Μα κανείς δεν αγαπάει τον Αλέκση;

Με λύπη (και μπόλικη χαιρεκακία) διαπιστώνω ότι ο πρωθυπουργός μας δεν πρέπει να περιστοιχίζεται από ανθρώπους που τον αγαπούν. Στην πραγματικότητα δεν πρέπει να έχει κοντά του ούτε έναν που να τον νοιάζεται στ’ αλήθεια. Αν είχε κοντά του έστω και έναν τέτοιο άνθρωπο, αν, πέρα από τους παρατρεχάμενους της εξουσίας, υπήρχε δίπλα του κάποιος που να θέλει το καλό του, ίσως να τον προστάτευε δίνοντάς του μερικές απλές συμβουλές.

Δεν μιλάω για συμβουλές που έχουν σχέση με την πολιτική. Γι’ αυτές έχει δίπλα του γίγαντες όπως ο Καρανίκας, η Νοτοπούλου, ο Φλαμπουράρης, ο Παππάς, η Αχτσιόγλου, ο Πολάκης, ο Τζανακόπουλος, η Φωτίου, ο Σπίρτζης, ο Πάκης ο Παυλόπουλος, ο Ρασπούτιν... να μη συνεχίσω... καταλαβαίνετε ότι από απόψεως πολιτικής σκέψης και πράξης, το ρόστερ είναι υπερπλήρες. Μιλάω για πράγματα πιο απλά. Πράγματα καθημερινά που δυστυχώς εκθέτουν τον πρωθυπουργό μας και ρίχνουν σκιές στην, κατά τα άλλα, υπέρλαμπρη εικόνα του. Πράγματα που μόνο ένας φίλος ή κάποιος άλλος που να τον νοιάζεται θα μπορούσε να του πει. Πράγματα σαν κι αυτά:

Να προσέξει, με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι το κάνει τώρα, το ντύσιμό του.

Μπορεί ο Αλέκσης να έχει πολλά μικροαστικά απωθημένα, μπορεί να θεωρεί επαναστατική την απουσία γραβάτας και να κοκορεύεται γι’ αυτήν, αλλά τώρα είναι πια μεγάλο παιδί. Ως πρωθυπουργός, δεν εκπροσωπεί την πάρτη του ή το μαγαζί του. Επροσωπεί μια χώρα και έναν θεσμό και όσο χεσμένους κι αν τους έχει και τη χώρα και τον θεσμό, καλό είναι να παραστήσει πως νοιάζεται και πως έχει επίγνωση του ότι, όσο υπηρετεί τη χώρα και το θεσμό, τη ζωή του δεν μπορεί να τη ζει όπως γουστάρει κι αυτό είναι κάτι που δηλώνεται και με το ντύσιμο.  Όπως δηλώνεται και ο σεβασμός. Δεν μπαίνεις σε εκκλησία με το μαγιό ή σε πλαζ γυμνιστών με ράσα, δεν πας στον γάμο της αδερφής σου με φόρμα ή στην κηδεία του παππού σου με φουστανέλα, όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί σέβεσαι και τους χώρους και τις στιγμές και τα πρόσωπα και σεβόμενος όλα αυτά πιθανόν να κερδίσεις και τον σεβασμό που μπορεί να επιθυμείς.  

Αν, παρ’ όλα αυτά, ο Αλέκσης θέλει να χρησιμοποιήσει τη θέση του για να κάνει τη μικροαστική του «επανάσταση», καλό θα είναι να καταλάβει ότι η «λαϊκότητα» της απουσίας της γραβάτας ακυρώνεται από την παρουσία ένος κοστουμιού, ενός πουκαμίσου, ενός ζευγαριού παπουτσιών και ενός ρολογιού που κοστίζουν πολλά μηνιάτικα κάποιου καλά αμοιβόμενου συμπολίτη μας. Και θα πρέπει να αγοράσει μερικά ζευγάρια κάλτσες με λάστιχο ή καλτσοδέτες. Αν, τώρα, επιμένει να κάνει κάτι πραγματικά ρηξικέλευθο, μια εμφάνιση με σακάκι, πουκάμισο, γραβάτα, μαγιό σπίντο και βατραχοπέδιλα νομίζω θα ήταν στ’ αληθεια επαναστατική. 

Να προσέξει τη στάση του σώματος

Καταλαβαίνω πως ο Αλέκσης βαριέται τις συναντήσεις με ξένους ηγέτες. Συνήθως του λένε πράγματα που ούτε τον ενδιαφέρουν, ούτε μπορεί να τα καταλάβει και είναι λογικό τις ώρες εκείνες ο νους του να ταξιδεύει σε σκέψεις περισσότερο ενδιαφέρουσες όπως το «πόσες ζάχαρες θέλει το τέλειο φραπόγαλο». Παρόλα αυτά θα πρέπει να πιέσει λίγο τον εαυτό του και να προσποιηθεί ότι σέβεται τον συνομιλητή του, καθώς οι πόζες που μοιάζουν με εικόνες από οντισιόν για το Φόρεστ Γκάμπ 2: ο Έλληνας Ξάδερφος, δεν είναι ιδιαιτέρως κολακευτικές και δίνουν στους υπηρέτες του νεοφιλελεύθερου Μινώταυρου την ευκαιρία να φτιάξουν εικόνες σαν κι αυτή:

Να μη μιλάει αγγλικά δημοσίως

Το καταλαβαίνω ότι η μαμά του θα τον ρωτάει αν τσάμπα πλήρωναν το φροντιστήριο ξένων γλωσσών, αλλά από το να της δώσει εμμέσως μια καταφατική απάντηση καλύτερα είναι να την αφήσει να αναρωτιέται. Ευτυχώς, υπάρχουν πολλοί διερμηνείς που μπορούν να τον βοηθήσουν στις δημόσιες εμφανίσεις του και κανείς δεν πρόκειται να τον κακαχαρακτηρίσει αν επιμένει να μιλάει στη γλώσσα του που την ξέρει μετρίως και όχι σε μια γλώσσα που δεν ξέρει καθόλου. Αν πάλι επιμένει να κάνει τη μαντάμ Σουσού, ας περιοριστεί σε αυτό κι ας μην κάνει ταυτόχρονα και τον Γκιωνάκη επιχειρώντας να μιλήσει με προφορά.

Να μη χρησιμοποιεί παραδείγματα από την ιστορία, την μυθολογία, τις επιστήμες και γενικά να μην αναφέρεται σε πράγματα που απαιτούν μια στοιχειώδη μόρφωση και καλλιέργεια.

Κάποιος είχε πει πως είναι πολύ καλύτερο να κάνεις τους άλλους να αναρωτιούνται αν είσαι άσχετος από το να ανοίγεις το στόμα σου και να διαλύεις κάθε αμφιβολία. Το επίθετο δεν ήταν το «άσχετος», αλλά το νόημα δεν αλλάζει. Πολλοί συμπολίτες δεν ξέρουν ότι ο Μεσαίωνας δεν κράτησε 100 χρόνια και κάποιοι αγνοούν ότι όταν αλλάζω κατεύθυνση δεν κάνω στροφή 360 μοιρών. Αλλά πολλοί περισσότεροι τα ξέρουν και κάποιοι από αυτούς είναι κακοί άνθρωποι. Καλό λοιπόν είναι, ένας πρωθυπουργός να μην τους δίνει ευκαιρίες να κάνουν επίδειξη της κακίας τους κοροϊδεύοντας την άγνοιά του. 

Να μη λέει ψέματα για τα αυταπόδεικτα

Καλό θα ήταν να περιορίζουμε τα ψέματά μας σε πράγματα που αυτός που πάμε να κοροϊδεψουμε δεν μπορεί να διαπιστώσει εύκολα. Μπορούμε, ας πούμε, να πούμε ψέματα στη σύζυγο (ή στο σύζυγο) μας για το τηλέφωνο που χτύπησε και «ήταν ο Γιώργος» ενώ στην πραγματικότητα ήταν η Ελένη, αλλά αν μας πιάσει στο κρεβάτι με την Ελένη καλύτερα να μην πούμε πως πρόκειται για τον φίλο μας τον Γιώργο. Αντιστοίχως, είναι άλλο να λες ψέματα για την πορεία της οικονομίας ή τα μελλοντικά οφέλη από την εξωτερική σου πολιτική κι άλλο για τις κλούβες που όλοι έχουμε δει να φυλάνε το σπίτι και το γραφείο σου. Και μπράβο σου.