Είναι όλα ψέματα. Ούτε τον Αύγουστο τελειώνει η εποχή των μνημονίων και πάμε στον παράδεισο, ούτε οι εκλογές είναι πανάκεια για να απαλλαγούμε από την επιτροπεία και την οικονομική δυσπραγία. Σκοτωνόμαστε για το αν χρειαζόμαστε ή όχι προληπτική γραμμή πίστωσης για να βγούμε με ασφάλεια στις αγορές, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν μας προσφέρεται κάτι τέτοιο, αφού καμία χώρα δεν έχει τη διάθεση να περάσει από το κοινοβούλιό της μία νέα μέθοδο υποστήριξής μας. Δεν υπάρχει μαγική λύση, ο μόνος δρόμος που οδηγεί σε ανοιχτό ορίζοντα περνά από την εθνική συνεννόηση, την καταλαγή, την συνειδητή προσπάθεια προόδου και την αλλαγή νοοτροπίας. Καμία από αυτές τις προϋποθέσεις επιτυχίας δεν συντρέχει, ενώ συνυπάρχουν όλοι οι όροι της αποτυχίας μας (κούραση, διχασμός, έλλειψη σχεδίου, πρόβλημα παιδείας).
Είναι όλα ανυπόφορα. Και η φασαρία της κυβέρνησης για τις αμαρτίες του παλιού πολιτικού συστήματος και οι κραυγές της αντιπολίτευσης που δεν συνοδεύονται από αυτοκριτική. Με το “είστε κλέφτες”/“είστε ψεύτες” μπορεί να περάσουμε μια έντονη προεκλογική περίοδο, να χτυπηθούμε στο μπλέντερ της πόλωσης και να αλληλοφαγωθούμε, αλλά δεν μπορούμε να βγούμε από τον βάλτο μας ούτε να κάνουμε βήματα προς την κατεύθυνση της αναπτυξιακής-επενδυτικής λύτρωσης.
Είναι όλα λάθος. Και ο διχασμός απομακρύνει την προοπτική εξόδου από την κρίση και η παράταση της κρίσης επιδεινώνει το διχασμό μέσα από ένα ατέρμονο παιχνίδι καταλογισμού ευθυνών για το ποιος έφταιξε περισσότερο. Ακόμη δεν έχουμε συμφωνήσει στις αιτίες της κρίσης και φυσικά σφαζόμαστε για το ποιο κόμμα μας φόρτωσε περισσότερα δισ χρέος, χωρίς καμία αγωνία για το ποια πολιτική δύναμη έχει το σχέδιο που θα σήκωνε τη χώρα και θα εμπόδιζε μια ακόμη δραματική πτώση της. Καμία τέτοια αγωνία και κανένα τέτοιο σχέδιο.
Είναι όλα απρόβλεπτα. Και η έκβαση της έντασης με την Τουρκία και οι εξελίξεις που θα φέρει το σκοπιανό είτε λυθεί είτε δεν λυθεί. Κανείς δεν ξέρει μέχρι πού θα τραβήξει το σκοινί ο Ερντογάν ούτε πώς θα αντιδράσει η πλειοψηφία ακόμη και σε μια καλή συμφωνία για το σκοπιανό. Το βέβαιο είναι ότι η διεθνής συγκυρία γίνεται όλο και πιο δυσοίωνη, μια χώρα-φτερό στον άνεμο είναι απόλυτα εκτεθειμένη σε κραδασμούς και αναταράξεις.
Είναι όλα αδιέξοδα. Και η κάθαρση και η μη κάθαρση. Οσο οι δήθεν νέοι προσπαθούν να διασωθούν ενοχοποιώντας τους παλιούς και όσο οι παλιοί δίνουν μάχη επιβίωσης, συντήρησης και αντοχής, άκρη δεν βγαίνει. Αν είχαμε στιβαρούς θεσμούς, αν η Δικαιοσύνη έκανε τη δουλειά της χωρίς πολιτικούς περισπασμούς, αν είχαμε ένα ορθολογικό νομοθετικό πλαίσιο και αν υπήρχε συλλογική βούληση για την πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής, το έγκλημα θα τιμωρούταν και η συκοφαντία επίσης.
Είναι όλα επικίνδυνα. Και η παράδοση στην ανομία και το μπάχαλο και αυτοδικαίωση της πιο αυταρχικής δεξιάς. Και η αδράνεια απέναντι στη βία και ο βίαιος λόγος υπέρ της κοινωνικής ειρήνης.
Είναι όλα θλιβερά. Και οι οιμωγές βουλευτών επαρχίας για τις οικονομικές τους δυσκολίες και η πίκρα της Ράνιας για τον τρόπο που την αντιμετώπισαν τα ΜΜΕ και η αμηχανία του Φώτη για τη συγκατοίκηση με τον Πάνο στο ρετιρέ της εξουσίας και ο διαδικτυακός κανιβαλισμός του.
Είναι όλα, ίσως, μάταια. Και η συμμετοχή στον νοσηρό δημόσιο διάλογο και η αποστασιοποίηση. Και η μάχη και η φυγομαχία. Και η ανάληψη ευθύνης και η απομάκρυνση από την αρένα. Και η φωνή και η σιωπή.
Είναι όλα προφανή: Ο ανισυστημισμός ενισχύεται, ο αντικοινοβουλευτισμός επίσης, η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος, των ΜΜΕ και της Δικαιοσύνης κλιμακώνεται, η εμπιστοσύνη στις ένοπλες δυνάμεις, στην Εκκλησία και στην αστυνομία μεγαλώνει, ο “κανένας” γιαγαντώνεται ως επιλογή των περισσότερων για την ηγεσία της χώρας, το τίποτα απλώνεται ως κυρίαρχη ιδεολογία, η διάθεση για γκρέμισμα, εκδίκηση, εκφόρτιση και τιμωρία μεγαλώνει, η σκέψη περιορίζεται, το μέτρο χάνεται, η λογική υποχωρεί, τα ένστικτα θεριεύουν,.
Καλά που υπάρχει η Ιταλία και αποδεικνύεται ότι το δικό μας τσίρκο είναι μικρό. Εκεί όλα τα κόμματα υποσχέθηκαν περισσότερο δημοσιονομικό έλλειμμα και μικρότερους φόρους, άλλοι έπαιξαν και με την ιδέα του παράλληλου νομίσματος. Αν δεν είμασταν χρεοκοπημένοι σε δυο-τρία επίπεδα μαζί, θα μπορούσαμε και να το διασκεδάσουμε.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
17°
