Ομολογώ πως δεν γνωρίζω ποια είναι η σωστή απάντηση στην ερώτηση του τίτλου αλλά είμαι σίγουρος για το ποια θα έπρεπε να είναι: ένα μεγάλο, περήφανο ΝΑΙ! Γιατί ο Βασίλης ο Λεβέντης είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον πλανήτη Γη που έχουν καταφέρει να ζουν τον μύθο τους, έστω και σε μικρογραφία, από την αρχή ως το τέλος.
Φανταστείτε έναν άνθρωπο που θαυμάζει τον Μικ τον Τζάγκερ και ονειρεύεται να γίνει ο διάδοχός του. Αν καταφέρει να φτιάξει μια μπάντα, να αποκτήσει αρκετούς φαν, να κάνει περιοδίες για συναυλίες, να μπλέξει με ναρκωτικά, να μπλέξει σε ερωτικά σκάνδαλα, να ξεμπλέξει και γενικά να ζήσει, έστω και σε μικρότερη κλίμακα, αυτά που έζησε στη μεγαλύτερη δυνατή το είδωλό του, τότε αυτός θα πρέπει να είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Tουλάχιστον όσο ευτυχισμένος θα πρέπει να είναι και ο ηγέτης της Ένωσης των Κεντρώων.
Όταν ο Πρόεδρος ξεκίνησε να μας ψυχαγωγεί, ως νέος Δελαπατρίδης στη δεκαετία του ’90, δύο πράγματα ήταν σαφή. Ότι ήταν πολύ αστείος και ότι το είδωλό του ήταν ο ηγέτης της Ένωσης Κέντρου, ο Γεώργιος ο Παπανδρέου. Δεν υπήρχε εκπομπή στην οποία να μην πει κάτι για τον «γέρο της Δημοκρατίας» (δεν ξέρω πόσα εισαγωγικά χρειάζονται σ’ αυτή τη φράση οπότε περιορίζομαι στα βασικά), δεν υπήρχε εκπομπή που να μην εκφράσει τον θαυμασμό του για την πολιτεία του και οργή για τους εχθρούς του, τους φοβερούς και τρομερούς «αποστάτες».
Τότε ο Βασίλης ο Λεβέντης φάνταζε ένα γραφικό παρατράγουδο (πολύ πριν χρησιμοποιήσει τον όρο η Αννίτα η Πάνια) και η πιθανότητα να καταφέρει κάτι που να μοιάζει έστω και λίγο στα κατορθώματα του ειδώλου του έμοιαζε ίδια με την πιθανότητα να πάρει η εθνική Ελλάδας του ποδοσφαίρου κάποιον τίτλο σε μεγάλο τουρνουά.
20κάτι χρόνια μετά η Ελλάδα έχει γίνει περίπου όπως θα φανταζόμασταν τότε την ακραία κωμική εκδοχή της, ο Λεβέντης μπήκε με την Ένωση των Κεντρώων στη Βουλή, απόλαυσε το τι σημαίνει να είσαι παράγοντας του τόπου και τώρα έχει τη χαρά να ζήσει και τη δική του αποστασία καθώς οι βουλευτές του την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια για μεγαλύτερες ομάδες. Με λίγα λόγια ο Βασίλης ο Λεβέντης είναι από τους λίγους ανθρώπους που καταφέρνουν να ζήσουν (έστω και σε μικρογραφία) όπως ακριβώς το είδωλό τους και ειλικρινά δεν ξέρω πολλούς που να το έχουν καταφέρει αυτό.
Εγώ, πέρα από το να κρύψω ανεπιτυχώς τη ζήλεια μου, θέλω να ευχηθώ να συνεχίσει στα βήματα του παππού του ΓΑΠ και να κηρύξει και τον δικό του Ανένδοτο. Έτσι ώστε και ο ίδιος να νιώσει απολύτως ολοκληρωμένος και εμείς να απολαύσουμε ξανά στιγμές όπως αυτή του γνωστού βίντεο (που μπορείτε να δείτε πιο κάτω). Και μπράβο του.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
