Η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ), η Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΛΒΟ) και η Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ) είναι όλες εταιρείες με ιστορία πολλών δεκαετιών. Η τελευταία μάλιστα (ΕΑΣ) έχει ιστορία που υπερβαίνει τον 1 αιώνα αρχικά ως ιδιωτική εταιρεία (βλέπε εδώ) πριν εθνικοποιηθεί συγχωνευόμενη με την Ελληνική Βιομηχανία Όπλων (ΕΒΟ) το 1982. Ανάλογα στοιχεία εντοπίζονται στη αρκετά νεότερη ΕΛΒΟ που προέκυψε από την εθνικοποίηση της ΣΤΑΓΙΕΡ ΕΛΛΑΣ το 1987. Η ΕΑΒ, που είναι και η μεγαλύτερη εκ των τριών, με μετοχικό κεφάλαιο άνω του 1 δις ευρώ και συμβασιοποιημένα ανεκτέλεστα έργα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ εντός κι εκτός Ελλάδος, ήταν από ιδρύσεώς της και παραμένει κρατική.
Οι παραπάνω επιχειρήσεις είναι από τις λίγες βαριές βιομηχανίες μεγάλης κλίμακας που παραμένουν σε λειτουργία στην Ελλάδα. Και οι 3 είναι εδώ και δεκαετίες κρατικές. Και για τις 3 ο πολίτης αναγκάζεται να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη τακτικά. Και οι 3 έχουν εξειδικευμένο προσωπικό και αναλαμβάνουν έργα που κανείς άλλος στην Ελλάδα δεν μπορεί να αναλάβει, ενώ μερικές διαθέτουν παράλληλα, ιδιαίτερα η ΕΑΒ, σημαντικό εξαγωγικό έργο. Και οι 3 λαμβάνουν μεγάλο μερίδιο των εσόδων τους από τις σχετικές προμήθειες του κράτους, όμως παρόλα αυτά αργοπεθαίνουν. Αν κρίνουμε μάλιστα από την ως τώρα πρακτική της κυβέρνησης δεν είναι μακριά η στιγμή μιας άτσαλης και πολυδάπανης για τα κρατικά ταμία αναδιάρθρωσής τους.
Η Ελλάδα, που έχει συμμετάσχει σε σειρά από πολεμικές συρράξεις από την ίδρυση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους και πέρασε πολλές δεκαετίες σε εξοπλιστικό ανταγωνισμό με τη γειτονική Τουρκία, θα ανέμενε κανείς να είχε αναπτύξει ισχυρότατη αμυντική βιομηχανία, με έντονα εξαγωγικό χαρακτήρα και διεθνή καταξίωση. Ακριβώς όπως οι Δανοί κυριαρχούν στις ανεμογεννήτριες λόγω των ιστορικών αναγκών της χώρας τους, οι Έλληνες είναι βέβαιο ότι θα κυριαρχούσαν στην αμυντική βιομηχανία, αν …
Αν δεν κυριαρχούσαν στην κομματοκρατία και τη διαπλοκή των κυβερνήσεων με κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες αλλά και πολίτες για μια θέση στο δημόσιο. Αν δεν είχαμε μετατρέψει όλη την οικονομία μας σε μια μηχανή που να θρέφεται από το κράτος και να λειτουργεί όχι υπό την επιτήρηση μιας ανεξάρτητης δημόσιας διοίκησης αλλά υπό την ενορχήστρωση ενός κομματικού συνόλου εναλλασσόμενων κρουπιέρηδων (dealers). Ακόμα και σήμερα μπορεί η Ελλάδα να κυριαρχήσει στην αμυντική βιομηχανία κατ’ αναλογία με το μέγεθός της, αρκεί να απαλλαγεί εντελώς από αυτό το φαύλο κομματικό σύστημα που συνεχίζει να διαφθείρει γενιές ολόκληρες πολιτών, μετατρέποντάς τους σε συνεργούς του και με αποτέλεσμα να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο.
Επανερχόμενος στην αμυντική βιομηχανία, οι 3 παραπάνω εταιρείες λειτουργούν ως ανώνυμες εταιρείες με μόνο μέτοχο το ελληνικό Δημόσιο (ΔΕΚΟ). Αναζήτησα τα οικονομικά στοιχεία τους. Όλως περιέργως, από τις επίσημες ιστοσελίδες τους βρήκα τον τελευταίο ισολογισμό (χρήση 2012) για την ΕΛΒΟ, τον προτελευταίο (χρήση 2011) για την ΕΑΒ και … κανέναν για την ΕΑΣ, η οποία στην ιστοσελίδα της θεωρεί σκόπιμο να δημοσιεύει μόνο ισολογισμούς μιας εκ των θυγατρικών της!!! Από τη δε ιστοσελίδα περί των οικονομικών των ΔΕΚΟ του Υπ.Οικ., που τυπικά είναι ο διαχειριστής των μετοχών των εταιρειών, δεν προβάλλονται στοιχεία για ακόμα περισσότερα από τα τελευταία έτη. Προφανώς ο μέτοχος δεν θεωρεί αναγκαίο να δίνει λογαριασμό για τις εταιρείες του. Η τελευταία ανάλυση για τις οικονομικές τους καταστάσεις αφορά τη χρήση του 2009 και εκδόθηκε στις 13/10/2010.
Παρόλα αυτά, από τα ελλιπή στοιχεία που είναι διαθέσιμα προκύπτουν σκληρά ερωτήματα, με δυστυχώς μάλλον προφανείς απαντήσεις:
- Πώς είναι δυνατόν με κύκλο εργασιών κοντά στα 6 εκατομμύρια ευρώ και άμεσο κόστος πωληθέντων περί τα 4,5 εκ. να έχει επιπλέον διοικητικό κόστος 3,5 εκ. ευρώ, κόστος διάθεσης των προϊόντων της άνω των 2 εκ. και λειτουργικά έξοδα παραγωγής μη κοστολογημένα άλλα 8,5 εκ. (με σημαντικό μέρος τους το μισθοδοτικό);
- Πώς είναι δυνατόν τα χρηματοοικονομικά έξοδα (κυρίως τόκοι) να ξεπερνάνε το άμεσο κόστος των πωληθέντων αγγίζοντας τα 4,7 εκ ευρώ;
- Πώς είναι δυνατόν να εισέπραξε το 2012 ~10 εκ. ευρώ από πελάτες και να πλήρωσε 9,5 εκ. σε προμηθευτές, 12 εκ. στο προσωπικό 3 εκ. για τόκους δανείων και 13 εκ. για μερική αποπληρωμή κεφαλαίου δανείων;
Εννοείται φυσικά ότι εισέπραξε 20 εκ. ευρώ για να καλύψει το κενό από αύξηση μετοχικού κεφαλαίου. Ας είναι καλά ο γενναιόδωρος μέτοχος, ο έλληνας φορολογούμενος πολίτη.
Για την ΕΑΒ (βάσει στοιχείων 2011):
-Πώς είναι δυνατόν να ξοδεύει το μισό από το μεικτό της κέρδος των 32 εκ. ευρώ για να χρηματοδοτεί διοικητικά έξοδα άνω των 16 εκ. ενώ τα χρηματοοικονομικά έξοδα να ξεπερνάνε το μεικτό κέρδος της αγγίζοντας τα 35 εκ.;
-Πώς είναι δυνατόν η ΕΑΒ όταν το 2011 εισέπραξε 91 εκ. από πελάτες και έλαβε 25 εκ. από νέο τραπεζικό δανεισμό να έχει καταβάλει 64 εκ. σε μισθούς, 34 εκ. για τόκους δανείων και 134 εκ. για αποπληρωμή κεφαλαίου παλαιότερων δανείων;
-Πώς είναι δυνατόν η ΕΑΒ με πωλήσεις 163 εκ. ευρώ (εκ των οποίων σχεδόν το 1/3 εκτός Ελλάδας) να είχε στο τέλος του 2011 οφειλόμενα δάνεια άνω των 500 εκ., λοιπά χρέη άνω των 600 εκ. και αρνητικά ίδια κεφάλαια κατά 276 εκ. παρά το ότι ο «μέτοχος» έχει επενδύσει σε ίδια κεφάλαια πάνω από 1 δισεκατομμύριο ευρώ;
Για την ΕΑΣ (βάσει στοιχείων 2009):
-Πώς είναι δυνατόν με πωλήσεις 58 εκ. ευρώ να είχε έξοδα μισθοδοσίας 83 εκ., έξοδα τόκων 45 εκ. και διάφορα άλλα άνω των 90 εκ. επιτυγχάνοντας ζημιές μόνο το 2009 άνω των 160 εκ. δηλαδή υπερδιπλάσιες των πωλήσεών της;
-Πώς είναι δυνατόν η εταιρεία να οφείλει από δάνεια 874 εκ. ευρώ δηλαδή πάνω το 15/πλάσιο του τζίρου της;
Σημειωτέον ότι και στις 3 εταιρείες από τα στοιχεία προκύπτει ότι παρά το ότι μεταξύ άλλων απασχολούν προσωπικό υψηλής εξειδίκευσης που σχετικά εύκολα βρίσκει πολύ προσοδοφόρο εργασία εκτός Ελλάδος, το μέσο ετήσιο κόστος ανά μισθοδοτούμενο κυμαίνεται περίπου στις 40 χιλ. ευρώ, δηλαδή δεν δείχνει καθόλου υψηλό ως μέσος όρος. Ωστόσο και οι 3 διαθέτουν εντυπωσιακά μεγέθη δανεισμού και στην ουσία το όποιο οικονομικό αποτέλεσμα (ΕΑΒ) χρηματοδοτεί παλιές αμαρτίες, χωρίς ωστόσο να απουσιάζουν και οι συνεχιζόμενες ως τώρα.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι τυχαία. Δεν προέκυψαν μόνο από την αβάσταχτη ελαφρότητα ούτε μόνο από την ασχετοσύνη των κομματικά επιλεγμένων διοικήσεων. Είναι αποτελέσματα κυρίως του «πάρτι» δεκαετιών του πολιτικού συστήματος και της διαπλοκής του με πολίτες και επιχειρήσεις. Τα αστρονομικά χρέη, όπως συνήθως, αναχρηματοδοτούνται από την Έλληνα πολίτη και αργά ή γρήγορα θα καταπέσουν και θα ενσωματωθούν στο ασήκωτο χρέος που ήδη κουβαλάει στις πλάτες του.
Άξιζε φίλε συμπολίτη που πήρες εσύ ή το παιδί σου μια θεσούλα κάπου στο δημόσιο και ως αντάλλαγμα επέτρεψες και επιτρέπεις να επιβιώνει ως σήμερα ένα κομματικό σύστημα με κύρια πηγή εισοδήματος τις μίζες από τις κρατικές προμήθειες που εσύ πληρώνεις και πυλώνα στήριξης εσένα που το ψηφίζεις, στον οποίο προσφέρουν όλο και λιγότερα ως αντάλλαγμα; Λίγο ακριβό και αδιέξοδο δεν αποδείχθηκε το σπορ; Και επίσημη μαφία να ήταν τα τσιράκια θα είχαν ξεσηκωθεί εναντίων των νονών. Άξιζε να φορτωθείς όλα αυτά τα χρέη; Είναι περίεργο που μου μοιάζει σαν να αφήνεις ανοιχτό το ψυγείο σου για να δροσιστεί το σπίτι σου;
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν αντί όλων αυτών είχαμε ανεξάρτητη δημόσια διοίκηση, απλούς κανόνες για την αγορά, χαμηλή φορολογία και σταθερό πλαίσιο ώστε τα αυτονόητα πλεονεκτήματα της χώρας, όπως και ο κλάδος της άμυνας, να μετατρέπονταν γρήγορα σε ισχυρές, αυτόφωτες, εξαγωγικού προσανατολισμού παραγωγικές δραστηριότητες, προσφέροντας τίμιο εισόδημα, χωρίς κομματικές εξαρτήσεις;
Το τρένο δεν χάθηκε. Είμαστε ακόμα σε ετούτη τη χώρα και αν συνεχίζουμε να διαθέτουμε κάτι είναι ανθρώπινο κεφάλαιο. Μπορούμε να δημιουργήσουμε ξανά μια ευνομούμενη, παραγωγική , και φιλική προς τους πολίτες της χώρα, φθάνει να το θελήσουμε και να το πιστέψουμε.
Να πιστέψουμε στις δυνάμεις εμάς των πολιτών κι όχι στους παραμυθάδες επαγγελματίες πολιτικούς που ανερυθρίαστα κάνουν ακόμα και τώρα τα πάντα για να συνεχίσουν υπό άλλη μορφή το πάρτι, ακόμα κι αν στα ποτήρια των καλεσμένων το ποτό είναι πλέον μόλις λίγες σταγόνες.
10°
