Για όσους αρέσουν οι θεωρίες, τα λεφτά των άλλων που θα μοιραστούμε σε μια μελλοντική μετα-επαναστατική κοινωνία, δηλαδή το παγκόσμιο αεπ για τις 185 χώρες της παγκόσμιας οικονομίας, στα χαρτιά είναι περίπου 64 τρις δολάρια (βέβαια υπάρχει και ένα τεράστιο μέγεθος χρηματοπιστωτικής φημολογούμενης ονομαστικής φούσκας 500 τρις για χαρτοπόλεμο).
Δηλαδή, αν τα μοιραστούμε τα 7 δις των κατοίκων του πλανήτη θα μας αντιστοιχεί για την πρώτη χρονιά ένα ποσό γύρω στα 9 χιλιάδες δολάρια ανά κεφαλή. Για την 2η χρονιά και τις επόμενες τα οικονομικά θα είναι κομματάκι χειρότερα, μιας και όταν αποφασίζεις να τα μοιραστείς παύει και το ενδιαφέρον σου να αυξάνεις τον πλούτο με το να είσαι σκλάβος της δουλείας (δουλειάς) σου ή να κάνεις άλλους σκλάβους για εσένα είτε συνειδητά (οποιοδήποτε εργοδότης) είτε ασυνείδητα (π.χ. ένας δυ οποιασδήποτε οικονομίας του κόσμου). Τα 9 χιλιάδες δολάρια είναι μια χαρά για τον κάτοικο του βανουάτου και του τζιμπουτί και της κίνας που θα δουν το εισόδημά τους να πολλαπλασιάζεται τρελά, αλλά μάλλον θα στενοχωρήσει τους ελληναράδες, γιατί το ονομαστικό κατά κεφαλήν εισόδημα των ελλήνων για το μνημονιακό 2011 ήταν 28,6 χιλιάδες δολάρια.
Βέβαια, οποιοσδήποτε μπορεί να σου πουλήσει θεωρία ότι δεν είναι έτσι απόλυτα τα πράγματα, ότι θα μειωθούν κατακόρυφα οι τιμές και το κόστος, άρα ονομαστικά και μόνο ο πλούτος θα είναι μικρότερος κλπ έτσι και αλλιώς όλοι αναμφιβόλως πιστεύουμε και στο θαύμα με τα 2 ψάρια και τα 5 ψωμιά.
Καθημερινά είμαστε οι μικροί ήρωες της ζωής μας, καθημερινά περνάμε δευτερόλεπτα, εκατοστόμετρα, βαθμούς κελσίου, ατμόσφαιρες πίεσης από το όριο, από το τέλος. Καθημερινά στεκόμαστε σταθερά τυχεροί σε μια μηχανή που αλλάζει με ταχύτητα ασύλληπτου μεγέθους για τις δυνάμεις μας.
Η ζωή σου ρολάρει κάθε μέρα ανάμεσα σε τόνους λαμαρίνας αυτοκινήτων, ανελκυστήρων, κτιρίων, σε τόνους μπετόν, κυβικά νερού σε ένα παγκόσμιο χωριό που ο στόχος της κάθε μονάδας είναι η διαβίωση, η επιβίωση, η βίωση, η εμβίωση – για τον καθένα ανάλογα με το δικό του περιβάλλον, με την τύχη του ή την ατυχία του να γεννηθεί στη σαχάρα ή στην τουλούζη, με την τύχη του ή την ατυχία του να γεννηθεί γιος της αγγελοπούλου ή (κακό αστείο) να γεννηθεί μαύρος φτωχός, αδελφή και άρρωστος. Τα πράγματα που μας ενώνουν είναι ελάχιστα σε σχέση με αυτά που μας χωρίζουν. Τα πράγματα μπορεί να είναι συναισθήματα, μπορεί να είναι και υλικά αγαθά.
Σκέψου ότι οδηγείς μια κατασκευή από τόνους λαμαρίνας με διεξόδους σε μικρά δρομάκια ανάμεσα σε αδύναμα ανθρώπινα σώματα, είσαι ηρωικός που το κάνεις καθημερινά, μια μικρή άστοχη κίνηση και η ζωή σου θα άλλαζε δραματικά και μη αναστρέψιμα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Ένα μικρό θαύμα (συνηθισμένο πλέον) είναι η ύπαρξή σου και τυραννιέται σε μεγάλα ψεύτικα λόγια για το παγκόσμιο καλό, για τον αγώνα κατά του καπιταλισμού, για τον αγώνα του βολεμένου και του χορτάτου, για την έννοια της ελευθερίας.
Ή σκέψου ότι μπορεί να γυρνάς νύχτα στην εθνική οδό μόνη σου 25 χρονών από την κακοπληρωμένη δουλειά σου και μια συστοιχία πυροβολισμών σε καταδίωξη από αυτές τις «ελεύθερες ψυχές» που θαυμάζουν οι πυρήνες της οργής και της μαλακίας να σου στεγνώσει τη δική σου ψυχή στην άσφαλτο… Και η τύχη σου να σταματήσει εκεί. Γιατί; Σε όσους αρέσουν οι θεωρίες όλοι αγωνιζόμαστε για το καλό των άλλων και ενάντια στην αδικία που γίνεται εις βάρος μας. Τρία χρόνια τώρα έχουμε δείξει ότι δεν ξέρουμε τι σημαίνει αλληλεγγύη, ότι δεν ξέρουμε τι σημαίνει συμμετοχή, δεν ξέρουμε τι σημαίνει ομάδα. Τρία χρόνια τώρα κοιτάμε το πάρτι που χάσαμε εμείς, και όχι αυτούς που δεν μετείχαν ποτέ σε αυτό. Πατάμε στις πλάτες τους ακόμη και σήμερα και όσο πιο πολύ βυθίζονται αυτοί τόσο τραβάνε και εμάς μαζί. Και εμείς λέμε ιστορίες για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, για την οικονομία που δεν μετρά ελλείμματα στην παιδεία και στην υγεία, για την κινεζοποίηση της ελληνικής οικονομίας από τους τοκογλύφους του 0.8% επιτοκίου, και δίνουμε ραντεβού στα γουναράδικα «αναρχικοί» βουλευτές με 10 χιλιαρικάκια το μήνα στην καβάτζα συν τα λαλάκια από το μισθό που τρέχει στον ΟΤΕ!
Και είμαστε τόσο μαλάκες που όταν ήμασταν πρόεδροι του 15μελούς επικαλούμασταν τον ήρωα Μάο και τον αγώνα του, μετά όταν μεγαλώσαμε και γίναμε πρόεδροι στη συνιστώσα μας κατηγορούσαμε ότι δεν πήραμε δάνειο από τη «φίλη» κίνα (και ρωσία) με ευνοϊκό επιτόκιο (!!!) και όταν εκλογικά γίναμε αρχηγοί της αξ. αντιπολίτευσης κατηγορούσαμε τους εταίρους μας στην ΕΕ μας ότι θέλουν την κινεζοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Κάτι δεν πάει καλά!!! Να τους κατηγορείς ότι θέλουν να σε κάνουν όπως έφτυσε αίμα και νεκρούς ο παιδικός σου πολιτικός ήρωας-είδωλο Μάο τη χώρα του; Να τους κατηγορείς ότι δεν πήρες δάνειο από αυτούς που δεν θέλεις να γίνεις σαν αυτούς, γιατί το βιοτικό τους επίπεδο σύμφωνα με τα δεδομένα σου είναι χάλια;
Και να τους λες δανείστε εμάς και γαμήστε κι άλλο το βιοτικό επίπεδο των δικών σας πολιτών γιατί εσείς οι κινέζοι έτσι και αλλιώς χάλια είστε, δανείστε μας να μη γίνουμε σαν και εσάς, που οι τοκογλύφοι που μας δανείζουν με 0,8% θέλουν να γίνουμε (όπως μας κοροϊδεύει το ακατοίκητο κεφάλι μας). Και ας υπάρχει μια τεράστια απόσταση και διαδρομή το κατά κεφαλήν εισόδημα των ελλήνων για το μνημονιακό 2011, που ήταν 28,6 χιλιάδες δολάρια, να φτάσει το 4,3 χιλιάδες δολάρια, που ήταν των κινέζων την ίδια χρονιά. Όσο όμως η μόνη μας πολιτική απάντηση είναι μαλακίες του τύπου οι τυρόπιτες είναι στρογγυλές και δεν μπορούμε να τις δαγκώσουμε, εμείς οι we are the people who rule our (elladaρα) world κλείνουμε την απόσταση με το κατά κεφαλήν αεπ της «κινεζοποίησης» μας.
Το πιο λυπηρό της ελληνικής πραγματικότητας είναι αυτή η συνειδητοποίηση ότι τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που παραμυθιαζόμαστε ακόμη και σήμερα πουλάνε, ακόμη και σήμερα πιστεύουμε ότι ένα αρνί που σου έδωσε το πάσχα ο χρυσαυγίτης και ένα πεπόνι που σου έδωσε τέλος ιούλη (δύο μήνες μετά!!!) σε συντηρούν στη ζωή, το χρυσαυγίτικο θαύμα με τα 2 ψάρια και τα 5 ψωμιά. Όποιος πεινάει, πάει στα καθημερινά συσσίτια του καμίνη και των υπολοίπων που αθόρυβα δουλεύουν για αυτά. Οι χορτασμένοι πάνε στα «συσίτια» της χρυσής αυγής, οι αντιστασιακοί «αναρχικοί» βγαίνουν βουλευτές της συριζο-αυγής, οι ψεκασμένοι της ραχήλ τη στέλνουν στη βουλή με χίλιες ψήφους, οι κωλοτούμπες του υπερπατριώτη αλλαζόνα σαμαρά και του βεζύρη στη θεση του βεζύρη βενιζέλου μετράνε 700 χιλιάρικα για το κόστος του γραφείου του αντιπροέδρου.
Όσοι αξίζουν απέχουν. Και αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα είναι πλειοψηφία: είναι 1 εκ. δυ και κρατικοδίαιτοι, 2,7 εκ. συνταξιούχοι, 3 εκ. μέλη οικογενειών πέρι αυτών, οι αριθμοί αυτών που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα ουσιαστικό από αυτό που μας καταστρέφει είναι πολλαπλάσιοι από αυτούς που θέλουν να φτιάξουν την κοινωνία να πατά στέρεα στις βάσεις της και να μοιράζει στον καθένα αυτό που του αξίζει ή αυτό που δικαιούται.
We are the people who rule the world, έτσι λέμε, έτσι ισχύει, αλλά δεν μας αρέσει, επιλέγουμε να ψεκάζουμε θεωρίες ότι κυβερνούν άλλοι. Όσοι αξίζουν απέχουν. Γιατί περιμένουμε την «επανάσταση» και όχι αυτό που ηρωικά συμβαίνει κάθε μέρα.
Γιατί δεν είναι η ζωή που είναι άδικη με κάποιους. Εμείς είμαστε άδικοι μαζί τους.
Η ζωή μας έχει την ανεξαρτησία και την επιμέλεια ενός free camping, πάμε, καβατζώνουμε την καλή μεριά με τον ίσκιο και το νερό δίπλα στην θάλασσα από τον μάιο για να πάμε μερικά σαββατοκύριακα το καλοκαίρι και μετά λέμε για το πόσο άδικο είναι που δεν έχει τέτοιες ωραίες καβάτζες και για τους άλλους που έρχονται και στήνουν στην ξέρα και τον ήλιο. Και το μεσημέρι που στήνουμε όλοι μαζί τραπέζι κατάχαμα, τα πίνουμε παρέα τους, πριν τρυπώσουμε για σιέστα στην σκιασμένη μεριά μας. Και είμαστε τόσο δίκαιοι που την επόμενη χρονιά θα κάνουμε καβάτζα στην διπλανή σκηνή για να στριμώξουμε το τζιπάκι μας.
Σε ένα οργανωμένο camping που το βασικό κόστος είναι ίδιο για όλους, και οι σκηνές εναλλάσσονται με βάση τον χρόνο που θα μείνεις, οι αδικίες είναι θέμα χρόνου και τύχης, συνήθως όχι της δική σου επιμέλειας.
Ας ανοίξουμε μια σαμπάνια στα πόδια του λαϊκού αγωνιστή τραγουδιστή, γιατί εδώ στη μύκονο του πλανήτη μας το πάρτι μετράει ακόμη πελάτες.
9°
