Νόμπελ Ειρήνης στον Αλέκση

Με ενθουσιασμό διάβασα το άρθρο του σατιρικού σάιτ Foreign Policy* σύμφωνα με το οποίο ο Αλέκσης αξίζει να βραβευτεί με το Νόμπελ της Ειρήνης. Είχα να γελάσω έτσι από τότε που ένα γαλλικό σατιρικό περιοδικό του είχε απονείμει το βραβείο «πολιτικού σθένους», αν και εκείνη η βράβευση μπορεί να μην ήταν μια απόπειρα σαρκασμού σε βάρος του Έλληνα ηγέτη, αλλά μια κακή μετάφραση της λέξης «απάτη».  

Όπως και να έχει, αφού ευχαριστήσω τον κύριο αρθογράφο για το γέλιο που μου χάρισε, να πω πως στηρίζω την πρότασή του. Θέλω κι εγώ πολύ ο Αλέκσης να προταθεί και να κερδίσει το Νόμπελ της Ειρήνης. Και μόνο η σκέψη των αριστερών συμπολιτών οι οποίοι, με τη χάρη πρωταθλήτριας της ρυθμικής γυμναστικής, θα κάνουν άλλη μια κωλοτούμπα και θα υπερασπίζονται το κύρος των βραβείων Νόμπελ, είναι κάτι που θέλω να ζήσω. Φαντάζεστε πόσο απολαυστικό θα είναι να υπερασπίζονται το βραβείο αυτοί που μέχρι προσφάτως το αντιμετώπιζαν ως πιστοποιητικό απανθρωπιάς και το αποκαλούσαν Νόμπελ Δολοφονιών; 

Καταλαβαίνω πως γίνομαι κάπως χαιρέκακος, αλλά μέσα στην καταστροφή που έχει προκαλέσει η κυβέρνηση του Αλέκση, η παραδοχή των στελεχών της Αριστεράς ότι όλα όσα φώναζαν μέχρι χτες δεν ήταν παρά λαϊκιστικές ανοησίες που μοναδικό σκοπό είχαν να ικανοποιήσουν τα ταπεινότερα ένστικτα της μάζας, είναι ένα κέρδος. Και για την χώρα αλλά πιο πολύ για το συκώτι των κατοίκων της.

Για να μην παρεξηγηθώ, να επαναλάβω ότι δεν εννοώ πως είναι καλοδεχούμενη κάποια σοσιαλδημοκραχαχαχαχαχαχαχαχα... ζητώ συγγνώμη... κάποια σοσιαχχαχαχαχαχαχα... ξαναζητώ συγγνώμη, υπόσχομαι να κρατηθώ... δεν εννοώ ότι είναι καλοδεχούμενη κάποια «σοσιαλδημοκρατική» στροφή του Αλέκση. Ο Αλέκσης, πρώτα και πάνω απ’ όλα, είναι ένας αδίστακτος αριβίστας. Είναι ένας εξουσιομανής τυχοδιώκτης και ως εκ τούτου η οποιαδήποτε στροφή του δεν σημαίνει απολύτως τίποτα και για κανέναν. Αντιθέτως, είναι βέβαιο πως ακόμα και κάποια πιθανή παραδοχή ότι το δημοψηφίσμα ήταν λάθος δεν μπορεί παρά να είναι η προετοιμασία του για κατι ακόμα πιο καταστροφικό (αλλά εξαιρετικά επωφελές για τον ίδιο και τους παρατρεχάμενούς του).

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η παραδοχή της απάτης του προγράμματος Θεσσαλονίκης ή μια μελλοντική παραδοχή της απάτης του δημοψηφίσματος δεν είναι απολαυστικές. Δεν σημαίνει πως δεν είναι υπέροχο να βλέπεις και να ακούς τον ίδιο και τα στρατιωτάκια του να πίνουν από το πηγάδι που μέχρι χτες κατουρούσαν. Ακόμα κι αν ξέρεις πως αύριο θα ξανακατουρήσουν στο ίδιο πηγάδι αν αυτό τους συμφέρει, η προθυμία για αυτοεξευτελισμό και η έμμεση παραδοχή της ηθικής και πρακτικής ανωτερότητας των ιδεών που μέχρι χθες πολεμούσαν, είναι ένα πολύτιμο δώρο που ο Αλέκσης και οι ακόλουθοι του φαίνεται να μην κουράζονται να προσφέρουν.

Φυσικά αυτό το δώρο δεν αρκεί για να ξεχάσω την καταστροφή που προκάλεσαν και προκαλούν ή το μίσος που έχουν σπείρει και σπέρνουν. Δεν αρκεί για να ξεχάσω τις επιθέσεις, τις συκοφαντίες, τις χυδαιότητες που επιστράτευσαν όλον τον καιρό που τα λάθη τους ήταν σωστά επειδή τους εξυπηρετούσαν. Αλλά είναι ένα δώρο που θα με κάνει να γελάω ακόμα πιο δυνατά όταν το καζανάκι της πολιτικής θα τραβηχτεί και θα τους παρασύρει στην φυσική τους θέση. Και μπράβο τους.

*Επειδή κάποιοι μπορεί να μπείτε στον πειρασμό να με διορθώσετε να σας πω πως, ειδικά στον δημόσιο λόγο, σημασία έχει το αποτέλεσμα και όχι η πρόθεση. Μπορεί (δεν μπορώ να φανταστώ πώς, αλλά μπορεί) η πρόθεση του άρθρου να μην είναι σατιρική, αλλά το αποτέλεσμα είναι. Είναι σαν να επαινείς την εργατικότητα του Καραμανλή ή το θάρρος του προέδρου ΠίΠη. Ακόμα και στα σοβαρά να το κάνεις το μόνο που καταφέρνεις είναι να κάνεις ανθρώπους να γελάνε.