Άφαντη κάνανε τη Γάζα και τα χωριά του Κοσόβου. Φωνούλα μου, της πάψαν τη φωνούλα της, της Γάζας. Αυτό είναι το κόλπο, μόλις μπλέκονται τα μπούτια στα οικονομικά, το Κεφάλαιο βαράει «κουκουρούκου» και ή συμβιβάζεται και «σκάει» κανένα φόρο, πράγμα μάλλον κουτό γιατί το «λάδωμα» τελικά κοστίζει λιγότερο, και εξασφαλίζει και στενούς δεσμούς (κουμπαριές, στεφάνια, γάμους, βαφτίσεις). Μιλάω τελευταία, μ’ όσα μούτρα μου ’χουν απομείνει από την ήττα που τρώει άλλη μια φορά η υφήλιος, ταπωμένη και υποδουλωμένη από δάνεια, κάρτες, προγράμματα ανάπτυξης, επιχειρησιακά κ.λπ., μιλάω, λοιπόν, για την πιθανότητα σε μια τέτοια στιγμή η Τέχνη να συμπεριφερθεί ανάλογα ή και να περάσει πιθανά στα άχρηστα αντικείμενα…
Ακόμα και σήμερα πάντως η ζωή σου γίνεται καλύτερη άμα ακούς τον Μπαχ ή την Μπέλλου ή τον Άντονι ή τον Ζαμπέτα ή… τον Χατζιδάκι! Ακόμα και στην κρίση τελικά νικάει αυτός που εξακολουθεί να νιώθει υπεύθυνος για το σήμα που εκπέμπει.
Βλέπω την αγωνία και στους καλλιτέχνες μας…
Απαλλαγές συμβολαίων, μαγαζιά κλείνουν, παραστάσεις κατεβαίνουν… μερικά καλά, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, οι Οχτώ Γυναίκες, ο Λάκης, η Ρώπα (τολμάει το καλύτερο), η Μήδεια του Δημήτρη, η Φιλιππίδου στον Άκη Δήμου, τη βλέπω με βραβείο, ο Φιλιππίδης δεύτερο χρόνο, ο Καρακατσάνης (!) η Κοκκίνου, βοά η Αθήνα, εμείς (!) κάτω στον Βοτανικό… επιτρέψτε μου. Όσοι πιστέψαμε και στηρίξαμε το «σήμα μας» έχει ο καθένας κερδίσει –τη μικρή του μάχη– μέσα στην απονενοημένη κρίση «υπεραξίας», όπως πολύ σωστά και στωικά μου ’πε ο δήμαρχος Αράχωβας τις γιορτές, αυτό έχει κρίση… το υπερτιμημένο! Το κανονικό, που δουλεύει για τον επιούσιο κι όχι για άλλο ένα σκατοτζίπ, είτε έβγα είτε σουβλατζίδικο ή καλλιτεχνάδικο, ένα φαγαδικάκι γειτονιάς, η κάθε γειτονιά θα ’χει το δικό της φαντάζομαι, τα βγάζει τα εξοδάκια του. Ας εκφραστεί κι η κρίση, ας γεννήσει τις αντιθέσεις, ας φανούν κι οι Κατινάρες, ας φανούνε και οι Σωστοί… Εγώ είμαι με το παιδί που ούρλιαζε «δεν ξέρω τι θέλωωω». Και είμαι σε θέση να το βοηθήσω να βρει τι θέλει, γιατί τελικά αυτό που μπορούμε είναι πάντα πιο πολύ απ’ αυτό που νομίζουμε. Πολλή σιωπή, πολύ φιλολογικά όλα στις καθημερινές κουβεντούλες, των διανοούμενων εννοώ. Πολλή μαλακία όλα στα μίντια, υποκρισία και χαζοχαρά. Οι εκπρόσωποι στην πλειοψηφία τους; Το «κόλλημα»! Κανένας δεν μιλάει σαν άνθρωπος… Οι δημοσιογράφοι; Μες στο προκάτ! Τι φταιν κι αυτοί, η δαμόκλεια του Μεγάλου Αφεντικού καραδοκεί. Όλα αυτά, δεν ξέρω, ρε παιδιά, μπορεί να ισχύουν παγκοσμίως, αλλά εν Ελλάδι, όπου το τοπίο σε εκθέτει, όλα αυτά είναι πολύ καραγκιοζέ, είναι αισθητική Ψωμιάδης! Που δεν του ’χω τίποτα, καταλαβαίνω την «καταγωγή» του προσώπου από την πηγή της Κωμωδίας, αλλά αυτό το πρόσωπο ότι έχει πλειοψηφία, ότι υπάρχει κατ’ επιλογή, είναι κάτι που με υποχρεώνει μόνο στον απόλυτο θαυμασμό, και με ταβλιάζει και μένα και πολλούς άλλους όμοιούς μου στο χώρο του
Άναυδου! Έτσι όπως τ’ ακούς, θαυμάζω Άναυδος.
Καλωσορίζω τον Σαμαρά στο ΥΠΠΟ, λίγο αργότερα απ’ ό,τι έπρεπε αν ήταν να γίνει για καλό. Πολύ αξιόλογα στελέχη της ΝΔ είναι στην απ’ έξω, ύποπτο. Ο κ. Παπανδρέου είναι «σε γυάλα» λένε στον κύκλο του… ωραία, να στείλουμε και κάνα χρυσόψαρο! Τι να πω. Ο κύριος Αλαβάνος με τίμησε με αναφορά στη Βουλή των Ελλήνων, καλά, μόνο ο Λουκιανός κι εγώ, εντάξει; Ευχαριστώ πολύ, σύντροφε. Την Αλέκα την ψηφίζω, δεν θέλω σχόλια. Έμαθα ότι είναι σούπερ οι Βάκχες του Τάρλοου, πόσο μέσα στις μέρες ο Ευριπίδης! Κι ότι ο Χατζηπαναγιώτης κάνει ερμηνειάρα στο Εμπορικό. Θα πάω και τα λέμε.
13°
