Στην περίπτωση του «Μακεδονικού» ζητήματος, ο ψύχραιμος και υπεύθυνος Έλληνας πολίτης σφαδάζει μεταξύ της σφύρας των εθνοπριαπιστών, που δεν έχουν ακούσει ποτέ τίποτα για το πώς αποκαλούσαν το σχετικό εθνοτικό μόρφωμα ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Αλέξανδρος Παπάγος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, και του άκμονος των χαζοχαρούμενων εθνομηδενιστών, που δεν αντιλαμβάνονται καμία απειλή και καμία προσβολή εις βάρος της Ελλάδας από την πλευρά των Σκοπίων, ή που, ακόμη και αν την αντιλαμβάνονται, δεν νοιάζονται διόλου, μιας και είναι διεθνιστές και πολίτες του κόσμου και γι’ αυτούς όλες οι χώρες είναι ίδιες. Κάπου στη μέση, όμως, όλων αυτών βρίσκονται οι καθ’ υπόθεσιν ψύχραιμοι και λογικοί πολίτες, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας, τη στιγμή αυτή, να επιτευχθεί μία συμβιβαστική συμφωνία για το ονοματολογικό, η οποία θα της επιτρέψει και να διαχειριστεί την ήττα που από ετών έχει υποστεί στο εν λόγω θέμα, (αφού όλη η λοιπή ανθρωπότητα αποκαλεί τα Σκόπια «Μακεδονία»), απομειώνοντας τις συνέπειές της, και να στρέψει όλες τις, έτσι κι αλλιώς καχεκτικές, δυνάμεις της, προς την κατεύθυνση της πραγματικής απειλής.
Μεταξύ αυτών των κάθ' υπόθεσιν λογικών ανθρώπων, πάντως, υπήρξε και ένας διάλογος για το ποια θα ήταν η καλύτερη σύνθετη ονομασία που θα μπορούσε να πετύχει η Ελλάδα με τη διαπραγμάτευση. Κάποιοι πρότειναν το «Νέα Μακεδονία» αλλά κάποιοι άλλοι απάντησαν, με μένος σχεδόν, ότι το «Νέα Μακεδονία» ισοδυναμεί με καταστροφή, διότι αναφέρεται στο σύνολο της Μακεδονίας και έτσι οι επεκτατικές (καλούμενες για κάποιον ακατανόητο λόγο και «αλυτρωτικές») βλέψεις των Σκοπιανών θα συνέχιζαν να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Κατά τη γνώμη των μαινόμενων μεν, λογικών και ψύχραιμων δε, αναλυτών πολύ καλύτερα θα ήταν το «Άνω» ή «Βόρεια Μακεδονία», ονόματα που -υποτίθεται πως- θα περιόριζαν τη δυνατότητα των Σκοπιανών να συνεχίσουν να προβάλλουν μακροχρονίως αξιώσεις εις βάρος της Ελλάδας.
Τις τελευταίες ημέρες εκπρόσωποι της ηγεσίας των Σκοπίων, όμως, έσπευσαν με δηλώσεις τους στον διεθνή Τύπο να κάνουν καθαρό ποια είναι η δική τους προτίμηση. Δεν δέχονται το όνομα «Νέα Μακεδονία», αλλά συζητούν για τα «Άνω» ή «Βόρεια Μακεδονία». Πράγμα που συνεπάγεται δύο τινά: ή -πρώτον- ότι οι Σκοπιανοί έχουν απεμπολήσει πλήρως τις μεγαλοϊδεατικές επεκτατικές διαθέσεις τους, οπότε το «Άνω» η «Βόρεια Μακεδονία» εκφράζει τη διάθεσή τους να αποκοπούν πλήρως από το παλιό βαλκανοεθνικιστικό παρελθόν τους. (Πράγμα όμως που θα το εξέφραζαν ακόμα καλύτερα αν δέχονταν ένα όνομα που δεν θα περιέχει καθόλου τον όρο «Μακεδονία»). Ή -δεύτερον- ότι παραμένουν στα αυτά και η ονομασία «Νέα Μακεδονία» είναι αυτή που θα τους απέκοπτε από τον εθνικό μύθο τους και από τις διαχρονικές γεωπολιτικές βλέψεις τους εις βάρος της Ελλάδος, και γι’ αυτό την απορρίπτουν. (Για τον απλό λόγο, δηλαδή, ότι σε όλες τις γλώσσες και σε όλες τις πολιτισμικές πραγματικότητες η έκφραση «Νέα» συνδηλοί την έλλειψη αυθεντικότητας -και τίποτα πέραν αυτού).
Τι άραγε πιστεύουν ότι συμβαίνει από τα δύο ανωτέρω ενδεχόμενα όλοι εκείνοι που θεωρούν μεν ότι θα πρέπει να βρεθεί μία συμβιβαστική λύση στο ονοματολογικό αλλά ταυτόχρονα υποστηρίζουν και ότι η αποδοχή του ονόματος «Νέα Μακεδονία» θα ισοδυναμούσε με εθνική καταστροφή; Θα είναι πολύ ενδιαφέρον να ακούσουμε την εξήγησή τους.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
14°
