Σκοπιαφοβία. Το εθνικό μας ψυχολογικό πρόβλημα

Όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να καταλάβω την παράκρουση με τα Σκόπια, το όνομα και το σύνταγμά τους. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι, από όλα όσα περιτριγυρίζουν τη χώρα και απ’ όλα όσα υπάρχουν μέσα της, η μεγαλύτερη απειλή είναι μια φτωχή και στο μέγεθος της Πελοποννήσου χώρα. Ίσως γιατί προσπαθώ να βρω λογική εξήγηση γι’ αυτό που στο λέξικο ορίζεται ως «παθολογική κατάσταση κατά την οποία κάποιος βιώνει αισθήματα έντονου φόβου απέναντι σε κάτι που δεν συνιστά πραγματικό κίνδυνο ή απειλή». Προσπαθώ να βρω λογική εξήγηση για μια φοβία.   

Καταλαβαίνω πως από την καλλιέργεια της φοβίας αυτής κάποιοι έχουν να κερδίσουν. Για την αντιπολίτευση είναι μια ευκαιρία να παίξει μπάλα στο, πάντα επικερδές για όσους αγωνίζονται σ’ αυτό, γήπεδο των άλογων συνθημάτων. Για τους επίδοξους μακεδονάρχες είναι η ευκαιρία να γίνουν οι παράγοντες που ονειρεύονται. Πολιτικές καριέρες μπορεί να αποκτήσουν θεμέλια και δημοσιογραφικές καριέρες να χτιστούν. Όμως οι πολλοί δεν έχουν απολύτως τίποτα να κερδίσουν με το να φέρονται σαν το όνομα της ΠΓΔ της Μακεδονίας (ελπίζω να πιάσατε το υπονοούμενο) και το σύνταγμά της να είναι το μεγαλύτερο τους πρόβλημα. Οι πολλοί δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν αν ξανακολουθήσουν τον δρόμο του πανηγυριού και αγνοήσουν ξανά τον δρόμο της λογικής. Δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από μια φοβία.    

Ας ξεκινήσουμε από την πιο μεγάλη «απειλή» του θηρίου που ζει στα βόρεια σύνορα της φοβισμένης μας χώρας. Τον διαβόητο «αλυτρωτισμό» της. Κανονικά θα χρειάζονταν αρκετή ώρα για να εξηγήσω τι σημαίνει «αλυτρωτισμός» αλλά, ευτυχώς, είμαστε Έλληνες και ξέρουμε το «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι», ξέρουμε τις «χαμένες πατρίδες», ξέρουμε και το μύθο του «μαρμαρωμένου βασιλιά». Είναι όλα αυτά στα οποία η Τουρκία δεν δίνει καμία σημασία με τον ίδιο τρόπο που δεν θα έπρεπε να δίνουμε εμείς. Βλέπετε, ο φοβερός και τρομερός «αλυτρωτισμός» είναι πρόβλημα μόνο όταν ο «αλύτρωτος» είναι στρατιωτικά πιο δυνατός (ή έστω συγκρίσιμου μεγέθους) από σένα και μόνο όταν κάνει σαφή την πρόθεσή του να χρησιμοποιήσει τη στρατιωτική του δύναμη προκειμένου να λυτρωθεί. Όλα τα άλλα είναι λόγια για να περνάμε την ώρα μας και να διαφημίζουμε τα συλλαλητήριά μας.  

Καταλαβαίνω πως πολλοί «πατριώτες» υποτιμούν τη χώρα μας, αλλά ακόμα κι εμείς που τα σκουπίδια στα πάρκα και τα ντουμάνια στα εστιατόρια μας θυμίζουν συνεχώς πού ζούμε και δεν έχουμε ανάγκη να βάζουμε παντού την ελληνική σημαία για να το θυμόμαστε, καταλαβαίνουμε ότι η χώρα που έκανε το αρχαιόπληκτο κιτς επιστήμη είναι τόσο απειλητική για την Ελλάδα όσο μια χελώνα για έναν σκύλο. Ο σκύλος μπορεί να γαβγίζει στη χελώνα, κανείς όμως δεν μπορεί να πιστέψει ότι απειλείται.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η Μακεδονία μπορεί να είναι μία αλλά δεν είναι μόνο ελληνική. Στην πραγματικότητα η φράση «η Μακεδονία είναι μόνο μία και μόνο ελληνική» μπορεί άνετα να εκληφθεί ως μια έκφραση του ελληνικού αλυτρωτισμού. Μπορεί άνετα να εκληφθεί ως  πρόθεση κατάληψης όλων των εδαφών βορείως της ελληνικής Μακεδονίας. Βέβαια εμείς, αν εξαιρέσουμε κάποιους γραφικούς συμπατριώτες, ξέρουμε ότι καμία τέτοια πρόθεση δεν υπάρχει και θα γελούσαμε σε μια τέτοια παρατήρηση. Θα γελούσαμε παρότι καθόλου δεν διαφέρει από τους δικούς μας «φόβους» τους οποίους μοιάζουμε να παίρνουμε τόσο στα σοβαρά.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν θέλω να πω ότι η Ελλάδα δεν κινδυνεύει. Κινδυνεύει και μάλιστα πολύ. Κινδυνεύει από μια αδίστακτη και ανίκανη κυβέρνηση, κινδυνέυει από μια χώρα πραγματικά ισχυρή που βρίσκεται στα ανατολικά της, κινδυνεύει από όλους εκείνους τους κατοίκους της που είναι αλλεργικοί στην τήρηση των κανόνων, κινδυνεύει από τους επίορκους δημόσιους υπαλλήλους, κινδυνεύει από όλους όσους έχουν βρει στις απειλές και τη βία τον καλύτερο τρόπο επίλυσης των διαφορών, κινδυνεύει από τους λαϊκιστές δημοσιογράφους. Αν τα συγκρίνω όλα αυτά (και όλα τα άλλα που δεν έγραψα γιατί νομίζω είναι κατανοητό το τι θέλω να πω) με το κράτος που έχει για πρωτεύουσα τα Σκόπια, θα είναι σα να συγκρίνω μια θανατηφόρα ασθένεια με την τερηδόνα. Θα ειναι σαν να συγκρίνω φόβους που γεννιούνται από πραγματικές απειλές με μια φοβία που γεννιέται από την επίμονη άρνηση της λογικής. Και ξαφνικά κυριαρχεί. Και μπράβο της.  

Υ.Γ. Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που τα πράγματα δεν ήταν έτσι, ακόμα κι αν η Ελλάδα είχε στ’ αλήθεια να φοβηθεί από τα Σκόπια, ακόμα κι αν είχαμε πραγματικούς λόγους να φοβόμαστε την τρομερή πολεμική σκοπιανή μηχανή, σε τι ακριβώς θα ωφελούσε η αλλαγή του συντάγματος τους ή η απουσία του όρου Μακεδονία από το όνομα τους; Αν πραγματικά αυτή η τοσοδούλα χώρα είχε εδαφικές βλέψεις στα νότιά της, αυτές δεν θα διαγράφονταν ούτε θα άλλαζαν με το σύνταγμα ή με το όνομα. Αν, με τη βοήθεια κάποιας σατανικής μεγάλης στρατιωτικής δύναμης, τα Σκόπια προετοιμάζονται, αργά και μυστικά σαν κακός τους Τζέιμς του Μποντ, να καταλάβουν την ελληνική Μακεδονία, δεν νομίζω να σταματήσουν να το κάνουν επειδή δεν θα μπορούν να λέγονται Μακεδονία ή επειδή το σύνταγμά τους θα είναι διαφορετικό. Αν η ΠΓΔ της Μακεδονίας έχει βάλει κάτι δικό μας στο μάτι, δεν θα το βγάλει με συμφωνίες και συνταγματικές αλλαγές. Θα το βγάλει μόνο αν ξέρει ότι δεν μπορεί να το αποκτήσει. Και ο μόνος τρόπος να ξέρει κάποιος που θέλει κάτι δικό σου ότι δεν μπορεί να το αποκτήσει είναι να είσαι ισχυρός.