- Όχι κύριε. Είμαστε ξένοι. Γάλλοι, Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί, Ισπανοί, Νορβηγοί, Σουηδοί, Αμερικάνοι, Ελβετοί, Πορτογάλοι. Είμαστε το τάγμα των Φιλελλήνων. Πολεμήσαμε το ’21, στη μάχη του Πέτα, στο Κομπότι. Σκοτωθήκαμε για την Ελλάδα. Υπάρχει μνημείο για μας στην πλατεία του Ναυπλίου. Να κι εδώ δίπλα στο Σύνταγμα υπάρχει οδός αφιερωμένη σε μας. Φιλελλήνων λέγεται.
- Να πάτε στο διάολο, ρε. Εδώ είναι μόνο για Έλληνες. Στα τσακίδια, ρε.
-Συγνώμη, πεινάμε.
-Είσαστε Έλληνες;
-Είμαστε. Είμαστε Εβραίοι της Ελλάδας. Εγώ είμαι ο Μαρδοχαίος Φριζής, αξιωματικός από τη Χαλκίδα, αιχμάλωτος των Τούρκων το 1922, που έπεσα στην Αλβανία το ’40. Αυτή είναι η Ρόζα Ασκενάζη και η Στέλλα Χασκήλ, οι ρεμπέτισσες. Ο Γιοζέφ Ελιγιά, ο ποιητής. Ο Αβραάμ Μπεναρόγιας, που ίδρυσε τη Φεντερασιόν, τη ΓΣΕΕ και το ΚΚΕ.
-Σκάστε κωλοεβραίοι, Άουσβιτς που σας χρειάζεται. Σαπούνι θα σας κάνουμε.
-Μας συγχωρείτε. Είμαστε λαβωμένοι, γεμάτοι αίματα και χώματα ελληνικά πάνω μας. Πεινάμε και διψάμε.
-Είμαστε Άγγλοι, Νεοζηλανδοί, Αυστραλοί, Ινδοί και Πακιστανοί. Πολεμήσαμε εδώ τους ναζί, βοηθήσαμε την Ελλάδα στον αγώνα το 1941. Μας έκρυβαν οι Έλληνες, μας έδιναν φαγητό και νερό. Εσείς τι είστε, με ξυρισμένα κεφάλια και μαύρες μπλούζες;
-Εμείς δίνουμε φαγητά μόνο για Έλληνες. Φύγετε από δω, γαμημένοι αράπηδες. Έξω οι ξένοι, λέμε.
-Μιρμενγκιές (καλημέρα).
-Τι θες, ρε βλάκα;
-Μπούκ, ούγι (ψωμί, νερό).
-Φύγε από δω, ρε καργιόλη ξένε.
-Είμαι ο Μάρκος Μπότσαρης, κύριε. Μιλάω αρβανίτικα, τη γλώσσα των ηρώων
της Επανάστασης. Τη γλώσσα της Μπουμπουλίνας, του Κριεζιώτη, του
Μιαούλη. Έγραψα κι ένα Αλβονοελληνικό Λεξικό, για να συνεννοούνται οι Έλληνες κι οι Αρβανίτες.
-Εξαφανίσου από δω, ρε ηλίθιε. Οι Έλληνες μόνο ελληνικά μιλάνε... Το αίμα μας είναι καθαρό, Κωλοαλβανέ, γαμώ το σπίτι σου.
- Χαίρετε. Έχετε λίγο φαγητό για ένα γέροντα;
- Είσαι Έλληνας;
- Σωκράτης ονομάζομαι κύριε. Δεν είμαι Αθηναίος, ούτε Έλληνας
πολίτης, αλλά πολίτης του κόσμου (Πλούταρχος, Ηθικά, τόμ.15).
- Άει στο διάολο, ρε κωλόγερε συριζαίε. Χάσου από δω. Εδώ είναι μόνο για Έλληνες.
-Συγνώμη.
-Πάλι εδώ, ρε αδερφάρα Εβραίε; Δεν σου είπα να φύγεις από δω;
-Πείνασα, και δε μου δώσατε να φάω, δίψασα, και δε μου δώσατε να
πιω, ξένος ήμουν, και δε με περιμαζέψατε, γυμνός ήμουν, και δε με
ντύσατε, άρρωστος και στη φυλακή, και δε με επισκεφτήκατε. [Κατά Ματθαίον, 25.31 (41-43)].
-Άντε, ρε βλάκα, φύγε από δω. Άντε μπράβο, μην τραβήξω το πιστόλι που νόμιμα κατέχω.
-Φαγητό μοιράζετε;
-Ναι, αλλά μόνο για Έλληνες. Είσαστε Έλληνες;
-Ε, σχεδόν. Αυτός είναι ο Γάλλος Φοριέλ, που ανακάλυψε τα ελληνικά δημοτικά τραγούδια. Εκείνος ο Φόσκολος, που γεννήθηκε Έλληνας, αλλά διέπρεψε σαν ποιητής της ιταλικής λογοτεχνίας (όπως κι ο Σολωμός στην αρχή). Ο άλλος πιο κάτω είναι ο Λευκάδιος Χερν, που γεννήθηκε Έλληνας, αλλά έγινε βασικός συγγραφέας της γιαπωνέζικης λογοτεχνίας. Εκείνος πιο πέρα είναι ο Τσίλερ, Γερμανός, κι ο άλλοι δίπλα του είναι οι δάσκαλοί του οι Χάνσεν, Δανοί: αυτοί ξεκινήσανε το νεοκλασικό ρυθμό στην Αθήνα και γενικά στην Ελλάδα. Αναρίθμητα δημόσια κτίρια, που να σ’ τα λέω όλα. Εγώ είμαι ο Σλίμαν, Γερμανός επίσης, που ανέσκαψα Τροία και Μυκήνες. Κι εκείνος είναι ο Τούρκος καδής της Αθήνας, που δεν άφησε να σφαχτούνε οι όμηροι της πόλης τον Απρίλη του 1821. Ο άλλος ο ψηλός είναι Γάλλος, ο Λενορμάν, αρχαιολόγος. Πέθανε εδώ, έχετε τον τάφο του πάνω στον Κολωνό, μαζί με του Μύλερ, τον έχετε κάνει και δρόμο. Και δίπλα μου ο Πάτρικ Λη Φέρμορ, ο Βρετανός, ήρωας της κατοχής. Ο Νίκυ Γιάκοβλεφ, Ρώσος λευκός εμιγκρές, πιανίστας και συνθέτης. Ο Πάτσης, Ιταλός, που έγινε δήμαρχος της Αθήνας. Να κι οι γυναίκες, η Λουίζα Ριανκούρ, η άλλη η Δούκισσα της Πλακεντίας, η λαίδη Λο, όλες κι όλοι αγαπήσανε την Αθήνα και την Ελλάδα σα δεύτερη πατρίδα τους.
-Δεν υπάρχει δεύτερη πατρίδα. Πατρίδα είναι μόνο μία, και η δική σας δεν είναι η Ελλάδα. Ουστ από δω, κωλόφραγκοι, παλιότουρκοι, ξανθόψειρες, αδερφές, βρομιάρηδες.
-Καλημέρα. Πεινάμε. Έχετε κάτι να μας δώσετε;
-Είστε Έλληνες, ρε;
-Ναι, κύριε. Όλοι είμαστε Έλληνες. Εγώ ονομάζομαι Εφιάλτης. Ο κύριος
δίπλα μου είναι ο Νενέκος. Παραδίπλα ο Τσολάκογλου, ο Ράλλης, ο Λογοθετόπουλος, ο Αντόν Τσαούς. Ο Ιωαννίδης, που έκανε το πραξικόπημα το ’74 και προκάλεσε την εισβολή στην Κύπρο.
-Κι εσείς εκεί τι είστε, ρε;
-Κι εμείς Έλληνες. Συνεργάτες των ναζί στην Κατοχή, ταγματασφαλίτες. Εκτελέσαμε πολλούς Έλληνες, κάψαμε χωριά και υπηρετήσαμε στις δυνάμεις Κατοχής.
-Άντε, επιτέλους, ρε πούστη. Επιτέλους, Έλληνες! Ηλία, έλα δω, ρε. Επιτέλους ήρθαν Έλληνες, γαμώτο. Άντε και πήξαμε με τον κάθε βλάκα ξένο που ερχόταν εδώ και ζήταγε να φάει. Κοπιάστε, συμπατριώτες, να φάμε. Κοπιάστε. «Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή» ρε...
7°
