«Τους βάλεις δεν τους βάλεις, μεγάλε, φυλακή, εμείς δουλειές δεν έχουμε, οι συντάξεις αργά ή γρήγορα θα φάνε το μαχαίρι, τα παιδιά μας φεύγουνε, οι φόροι και οι εισφορές μάς γονατίζουν. Εσάς εκεί πάνω μια χαρά σας βλέπω. Γελάκια, ταξίδια και πορείες, για να μη ξεχνιόσαστε. Αλλιώς μας τα λέγατε». Άκουσα να λένε στο γιατρείο.
«Τι αριστερά και τι δεξιά, τι κομμουνισμός και τι φασισμός, υπάρχει κάποιος να κάνει κάτι; Όλα αυτά πουλούσαν όσο υπήρχαν μπικικίνια. Γινόσουν κόκκινος από τη σάλτσα της αστακομακαρονάδας και έλεγαν, μεγαααάλος κομμουνιστής αυτός. Άναβες την πουράκλα και ήσουν ίδιος ο Κάστρο. Χάψαμε το παραμύθι του Αλέξη, ok την πατήσαμε, αλλά τώρα να ’ρθει κάποιος σοβαρός να φέρει κεφάλαια και δουλίτσες, να μας δώσει ένα μεροκάματο, μια σύνταξη της προκοπής». Άκουσα να λένε στο καφενείο.
«Τι θα γίνει με το νόμο και την τάξη; Συγχαίρει η άλλη τους αστυνομικούς, επειδή έδειξαν αυτοσυγκράτηση και δεν ακούμπησαν όλους αυτούς τους τρελαμένους που αμαύρωσαν την επέτειο του Πολυτεχνείου; Που έκαψαν την Αθήνα; Πώς τολμάνε να εμποδίζουν τον υπουργό ή τους αντιστασιακούς να καταθέσουν στεφάνι; Άσε τους κλέφτες που αλωνίζουν. Φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε στο δρόμο…» Άκουσα να λένε στο κουρείο.
Ένα 50% σήμερα ψάχνει δεξιό λαϊκιστή. Τον Έλληνα Σαλβίνι, μη σου πω τον Έλληνα Όρμπαν. Αλλά, ευτυχώς, δεν τον βρίσκει.
Άντε μετά να εξηγήσεις στους νοικοκυραίους, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Για τη λάσπη στον ανεμιστήρα που μας ανέβασε στον αφρό και μπορεί να δουλεύει ακόμα, για την εξουσία που είναι γλυκιά αλλά δεν την έχουμε για πάντα, για το δικαίωμα στην τεμπελιά και πού να τρέχεις να βρεις επενδύσεις, για τον φόβο που είναι ο μεγάλος αδελφός και μας προσέχει, για τις σχέσεις αγάπης και μίσους ανάμεσα στις φυλές της αριστεράς, για τις άπειρες συνεδριάσεις βαριάς μεταπολιτευτικής νικοτινίασης που μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Για το γάλα που βυζάξαμε λαίμαργα από τα βυζιά του Λένιν, του Στάλιν και του Μάο.
Ένα 50% σήμερα ψάχνει δεξιό λαϊκιστή. Τον Έλληνα Σαλβίνι, μη σου πω τον Έλληνα Όρμπαν. Αλλά, ευτυχώς, δεν τον βρίσκει. Δεν ευδοκιμεί εδώ αυτό το φρούτο. Έχουμε άλλα. Θα μπορούσε το ρόλο αυτόν να τον παίξει ο Πάνος, αλλά ταυτίστηκε με την αριστερά και κάηκε. Και πάλι ευτυχώς. Τον αριστερό λαϊκιστή τον βαρέθηκε. Είπε ότι θα βγάλει λαγό από το καπέλο, δεν τον έβγαλε, τέλος. Θα τον έχει όμως στην καβάτζα για άλλες καλύτερες μέρες.
Ελλείψει νέου «σοβαρού λαϊκιστή», κάποιοι καταλήγουν στο άλλο άκρο, στον ορθολογιστή Μητσοτάκη. Αλλά τον θέλουν κανονικό δεξιό και πατριώτη και γι’ αυτό χειροκρότησαν την κόντρα με τη Δύση στη συμφωνία των Πρεσπών. Την οποία επιμένουν να μη την γουστάρουν γιατί «όλα μας τα πήρατε, αφήστε μας το όνομα τουλάχιστον», λένε.
Και γι’ αυτό δεν είδαν με καλό μάτι την μετεγγραφή Τατσόπουλου. Όπως δεν θα δουν και κάποια άλλη ντελικάτη υπουργοποίηση από το χώρο της κεντροαριστεράς. Και γι’ αυτό θα αντισταθούν στη μετεξέλιξη της ΝΔ σε κεντρώο φιλελεύθερο κόμμα. Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα ή ανάποδα, δεν ξέρω. Υπάρχουν σκοτεινές, υπόγειες διαδρομές μέσα στην κοινωνία, η δράση φέρνει αντίδραση, ο διχασμός είναι η τροφή της, ζει για να διχάζεται, δεν ξέρει κάτι άλλο. Η ανομία που σκόρπισε η αριστερά σχεδόν εκδικητικά για να την καθυποτάξει τώρα γυρνάει αδέσποτη σαν μπούμεραγκ. Οι άνθρωποι αυτοί ψηφίζουν με βάση τα συμφέροντά τους και καλά κάνουν.
Η ΝΔ προηγείται αλλά δεν κάνει πάταγο και ο αρχηγός δεν έχει μεγάλο «γκελ». Γιατί είναι σοβαρός και μετρημένος και δεν επικοινωνεί με το πόπολο. Δεν μιλάει απευθείας με το «λαό».
Η ΝΔ προηγείται αλλά δεν κάνει πάταγο και ο αρχηγός δεν έχει μεγάλο «γκελ». Γιατί είναι σοβαρός και μετρημένος και δεν επικοινωνεί με το πόπολο. Δεν μιλάει απευθείας με το «λαό». Δεν λέει μεγάλα λόγια, δεν βγάζει κραυγές, δεν αφρίζει και δεν φτύνει την ώρα που μιλάει, δεν τάζει λαγούς με πετραχήλια, δεν κάνει διορισμούς από το μπαλκόνι, θέλει αξιολόγηση και μικρότερο δημόσιο τομέα. Τιναφτορέ; Ένας Ολλανδός χριστιανοδημοκράτης πολιτικός; Ακόμα και όταν θυμώνει, δεν φοβίζει. Γι’ αυτό το γιατρείο, το καφενείο, το κουρείο δεν τον γουστάρουν. Τον ανέχονται, δεν έχουν και άλλον για να ελπίζουν.
Ποιοι ψηφίζουν σήμερα ΝΔ; Οι δεξιοί που δεν πήγαν να ψηφίσουν ή ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ και ΕΚ το 2015. Αυτοί ξαναμαζεύονται στη βάση τους και αλλάζουν τα δεδομένα. Μαζί με κάποιους κεντρώους, τέως πασόκους ή τέως αριστερούς, που καταλαβαίνουν ότι προέχει να αλλάξει αυτή η τραγική κυβέρνηση μπας και ξεκολλήσουμε από το βάλτο. Και φυσικά ένα απολιτικό ποσοστό που μετακινείται ψηφίζοντας κάθε φορά τον επικρατέστερο. Δεν ξέρω αν αρκούν για να δώσουν την αυτοδυναμία στον Κυριάκο. Γιατί αν δεν τη δώσουν, τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα για τον τόπο.
Η αήθης επίθεση στον Σημίτη δεν άλλαξε τα κόζια στην κοινωνία. Μάλλον πέρασε αδιάφορα. Διέγειρε όμως μέντορες της κεντροαριστεράς και τους ανάγκασε να παραδεχτούν ότι ο Τσίπρας δεν είναι ο «Ολαντρέου της νέας εποχής» και αυτό είναι θετικό. Μια καλή παρακαταθήκη για το μέλλον όταν θα πρέπει να εκλέξουμε το νέο μας ΠτΔημοκρατίας. Από την άλλη, και ο Τσίπρας τους απέδειξε ότι τους έχει γραμμένους, του αρκούν οι πασόκοι που ντάνιασε στο πρώτο μάζεμα, περισσότεροι θα του δημιουργούσαν πρόβλημα, άσε που δεν έχει και καρέκλες να τους καθίσει. Κοιτάζει, όμως, στα χαμηλά για ψήφους.
Ο Κυριάκος πρέπει να πείσει τους νεοδημοκράτες ότι στα θέματα τάξης είναι δεξιοί, στα θέματα θεσμών κεντροδεξιοί, στα θέματα οικονομίας φιλελεύθεροι και στα θέματα κοινωνικού κράτους, σχεδόν σοσιαλδημοκράτες.
Η «δεξιά» πολιτική στροφή που εξελίσσεται αργά μέσα στην κοινωνία, δεν έχει και μεγάλη σχέση με την ελεύθερη αγορά, τους ανοιχτούς θεσμούς, το λιγότερο κράτος. Δεν αποπνέει φιλελεύθερο ριζοσπαστισμό ή οράματα ρηξικέλευθων και προωθητικών αλλαγών στο κράτος και την κοινωνία. Και αυτό είναι αρνητικό και ο Κυριάκος θα το βρει μπροστά του. Αλλά δεν είναι και ακροδεξιά στροφή, όπως διατείνεται η αριστερά, που διαβάζει τον ορθολογισμό ως κοινωνικό συντηρητισμό. Δεν έχει εμφανή εθνικιστικά, ρατσιστικά ή ξενοφοβικά χαρακτηριστικά, παρόλα όσα λέγονται με αφορμή το «Μακεδονικό», και αυτό είναι θετικό.
Η δεξιά εδώ και 40 χρόνια δεν έδωσε καμιά ιδεολογική μάχη μέσα στην κοινωνία, δηλαδή τις έχασε όλες αμαχητί. Ακόμα και το σχολείο, παλιό της οχυρό, το παρέδωσε όχι απλά στην αριστερά, αλλά στη χειρότερη εκδοχή της. Εθνομηδενισμός, τεχνοφοβία και αντιπαραγωγισμός. Απλά έβλεπε την αριστερά να ηγεμονεύει και την ακολουθούσε ενοχικά, δανειζόμενη κρυφά τσιτάτα και πρακτικές. Τον σοσιαλισμό οικοδομούσε και αυτή. Τώρα θα πολεμήσει; Τώρα εισπράττει τα δέοντα και αγκομαχά.
Ο Κυριάκος πρέπει να πείσει τους νεοδημοκράτες ότι στα θέματα τάξης είναι δεξιοί, στα θέματα θεσμών κεντροδεξιοί, στα θέματα οικονομίας φιλελεύθεροι και στα θέματα κοινωνικού κράτους, σχεδόν σοσιαλδημοκράτες. Η δεξιά της ανανέωσης. Μπορεί και να γίνεται.
Αν κάτι οραματίζεται ο κόσμος της δεξιάς και του κέντρου σήμερα είναι μια νέα περίοδο Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή.
Αν κάτι οραματίζεται ο κόσμος της δεξιάς και του κέντρου σήμερα είναι μια νέα περίοδο Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή. Γιατί σ’ αυτήν έζησε καλά, αυτήν ξέρει και αυτήν εμπιστεύεται. Τα σκάνδαλα ποτέ δεν την ζόρισαν πραγματικά. Με βαριά καρδιά συνειδητοποιεί ότι ο σοσιαλισμός με τα λεφτά των άλλων τέλειωσε. Πρέπει να δουλέψει πολύ, σοβαρά και οργανωμένα, και κυρίως σε άλλες βάσεις, για να πλησιάσει την ευημερία που του προσφέρθηκε τότε, κυρίως με δανεικά και επιδοτήσεις. Αλλά δεν είναι και πολλοί οι συμπολίτες μας που θα το ψάξουν πιο βαθιά ή θα ρωτήσουν πώς το έκαναν η Πορτογαλία και η Ιρλανδία και ξελάσπωσαν. Δεν υπάρχει πλέον υπομονή. Κυριάκο, σε ψηφίσαμε για να μαζέψεις την κατάσταση. Κάν’ το και τελείωνε. Απλά πράγματα.
Είναι πια εμπεδωμένο ότι σοβαρές μεγάλες επενδύσεις με αυτό τον κρατικό μηχανισμό, αυτήν τη νομοθεσία και τη φορολογία δεν γίνονται. Άρα πρέπει να αναμένονται γενναίες αλλαγές στο δημόσιο, στην Υγεία, την ασφάλεια και την Παιδεία. Αυτές που δήθεν θα γίνονταν με τα μνημόνια. Νέα οργανογράμματα και καθορισμοί στόχων, ιεραρχία, υπακοή στις διατάξεις, έλεγχος και καθολική αξιολόγηση των πάντων. Ποιος, τι και γιατί. Ειδικά μετά το αριστερό ξεχαρβάλωμα. Εδώ είναι το στοίχημα.
Πόσοι ψηφοφόροι της ΝΔ θα στηρίξουν την κυβέρνησή τους απέναντι στην αριστερά που θα βγει αμέσως στα κεραμίδια; Τι θα κάνουν οι δεξιοί συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα και οι διάφοροι πολιτευτές; Πόσοι θα αποδεχτούν την έκπτωση των πελατειακών συμφερόντων, που ίσως προτείνει η ηγεσία τους; Τι στάση θα κρατήσουν οι εγχώριοι ολιγάρχες; Η νέα διακυβέρνηση θα έχει την αποφασιστικότητα αλλά και την ικανότητα να διαχειριστεί τις συγκρούσεις που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν; Ή δεν θα γίνει τίποτα από αυτά, παρά μόνο διαχείριση της αβελτηρίας μας;
Μπροστά στο αδιέξοδο του εγχώριου λαϊκισμού, ο low profile Μητσοτάκης μπορεί να αποδειχθεί ο κατάλληλος άνθρωπος
Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το σχεδόν άγνωστο στελεχικό δυναμικό του καταφέρουν να κάνουν τις απαιτούμενες αλλαγές, έχει καλώς. Αν πείσουν και την ελληνική κοινωνία για τη χρησιμότητά τους ή τουλάχιστον εξασφαλίσουν την ανοχή της, έχουμε βάσιμες ελπίδες ότι θα προχωρήσουμε στην ανάπτυξη και την πολυπόθητη οικονομική ανάκαμψη. Και, φυσικά, αν οι άνεμοι της παγκόσμιας αγοράς το επιτρέψουν.
Η ελληνική κοινωνία μέχρι στιγμής έχει δείξει ότι ούτε θέλει, ούτε μπορεί, να βγει από την κρίση. Σαράντα χρόνια επίμονης υπονόμευσης της εκπαίδευσης είχαν αποτέλεσμα. Κανένας ηγέτης, όταν μάλιστα δεν την εμπνέει, δεν μπορεί να τη βάλει να τρέξει μαραθώνιο και να νικήσει. Και ο Κυριάκος, κακά τα ψέματα, δεν την εμπνέει. Όμως η αριστερά απέτυχε και άλλος λαϊκιστής δεν φαίνεται στον ορίζοντα για να τη σαγηνεύσει.
Μπροστά στο αδιέξοδο του εγχώριου λαϊκισμού, ο low profile Μητσοτάκης μπορεί να αποδειχθεί ο κατάλληλος άνθρωπος. Επειδή ακριβώς δεν παράγει μεγάλες προσδοκίες. Επειδή δεν υπόσχεται άλματα στο κενό. Επειδή δεν είναι ερωτεύσιμος από το πόπολο. Επειδή τον αποκαλούν περιπαικτικά Κούλη. Όλοι αυτοί, που η προοδευτική εξτραβαγκάντσια αποκαλεί χλευαστικά «νοικοκυραίους», καλούνται τώρα να σώσουν την πατρίδα πριν την «οριστική διαγραφή και τέλος». Τα σιγανά ποτάμια πρέπει να τα φοβάστε.
7°
