Ο διχασμός που στηρίχτηκε στο απλοϊκό σχήμα μνημόνιο/αντιμνημόνιο κράτησε χρόνια και μας στοίχισε πολύ. Η αυταπάτη ότι υπήρχε εύκολος δρόμος για την έξοδο από την κρίση και ότι δεν χρεοκοπήσαμε αλλά οι αδίστακτοι του νεοφιλελευθερισμού μας έριξαν στο καναβάτσο αποδείχθηκε πολύ ακριβή. Όχι μόνο γιατί μας κόστισε πολλά -μα πάρα πολλά- δισ. ευρώ αλλά επίσης επειδή έφερε καθυστέρηση στην εφαρμογή των προγραμμάτων, δεν επέτρεψε την οικειοποίησή τους από τις κυβερνήσεις, εμπόδισε τις μεταρρυθμίσεις και βύθισε ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην άγνοια, στην άρνηση της πραγματικότητας και επομένως στην άρνηση αλλαγής. Μέσα στη φρενίτιδα της πόλωσης αναπτύχθηκε αδιανόητη εχθρότητα και φρικτό μίσος. Μάθαμε να υπάρχουμε στη δίνη του φανατισμού και των ουρλιαχτών που δεν επιτρέπουν να ακουστεί η αντίθετη φωνή, πόσο μάλλον να γίνει κατανοητή. Η εμείς ή αυτοί, ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν, τώρα ή ποτέ, είστε ψεύτες - είστε κλέφτες, είστε με τον Μαδούρο - είστε με τη Siemens/Novartis και τελικά όλοι μαζί στον πάτο.
Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε τον Ρουβίκωνα του μνημονίου αυτή η διαχωριστική γραμμή κατέρρευσε παρόλο που στελέχη και οπαδοί του εξακολουθούν να βογκούν κάθε φορά που βλέπουν τον εαυτό τους στον μνημονιακό καθρέφτη. Θα μπορούσε να είναι μια επωφελής εξέλιξη για τη χώρα η διάλυση της ψευδαίσθησης του αντιμνημονίου, εάν δεν άρχιζε αμέσως ένας νέος, εξίσου βαθύς, διχασμός: ΣΥΡΙΖΑ-αντιΣΥΡΙΖΑ.
Σύμφωνα με αυτόν τον μανιχαϊσμό, η κυβέρνηση εκπροσωπεί το απόλυτο κακό, η αξιωματική αντιπολίτευση το απόλυτο καλό και το αντίστροφο. Κατά την πρώτη αφήγηση, μέχρι τις εκλογές και μέχρι να επιστρέψει η κανονικότητα, δηλαδή να αποκατασταθεί η δημοκρατική και συνταγματική τάξη, δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές Δεξιάς-Αριστεράς παρά μόνο η ανάγκη να φύγει ο Μαδούρο της Μεσογείου, να επιστρέψουν οι γραβάτες στην εξουσία, να ξαναβρεθούμε σε συνθήκες ομαλότητας, όπως τότε…, και ύστερα μπορεί να ξαναϋψωθούν τα τείχη που χωρίζουν τους προοδευτικούς από τους συντηρητικούς, τώρα δεν υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές παρά μόνο η ανάγκη να φύγει ο «αρχισυμμορίτης» (Α. Λοβέρδος).
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, η ανάγνωση συνοψίζεται στη διαπίστωση ότι ένα οργανωμένο σύστημα συμφερόντων δίνει τη μάχη των μαχών για να εξοντώσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς και της ηθικής επειδή χάνει προνόμια και κινδυνεύει με ξεδόντιασμα. Οι κυβερνητικοί πιστεύουν ότι κουνιέται γη και ουρανός από τους ολιγάρχες για να μην εμπεδωθεί το «νέο» που απειλεί το «παλιό» και για να μην μείνει για καιρό η εξουσία μακριά από τα χέρια των φυσικών κατόχων της που είναι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και οι συνοδοιπόροι τους. Ποιοι ΑΝΕΛ, ποιος πελατειασμός, ποιος κρατισμός, ποια αναξιοκρατία, έλλειψη σχεδίου ή μεταρρυθμιστικής βούλησης... Το θέμα είναι οι βαρόνοι και τα φέουδά τους, τελεία και παύλα.
Προφανώς δεν είναι ακριβής καμία από τις δύο αφηγήσεις. Λέγονται μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα. Για παράδειγμα, ισχύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ανοχή σε δράσεις αντιεξουσιαστών όπως ισχύει ότι η μεγαλύτερη ανοχή που έχει επιδειχθεί σε τέτοια φαινόμενα ήταν επί κυβέρνησης ΝΔ το 2008. Επίσης ισχύει ότι στα έγκατα της ΝΔ φωλιάζουν ακροδεξιά στοιχεία τα οποία η ηγεσία προσπαθεί να κρύψει, όπως ισχύει ότι ο τελευταίος που μπορεί να κάνει αξιόπιστα αυτή την κριτική είναι ο Α. Τσίπρας από τη στιγμή που εναγκαλίστηκε πολιτικά με τον Π. Καμμένο.
Αλλά τώρα δεν είναι εποχή για αποχρώσεις, συνθέσεις και αποδοχή της πολυπλοκότητας. Ποιοι θα ακούσουν ψύχραιμα ότι και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δυνάμεις που στρέφονται στη σοσιαλδημοκρατία και στο εσωτερικό της ΝΔ υπάρχει αντιπαλότητα ανάμεσα στην ακροδεξιά πτέρυγα και όσους έχουν αναφορά στο κέντρο;
Ανάλογη είναι η εικόνα στον ενδιάμεσο χώρο. Άλλοι, έντιμα και ανιδιοτελώς, πιστεύουν στη μετεκλογική συνεργασία με τη ΝΔ για το καλό του τόπου, άλλοι ράβουν υπουργικά κοστούμια. Άλλοι καλοβλέπουν μια συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ για ιδεολογικούς/αξιακούς λόγους και άλλοι από καιροσκοπισμό, με την αγωνία επαγγελματικής αποκατάστασης.
Προφανώς είναι πολύ μικρό το κοινό που μπορεί να ακούσει ότι δεν υπάρχει μια αλήθεια και ένας δρόμος, προφανώς είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που δεν μπορούν να ακούσουν τίποτα εφόσον δεν προέρχεται από το δικό τους χαράκωμα και προφανώς ο διχασμός ΣΥΡΙΖΑ-αντιΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κρατήσει πολύ, γιατί όχι όσο και ο προηγούμενος, και να αποδειχθεί εξίσου άρρωστος, γιατί όχι ακόμη περισσότερο.
