπως λέει κι ένας στίχος. Τι συμβαίνει και ένας καλλιτέχνης, ο οποίος έχει συναισθήματα και το ταλέντο να τα μεταφέρει μέσα από την τέχνη του, παράγει τόση χυδαιότητα και κάνει βουτιά στη λάσπη έχοντας τη σιγουριά ότι δουλεύει σε καθαριστήριο; Πώς γίνεται ένας δημιουργός να μετατρέπεται σε χούλιγκαν; Και καλά όταν ο συγκεκριμένος πλησιάζει (ή ξεπερνάει) τα όρια της γραφικότητας υπογράφοντας άρθρα αριστερού θαυμασμού προς τον Τσίπρα γιατί έκανε κολληγιά με τον Τραμπ αποδεικνύοντας ότι «είναι ο πρωθυπουργός παντός πλανητάρχη»! Αντέχεις όταν ενθουσιάζεται γιατί ανακάλυψε ότι η διαφορά μεταξύ Τσίπρα και Μητσοτάκη βρίσκεται στο ότι ο πρώτος άκουσε τα κάλαντα από διαπολιτιστικό σχολείο, ενώ στον δεύτερο πήγαν παιδιά ντυμένα τσολιαδάκια. Τέτοια χαριτωμένα έχουν γραφτεί και θα ξαναγραφτούν χιλιάδες φορές, δουλίτσα να υπάρχει.
Όταν όμως κατρακυλάει κάτω από το τελευταίο σκαλοπάτι του πολιτισμού και χρησιμοποιεί το όπλο των λέξεων για να εξεμέσει πάνω από τους τάφους, τρομάζεις. Αναρωτιέσαι τι μεσολάβησε, γιατί κάποιοι οι οποίοι έχουν την ικανότητα να κάνουν τη ζωή μας πιο όμορφη, εκπέμπουν τόση τοξικότητα. Φαίνεται ότι τρόμαξε και ο Νίκος Μωραΐτης γι’ αυτό και επανήλθε στα social media για να δηλώσει ότι «παρά τα τόσα like» (!) νιώθει άσχημα και αποσύρει την υβριστική ανάρτηση.
Μακάρι να είναι ειλικρινής. Είθε να θυμηθεί τα νεανικά του όνειρα και να τα συγκρίνει με τον σημερινό ακραιφνή συριζαίο εαυτό του. Ο δρόμος της επιστροφής σε αυτά είναι ανοιχτός. Για να τον βρει, χρειάζεται ένας μικρός προβληματισμός και να δοθεί η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου. Όχι, ένας καλλιτέχνης δεν γεννιέται σκατόψυχος. Γίνεται.
