Ο θάνατος και οι βόθροι

Μου είναι εξαιρετικά απωθητική η σπουδή με την οποία πολλοί συμπολίτες των οποίων η δουλειά έχει να κάνει με την αποδοχή του κοινού, κολλάνε πάνω σε έναν θάνατο σαν στρείδια μπας και καταφέρουν να πάρουν κάτι από τη λάμψη (μτφ. το κοινό και τους θαυμαστές) του νεκρού. Ξέρετε για ποιους μιλάω. Αυτούς που με τις γλυκανάλατες και «εκ βαθέων» νεκρολογίες τους καταφέρνουν να μιλήσουν περισσότερο για τον εαυτό τους παρά γι’ αυτόν που υποτίθεται πως θέλουν να τιμήσουν. Απωθητική μεν, κατανοητή δε. Δεν χρειάζονται άλλωστε ιδιαίτερες γνώσεις ή ικανότητες για να μπορείς να καταλάβεις το γλοιώδες των προθέσεών τους και το ταπεινό των κινήτρων τους. 

Αντιθέτως (κι επειδή δεν είμαι ούτε ψυχίατρος ούτε ψυχολόγος) καθόλου δεν μπορώ να καταλάβω τους συμπολίτες εκείνους που στο άκουσμα του θάνατου κάποιου που τους είναι αντιπαθής αισθάνονται την ανάγκη να κάνουν έκθεση των κοπράνων από τα οποία αποτελείται η ψυχή τους (ή το μυαλουδάκι τους για εμάς που δεν έχουμε καλή σχέση με το έντεχνο) και βρίζουν έναν άνθρωπο ο οποίος πια δεν υπάρχει. Έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να κάνει τίποτα, ούτε καλό ούτε κακό, δεν μπορεί να διορθωθεί αλλά ούτε και να χειροτερέψει. Έναν άνθρωπο για τον οποίο, έτσι κι αλλιώς, όλοι έχουμε ήδη άποψη στην οποία η χαρά για τον θάνατο και τα μπινελίκια δεν προσθέτουν τίποτα απολύτως. Εκτός φυσικά από το να αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίο έχουν μεγαλώσει, σκέφτονται και ζουν αυτοί που χαίρονται και μπινελικώνουν. Αυτοί οι συμπολίτες που έχουν στήσει ένα φεστιβάλ βόθρου στα μέσα της κοινωνικής της δικτύωσης από τη στιγμή που έγινε γνωστός ο θάνατος του Θέμου του Αναστασιάδη.

Θα καταλάβαινα το ασυγκράτητο μένος τους, αν ο νεκρός τους είχε βλάψει προσωπικά. Θα το καταλάβαινα κι αν συνοδευόταν από αποκαλύψεις οι οποίες θα άλλαζαν τον τρόπο με τον οποίο τον θυμόμαστε. Προφανώς, αν κάποιος γνωρίζει κάτι σημαντικό για κάποιον συμπολίτη που απεβίωσε, κάτι που πρέπει και οι υπόλοιποι να μάθουμε προκειμένου να μη μείνουμε με μια στρεβλή και παραπλανητική εικόνα για τον βίο και την πολιτεία του, κάτι που θα μας βοηθήσει να είμαστε καλύτεροι κριτές όσων είναι εν ζωή, είναι θεμιτό να το μοιραστεί. Μπορεί φυσικά, αν έχει στοιχειώδεις τρόπους, να περιμένει λίγες ημέρες, αλλά η περίπτωσή του είναι κατανοητή. Το σκουλήκι, όμως, που χοροπηδάει με χαρά και αφοδεύει πάνω από έναν τάφο γιατί δεν γουστάρει αυτά που έλεγε ή τον τρόπο με τον οποίο έκανε τη δουλειά του ο νεκρός, δεν μπορώ να το καταλάβω.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, κανείς δεν συμπαθεί τους πάντες και κανείς δεν έχει έναν καλό λόγο για όποιον πεθαίνει. Οι άνθρωποι που αντιπαθούμε και αυτοί που σιχαινόμαστε είναι πολλοί και ο θάνατός τους δεν είναι υποχρεωτικό να μας κάνει να αλλάξουμε γνώμη. Αλλά δεν είναι υποχρεωτικό και κάτι άλλο: να πούμε τη γνώμη μας. Υπάρχουν φορές που μπορούμε απλώς να το βουλώσουμε κι αν τα κόπρανα του μυαλού μας δεν μπορούν να κρατηθούν μέσα, ας πάρουμε τηλέφωνο έναν γνωστό ή φίλο (όλοι έχουν φίλους, ακόμα και οι βόθροι) κι ας βρίσουμε με την ψυχή μας. Κι αν μετά από καμιά εβδομάδα που θα έχει θαφτεί ο νεκρός, νιώθουμε την ίδια ανεξέλεγκτη ανάγκη να του τα χώσουμε, ας το κάνουμε τότε.

Ο σεβασμός στους νεκρούς ήταν πάντοτε κάτι σαν δεδομένο για τα σύνολα ανθρώπων που θέλουν να ονομάζονται κοινωνίες. Ακόμα και στους νεκρούς εχθρούς. Το ότι κάποιοι αυτό δεν μπορούν όχι να το καταλάβουν, αλλά ούτε καν να το συλλάβουν, είναι πρόβλημα και δυστυχώς δεν είναι μόνο δικό τους. Γιατί αν αυτοί οι άνθρωποι δεν σέβονται τον αντίπαλό τους νεκρό, φανταστείτε πόσο κακό θέλουν να κάνουν (και κάνουν όταν τους δίνεται η ευκαιρία) σε ό,τι δεν τους μοιάζει και είναι ζωντανό. Και μπράβο τους.

 Υ.Γ. Το αποχετευτικό πρόβλημα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι μεγάλο και οι βόθροι ξεχειλίζουν συχνά. Αλλά αντιμετωπίζεται. Θα εκπλαγείτε, όταν δείτε πόσο λιγότερο βρωμερό θα είναι το τάιμ λάιν σας μετά από μερικά μπλοκ.