Πολιτικη & Οικονομια

Όταν ο αστροφυσικός συμμάχησε με τον Κοέλιο και το «Σύμπαν» εκδικήθηκε

Ο κ. Κριμιζής τα κατάφερε

Νίκος Γεωργιάδης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η «Αριστερά» υπήρξε για ενάμιση αιώνα ταυτόχρονα φυτώριο αλλά και αγρός με γαϊδουράγκαθα. Εξ αρχής έλαβε χαρακτήρα στίβου μάχης μεταξύ εκδοχών και προσεγγίσεων αλλά και προσωπικών φιλοδοξιών και αντεγκλήσεων. Ποτέ δεν λειτούργησε με ομοιογενή τρόπο και με αρμονικές σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών της. Ωστόσο, μία συνισταμένη του αμαλγάματος συνέχισε να λειτουργεί ως σταθερά. Ήταν η έννοια του σεβασμού της γνώσης, δηλαδή η αποτροπή της φοβικής αντίδρασης έναντι του νέου και του ανατρεπτικού. Το «φυτώριο». Η υπόλοιπη χωροταξική διευθέτηση της αριστερής πολιτικής ομπρέλας ήταν πάντα ένας κακοκαλλιεργημένος αγρός γεμάτος βάτα, αγκάθια και αγριόχορτα.Ας μην βαυκαλιζόμαστε με αυτονόητα πράγματα. Η Αριστερά υπήρχε όσο παρήγαγε ιδέες οι οποίες αναμοχλεύονταν σε μαζικούς χώρους. Άλλος έκτιζε, άλλος γκρέμιζε και άλλος σχεδίαζε εξ αρχής για να ξαναπιάσει δουλειά ο κτίστης και ο γκρεμιστής. Η διαλεκτική είναι μία δύσκολη διαδικασία για το μυαλό και ακόμη δυσκολότερη στις εφαρμογές. Κυρίως είναι μία δύσκολη άσκηση ως προς την αντίληψη. Χρειάζεται, για να λειτουργήσει, μία θυσία. Να εγκαταλείψει κανείς την ασφάλεια της ευκολίας που παρέχει η κοινοτοπία.

Η Αριστερά που εκπροσωπεί η σύγχρονη «κυβερνώσα εκδοχή της» είναι μία θλιβερή επανάληψη στιγμών στην ιστορία του αριστερού κινήματος όπου οι προσωπικές φιλοδοξίες, η ηδονιστική σχέση με την εξουσία, η υιοθέτηση του σκοτεινού ρόλου του «Κυανοπώγωνα» ως βασικής πολιτικής δράσης με την αναγωγή της φραξιονιστικής λογικής σε κυρίαρχο μοντέλο εφαρμογής, διαμορφώνουν ένα σύστημα διακυβέρνησης όπου απουσιάζει κάθε ιδεολογικό – γνωστικό στίγμα.

Η σημερινή «κυβερνώσα Αριστερά» είναι η άρνηση, καλύτερα η δολοφονία, του αριστερού οδοιπορικού. Επί της ουσίας είναι η άρνηση της Πολιτικής επ’ ωφελεία του τακτικισμού για την κορύφωση του «εξουσιαστικού ηδονισμού». Μία ψυχιατρικού περιεχομένου εκδοχή  αυτοϊκανοποίησης. Η εξέλιξη του φαινομένου είναι ευθέως ανάλογη των μεγεθών άγνοιας βασικών σταθερών και εξελίσσεται με εκθετική πρόοδο όσο περισσότερο το υποκείμενο γέρνει προς την παθολογική άρνηση – ακύρωση γνωστικών μεγεθών. Η εξέλιξη καταλήγει στην εκδήλωση συστηματικού μίσους για την ίδια την γνώση και τους φορείς της. Πρόκειται δηλαδή για μία σύγκρουση μεταξύ Ηθικής και Εξουσίας, μεταξύ Γνώσης και Ανεπάρκειας, μεταξύ Ψεύδους και Λογικής, μεταξύ Ανικανότητας και Αριστείας. Πρόκειται για το τελικό στάδιο της ολιστικής επαναφομοίωσης του υποκειμένου της Ιστορίας και την υποβάθμιση του σε εξουσιασμένο αντικείμενο. Είναι ο θρίαμβος του «ψεκασμού» έναντι του προαιώνιου αντιπάλου του (Προμηθέας), του «Πεφωτισμένου».

Η σύντομη, ευτυχώς, προσωπική εμπειρία του αστροφυσικού κ. Κριμιζή αποκαλύπτει την διάσταση του εκφυλιστικού σοκ που έχει υποστεί η «κυβερνώσα Αριστερά». Δεν αξίζει καν τον κόπο να ασχολείται κάποιος στα σοβαρά με το δεύτερο συνθετικό της. Πρόκειται για την πλέον αντιδραστική έκφραση της ιστορίας του αριστερού οδοιπορικού σε αυτήν την χώρα. Ξεπερνά ακόμη και την σταλινική φάση του Κινήματος για έναν απλό λόγο. Οι Σταλινικοί δεν αναρριχήθηκαν στην εξουσία οπότε δεν υπήρξε ζήτημα. Παρέμειναν να κλωθογυρίζουν στους κομματικούς μηχανισμούς τους δηλητηριάζοντας πρωτίστως την προσωπική τους ζωή. Οι σημερινοί, ως ανικανοποίητοι ή καλύτερα, ηττημένοι, Σταλινικοί, δηλητηρίασαν αν δεν σκότωσαν ήδη την ίδια την ηθική υπόσταση μίας συχνά έντιμης, πολλάκις μέτριας, πάντα αναποτελεσματικής, μερικές φορές  ιδιαζόντως σκοτεινής, αλλά ωστόσο καρποφόρας σε πνευματική  φωτεινότητα αριστερής εκδοχής σε αυτόν τον τόπο. Ο Κοέλιο διαψεύδεται. Το Σύμπαν δεν συνωμοτεί. Εκδικείται. Ο κ. Κριμιζής τα κατάφερε.