Τι πιο φυσιολογικό από τη δυσφορία της ΟΛΜΕ για τη χορηγία εκπαιδευτικού υλικού από ένα κοινωφελές ίδρυμα καπιταλιστικής προέλευσης. Υποθέτω ότι πάμπολλοι εκπαιδευτικοί θα συμφωνούν μαζί της. Η συζήτηση επί του θέματος έχει λήξει εδώ και χρόνια και το συμπέρασμα είναι γνωστό και σαφές. «Ό,τι μας λείπει, να μας το δώσει το κράτος. Σε όλους τα ίδια. Λίγα ή πολλά, καλά ή σκάρτα, αλλά όλοι τα ίδια. Για να μην υπάρχουν διακρίσεις και ανισότητες. Αν δεν έχει για όλους να μην πάρει κανένας». Η σοσιαλιστική ισοπέδωση στην πράξη.
Τι πιο φυσιολογικό από το άνοιγμα γραφείων του αναρχικού Ρουβίκωνα μέσα στο πανεπιστήμιο. Αλλά αρμόζουσα προς τις παραδόσεις και η αβρότητα με την οποία τον υποδέχτηκε η κοσμήτορας. Το παράδοξο θα ήταν να άνοιγε γραφεία κάποια ομάδα που ερευνά τα εγκλήματα των πάσης φύσεως και χρώματος ολοκληρωτισμών, ή κάποια υβριδική φοιτητική εταιρεία που αναζητά τη σύνδεση αγοράς και ανώτατης εκπαίδευσης. Κανείς δεν θα τολμούσε να πάρει τέτοιες πρωτοβουλίες μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο ούτε για πλάκα. Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός στην πράξη.
Αν νομίζετε ότι επειδή οι δημοσκοπήσεις δίνουν δέκα μονάδες μπροστά τη ΝΔ, άλλαξε και η Ελλάδα σε 3 χρόνια, τότε κατοικείτε αλλού. Αν νομίζετε ότι οι πολίτες χρεώνουν την εκατόμβη στο Μάτι στην κ. Δούρου, οι επιδόσεις της στις επόμενες εκλογές θα σας προσγειώσουν. Αν νομίζετε ότι ο δημόσιος τομέας σταμάτησε τις απεργίες και τις πορείες επειδή σέβεται τον ιδιωτικό που πληρώνει τους καλούς μισθούς του, περιμένετε να αλλάξει η κυβέρνηση και θα μυρίσετε και πάλι δακρυγόνα. Αν η Ελλάδα αγαπά σήμερα τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και την Κίνα πολύ περισσότερο από τη Ρωσία είναι γιατί και αυτές αγαπούν τον Αλέξη και τον Πάνο και προσπαθούν να τους βοηθήσουν ώστε να οδηγήσουν με ασφάλεια το τρενάκι τους. Θα αγαπήσουν δε και τη Γερμανία μόλις συγκατανεύσει στην αναστολή της μείωσης των συντάξεων.
Η ψεκασμένη και αγανακτισμένη Ελλάδα είναι πάντοτε ακμαία και παρούσα. Απλά δεν έχει λόγους να βγει και πάλι στους δρόμους μιας και οι φυσικοί πολιτικοί της εκπρόσωποι είτε βρίσκονται στην εξουσία, είτε τη στηρίζουν. Σήμερα μαίνεται η πιο αδυσώπητη μάχη για να μη βγει η πατρίδα από το τέλμα. Η παραπληροφόρηση, το ανούσιο πολιτικό κουτσομπολιό και η απόσπαση προσοχής των πολιτών είναι οι αιχμές του δόρατος. Οι πρόσφατες εμφύλιες διαμάχες για την κατάσταση των κρατικών μέσων ενημέρωσης δεν δηλώνουν φυσικά καμιά δημοκρατική ευαισθησία. Εκφράζουν την εύλογη ανησυχία για την ευτέλεια του κομματικού προϊόντος που αδυνατεί να λειτουργήσει προπαγανδιστικά μιας και δεν έχει ακροαματικότητα. Η καλύτερη δουλειά γίνεται από τα ιδιωτικά. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κανάλια προβάλουν συστηματικά ό,τι πιο λαϊκίστικο από το πολιτικό προσωπικό ανέδειξε η κρίση, αβαντάροντας όχι απλά τους κυβερνώντες αλλά κυρίως την ιδεολογία που τους ανέδειξε. Από τις διάσημες τηλεπερσόνες και τους «αναλυτές» μέχρι τις δηλητηριώδεις «ψυχαγωγικές» εκπομπές και τις άθλιες διαφημίσεις. Ένα απέραντο λουμπεναριάτο στο σαλόνι σας. Δουλεύει.
Ο δημόσιος διάλογος στρέφεται και επιμένει συστηματικά σε ό,τι παράπλευρο και ανούσιο υπάρχει, ενώ τα πραγματικά επίδικα υποβαθμίζονται. Συζητάμε ενδελεχώς για τον καθηγητή με το φακελάκι ενώ περνάμε στο ντούκου τη δομική καταστροφή κάθε βαθμίδας εκπαίδευσης από την παρούσα κυβέρνηση. Για να δεχτούμε ως φυσιολογική τη συγκατάνευση και της ΝΔ στη μαγική μετατροπή των ΤΕΙ σε ΑΕΙ, εν μία νυκτί. Κάπως έτσι θα καταπιούμε και την ουσιαστική ακύρωση των περισσοτέρων μαθημάτων της μέσης εκπαίδευσης μέσω της κατάργησης των εξετάσεών τους. Γιατί όλα αυτά κάνουν ευκολότερη την πρόσβαση σε κάθε πέτσινο πτυχίο και θεωρούνται μέτρα φιλολαϊκά. Και ας υπονομεύουν το μέλλον της χώρας. Ποιος θα διερευνήσει τις ανάγκες της αγοράς και ποιος θα τολμήσει την αξιολόγηση της εκπαίδευσης και τον τερματισμό της πελατειακής λογικής στην ίδρυση των πανεπιστημιακών τμημάτων;
Αγανακτούμε με το δράμα του hot spot της Μόριας εξαντλώντας προφορικά τις ανθρωπιστικές μας ευαισθησίες ή διερευνούμε την πορεία της βοήθειας των 1,6 δις και καλώς. Αλλά αδιαφορούμε παντελώς για το πάρτι που έχουν στήσει στα χερσαία και θαλάσσια σύνορά μας πάσης φύσεως παράνομοι και νόμιμοι διακινητές οικονομικών μεταναστών. Ή για τις διαδικασίες υποδοχής, επιλογής και επιστροφής τους. Δηλαδή, για τις βασικές αιτίες του δράματος δεν λέγεται κουβέντα. Η Ελλάδα έχει διολισθήσει στο σβηστό σε μια χώρα δίχως σύνορα, ένα ξέφραγο αμπέλι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια των κατοίκων της.
Πέφτει ένας ξαφνικός πανικός για τη χρηματιστηριακή βύθιση των τραπεζικών μετοχών και την άνοδο των επιτοκίων δανεισμού, για να σβήσει όπως ήρθε, ενώ σπανίζει ο ουσιαστικός και συστηματικός διάλογος γύρω από την πραγματική οικονομία. Για τις επενδύσεις που όχι μόνο δεν έρχονται αλλά εκδιώκονται. Για τις τράπεζες που χρειάζονται κεφάλαια αλλά είναι εκτός των αγορών. Για μια πιθανή νέα διεθνή επιβράδυνση ή και κρίση που θα ανεβάσει τα επιτόκια και θα κάνει ακόμα δυσκολότερη την έξοδο. Μήπως μιλάμε για ένα νέο επαχθέστερο μνημόνιο που αναγκαστικά περιμένει στο βάθος;
Τελευταία αποκτήσαμε μια ακόμα μεγάλη έγνοια για το πιθανό τέλος της αρμοστής σχέσης Τσίπρα - Καμμένου. Μπας και φύγει ο ένας και μείνει το καράβι ακυβέρνητο. Λες και τώρα κυβερνιέται από κανέναν; Κάποια στιγμή πιθανόν και να διακοπεί η σχέση ΣΥΡΙΖΑ - Καμμένου, αν και αυτό φαντάζει χλωμό. Και λοιπόν; Τη δουλειά της την έκανε και μάλιστα με τον βέλτιστο τρόπο. Δικαίωσε το αυθόρμητο και λαϊκό κίνημα των αγανακτισμένων. Επέβαλε την ακύρωση κάθε σοβαρής κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής μεταρρύθμισης. Ενίσχυσε ακόμα περισσότερο το κομματικό κράτος. Αγκαλιάστηκε σχεδόν από ολόκληρη την αριστερά και ζηλεύτηκε από τη δεξιά. Στηρίζεται, βραβεύεται και διαφημίζεται διεθνώς τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Ευρώπη, μιας και είναι πειθήνιο, ελαστικό και κατευναστικό. Και το κυριότερο, έχει δημιουργήσει πολιτική κάβα, έτσι ώστε όταν θα πρέπει να λήξει, εικονικά ή μη, να μη διαταράξει την κυβερνητική σταθερότητα. Το πιο καλοδουλεμένο και οπλισμένο πολιτικό μπετόν που είχαμε ποτέ.
Ισχυρές νησίδες όλου του πολιτικού συστήματος απεύχονται τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως της ιδεολογίας του. Διότι με αιχμή και ασπίδα την αριστερά και το ηθικό της πλεονέκτημα μπορούν να υπερασπίζονται όλες τις βλαβερές στρεβλώσεις κράτους και κοινωνίας, που αποτελούν το κυκλοφορικό σύστημα και τα όργανα αναπαραγωγής τους. Αυτό σηματοδοτεί η κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αυτό μηνύουν και όσοι φίλοι τους παρεπιδημούν σε άλλα κόμματα. Δυστυχώς, οι δυνάμεις του ορθολογισμού παραμένουν αδύναμες. Οι θιασώτες της ανοιχτής κοινωνίας και της ελεύθερης οικονομίας δεν έδωσαν ποτέ την ιδεολογική μάχη με τους πάτρωνες του κρατισμού και του ολοκληρωτισμού και τώρα το πληρώνουν. Υποτάχτηκαν αμαχητί. Στην Ελλάδα ο σοσιαλισμός θεωρείται συνώνυμο της προόδου.
Οι όποιες πιέσεις παράγονται λόγω της πλήρους ανικανότητας της παρούσας διοίκησης θα εκτονωθούν με την άνοδο της Νέας Δημοκρατίας. Ένας συρφετός από επιχειρηματίες, εργολάβους, προμηθευτές, καναλάρχες, πολιτικούς, εκδότες, καθηγητές και συνδικαλιστές κλείνουν ήδη το μάτι στον Μητσοτάκη και του λένε... Αν θες απλά να το παίξεις φιλελέ, ελεύθερα. Αν θέλεις να βάλεις χέρι στις στρεβλώσεις που μας θρέφουν τότε «καλώς ήρθες στην κόλαση». Ο κρατισμός κάθε χρώματος θα αντισταθεί και στην παραμικρή φιλελεύθερη αλλαγή και θα διεκδικήσει με αξιώσεις την επαναφορά του υπάρχοντος έστω και ρετουσαρισμένου «σοσιαλδημοκρατικά». Ένας νέος διχαστικός κύκλος θα ανοίξει. Οι δείκτες θα πέφτουν, οι αγορές θα πιέζουν, οι εταίροι θα δυσανασχετούν και η Αθήνα θα φλέγεται. Στο βάθος, η εκλογή του ΠτΔ και η απλή αναλογική θα καραδοκούν με ένα τεράστιο σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη. Η επόμενη μέρα θα είναι ακόμα πιο δύσκολη. Ελπίζω να επιβιώσουμε.
Όσο η παραγωγική ιδιωτική οικονομία θα είναι ασθενής, όσο οι καλύτεροι θα φεύγουν και όσο οι περισσότεροι θα μένουν αγράμματοι, τόσο θα συντηρείται το σοσιαλ-κρατικιστικό πρότυπο, η αξιοκρατία θα υποχωρεί και η αριστερά με την ακροδεξιά θα παραμένουν ρυθμιστές των εξελίξεων στην Ελλάδα.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
12°
