Ένας μήνας και κάτι μέρες έχουν περάσει από το ταξίδι του έλληνα υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής Νίκου Παππά στις ΗΠΑ όπου επισκέφτηκε το Χόλιγουντ, τη Σίλικον Βάλεϊ, το ΜΙΤ. Και ούτε έξι μήνες, πέντε για την ακρίβεια, δεν έχουν περάσει από τότε που ο ίδιος μίλησε από το βήμα του 13ου Πολυσυνεδρίου με τίτλο «Καινοτομία και ανάπτυξη». Και τι δεν είπε...
Τι Rural Broadband που θα φέρει το Internet σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας... Τι «Super-Fast Broadband, προϋπολογισμού 500 εκατ. ευρώ, ώστε χιλιάδες πολίτες και επιχειρήσεις να αποκτήσουν πρόσβαση σε δίκτυα υπερ-υψηλών ταχυτήτων από το τέλος του έτους. Μια πρωτοβουλία που θα μοχλεύσει περί τα 2 δισ. ευρώ ιδιωτικών κεφαλαίων τα επόμενα έτη»... Τι «η ψηφιακή τεχνολογία μπορεί να μετεξελιχθεί στη "νέα βαριά βιομηχανία" της χώρας»... Τι «προσβλέπουμε σε επιπλέον αύξηση του ΑΕΠ ως 7,5 δισ. ευρώ (+4%) τα επόμενα λίγα έτη, καθώς και στη δημιουργία νέων, μόνιμων και καλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας». Και το αμιγώς πολιτικό μέρος: «Δικός μας ρόλος είναι να ανοίξουμε το δρόμο για τη νέα εποχή. Προς όφελος της κοινωνίας και της επιχειρηματικότητας»...
Είμαστε εξαιρετικά περίεργοι για το επιχείρημα που θα είχε ο υπουργός ακούγοντας τον συνάδελφό του Χρ. Σπίρτζη να ανακρίνει τον επιχειρηματία Νίκο Δανδράκη στη Βουλή για την Beat. Με ύφος που εξέπεμπε εμφανέστατο και ελαφρώς προκλητικό αυταρχισμό, μαγκιά, ατίθασο επαρχιωτισμό αλλά και κρυμμένο φόβο από την απειλή που είχε αφήσει να πλανιέται στον αέρα η εμβληματική μορφή της ταξιτζίδικης προεκλογικής παρακμής της τελευταίας εικοσαετίας.
Για πολλούς ήταν ένα απίστευτο θέαμα με πολλές αναγωγές. Αλλά το χειρότερο από όλα, κατά την ταπεινή μας άποψη, είναι ότι εκείνη η ανάκριση του επιχειρηματία στη Βουλή −θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε επιχειρηματίας που θα τολμούσε να φέρει στην Ελλάδα οτιδήποτε καινούργιο− ήταν ακόμα ένα κομμάτι του παζλ της συνολικής παρακμής. Στοχοποίηση του εχθρού ως δυνητικού «λαμόγιου», πολυκαιρισμένες νοοτροπίες σαν φθαρμένες καμπαρντίνες στη ντουλάπα του παππού, ιδεολογικά χειρόφρενα, ανόητα και αστεία επιχειρήματα, σαν να προσπαθείς να κάνεις update έναν υπολογιστή με μοναδικό εργαλείο ένα... κομπολόι.
Θα περίμενε κάποιος ότι όλο και κάτι θα έχουν αντιληφθεί από τις αλλαγές που έχουν συμβεί τα, τουλάχιστον, είκοσι χρόνια στον σύγχρονο κόσμο. Ότι ανεξάρτητα από τις ιδεοληπτικές μονομανίες περί τεχνολογιών και άλλων... δαιμόνων, δεν μπορείς να κρατάς τα μάτια σου κλειστά, σαν κατεβασμένο... ταξίμετρο σε ώρα αιχμής.
Μερικές ημέρες πριν, κατά τη διάρκεια μιας απεργίας τους, κάποιοι ταξιτζήδες όρμησαν κι έσπαγαν αυτοκίνητα για τα οποία, λόγω λευκού χρώματος, είχαν την υποψία ότι ήταν της Uber. Άλλοι ξυλοκόπησαν συναδέλφους τους. Οι παλιοί θα θυμούνται το φαινόμενο «Κολλάδες» στις μαζικές συγκοινωνίες, στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν κάποιοι από τους ευαγγελιστές της ιδιωτικοποίησης των λεωφορείων δέχονταν επιθέσεις στους δρόμους της Αθήνας. Από ξύλο μέχρι και ξεβρακώματα είχε τότε το... μενού των κεκτημένων.
Κάποιοι που έβλεπαν τις εικόνες από την ανάκριση του Ν. Δανδράκη με ερωτήσεις επαρχιακού ειρηνοδικείου, κατάφεραν να ψελλίσουν κάποια σχόλια για τη ντροπή που ένιωθαν. Αλλά μόνο στα social media. Πρόσβαση, φυσική και όχι μόνο, στην αίθουσα της ανάκρισης είχαν μόνο τα αειθαλή συνδικαλιστικά υποπροϊόντα μιας μερίδας ταξιτζήδων που ουδεμία σχέση έχουν με την πλειονότητα των οδηγών και των ιδιοκτητών που έχουν ανοιχτά αυτιά και μάτια που κοιτάζουν προς το μέλλον. Και σε καμία περίπτωση δεν συμμερίζονται την περιφερόμενη υπουργική άγνοια του κ. Σπίρτζη που ξεκινά από τον αντικαπνιστικό νόμο και φτάνει μέχρι και το πώς γίνονται οι πληρωμές με πιστωτικές κάρτες. Που δεν είναι πραγματική άγνοια, απλώς επίδειξη ενός εσκεμμένου διπολισμού μεταξύ της σημερινής πραγματικότητας και μιας άλλης, πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, που τόσο έχει ανάγκη το φαινόμενο «Σπίρτζης» για να συνεχίσει να υπάρχει... Ξεφυσώντας με αυθάδεια τον καπνό του στη μούρη όλων των άλλων...
