-Γεια σας, ξενοδοχείο «Τάδε» στον... (συμπαθής μικρή πόλη της Στερεάς Ελλάδας - όχι ιδιαιτέρως τουριστική);
-Ναι.
-Θα ήθελα να κλείσω ένα δωμάτιο, έχετε;
-Ναι.
-Ωραία. Θα ήθελα να το κλείσω για την Παρασκευή και το Σάββατο που μας έρχονται.
-Ώχου, για δύο μέρες; Δεν μπορώ τώρα. Πρέπει να μου τηλεφωνήσετε Παρασκευή πρωί.
-Παρασκευή πρωί; Μα Παρασκευή θα έρθω!
-Δεν μπορώ να σας το κλείσω τώρα για δυο μέρες. Κι αν έρθει κάποιος και μου το ζητήσει για μια εβδομάδα; Δεν μπορώ να το ρισκάρω.
Ο παραπάνω διάλογος διεξήχθη πριν περίπου μία εβδομάδα ανάμεσα σε μένα και ιδιοκτήτη ψιλοκυριλέ ξενοδοχείου «συμπαθούς μικρής πόλης της Στερεάς Ελλάδας – όχι ιδιαιτέρως τουριστικής».
Επαναλαμβάνω, πριν μία περίπου εβδομάδα. Δηλαδή φέτος, το 2013. Την πιο δύσκολη σε οικονομικό επίπεδο χρονιά των τελευταίων δεκαετιών στην πατρίδα μας. Με έναν ξενοδόχο να μου πετάει στη μάπα πως με έχει ούτε λίγο ούτε πολύ γραμμένο στα παλιά του τα παπούτσια και πως οι δικές μου διακοπές εξαρτώνται από το αν κάποιος άλλος θα του δώσει περισσότερα χρήματα από μένα. Το χειρότερο δε είναι πως όταν αναφέρθηκα στο γεγονός αυτό στο Facebook (τι ωραία που υπάρχει και το Facebook… Παλιότερα, ήσουν υποχρεωμένος να υποστείς κάθε αλητεία και παλιανθρωπιά με σταυρωμένα τα χέρια. Τώρα, τους πατάς ένα κράξιμο στο Face και τους κάνεις ρόμπα σε όλη την Ελλάδα!) αντίκρισα ουκ ολίγα σχόλια για ανάλογα συμβάντα σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.
Ευτυχώς, ο εν λόγω τυπάκος (ο οποίος, απ’ ό,τι έμαθα, μόλις πληρoφορήθηκε τα του στάτους μου ζήταγε και τα ρέστα, απειλώντας πως θα μου «στείλει τα κανάλια»! Μάλλον ζει στο 1998…) δεν αποτελεί τον κανόνα. Τελικά, πήγα στη «συμπαθή μικρή πόλη της Στερεάς Ελλάδας – όχι ιδιαιτέρως τουριστική» και φιλοξενήθηκα σε ένα σαφώς φθηνότερο ξενοδοχείο, όπου οι άνθρωποι ήταν ευγενέστατοι και εξυπηρετικότατοι.
Ο τυπάκος αυτός, όμως, υπάρχει. Ζει και εργάζεται ανάμεσά μας. Και είμαι σίγουρος πως αν του πιάσεις κουβέντα θα σου μιλήσει για την «κρίση που διέρχεται ο τουρισμός στη χώρα μας», θα στηλιτεύσει την «ανικανότητα του κράτους» και πιθανότατα θα καταλήξει σε αφορισμούς κατά των «προδοτών πολιτικών» και της ναζούς Μέρκελ. Και, δυστυχώς, ο τυπάκος αυτός δεν είναι μόνος του. Ούτε ο κλάδος του ο μοναδικός που παρουσιάζει τέτοια θλιβερά φαινόμενα. Πάμπολλοι συμπατριώτες μας εξακολουθούν, ακόμα και την 12η ώρα της ύπαρξης του ελληνικού κράτους, να προσπαθούν να εξοικονομήσουν επιδεικτικά έστω και μισό ευρώ πάνω στη δική μας την καμπούρα.
Το παρήγορο; Στην ιστορία που ανέφερα αποδόθηκε σε μεγάλο βαθμό δικαιοσύνη. Ο κακός (ο εν λόγω τυπάκος) έμεινε με το δωμάτιό του πιθανότατα ανοίκιαστο, ενώ ψιλοδιασύρθηκε και στο διαδίκτυο. Οι καλοί (εγώ και οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου στο οποίο τελικά παραθέρισα) συνεργάστηκαν στην εντέλεια και βγήκαν και οι δυο κερδισμένοι.
Υπάρχει, λοιπόν, ελπίδα σε αυτή τη ρημαδοχώρα. Ακόμα και όταν λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο…
11°
