«Η Βενεζουέλα του Νικολάς Μαδούρο δεν είναι δικτατορία. Μακάρι να ήταν. Οι δικτατορίες έχουν κάποιους κανόνες. Η Βενεζουέλα είναι μια τυραννία του αισχίστου λαϊκισμού και μαζί ένα εγκληματικό κράτος. Μπορείτε να τη συγκρίνετε με την Κολομβία. Σκάνδαλα. Διαφθορά. Εμπόριο ναρκωτικών. Το 60% της κοκαΐνης που φθάνει στην Ευρώπη έρχεται από τη Βενεζουέλα. Θα προσθέσω, επίσης, ότι το καθεστώς Μαδούρο μετατρέπει τη χώρα μου σε μια δεύτερη Κούβα».
Οι παραπάνω φράσεις, βαριές όπως το σφυρί στο σίδερο και διάφανες σαν κρύσταλλο, ανήκουν στον Βενεζουελάνο Λεοπόλδο Λόπες (πρόσωπο όχι τυχαίο, όπως θα δείτε παρακάτω). Επίτηδες τις προέταξα για να τον συστήσω με τα δικά του λόγια, πριν παραθέσω οποιαδήποτε άλλη πληροφορία και τη συνέντευξη που μου παραχώρησε.
Λεοπόλδο Λόπες. Είναι ο πατέρας του πολύ δημοφιλούς ηγέτη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας, του 47 ετών ιδρυτή και προέδρου του κόμματος «Λαϊκή Βούληση» («Voluntad Popular»), ο οποίος από πέρσι το καλοκαίρι βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό στο Καράκας, αφού πριν πέρασε σχεδόν τέσσερα χρόνια στη φυλακή· πατέρας και γιoς, όπως συνηθίζεται στη Λατινική Αμερική, έχουν εκτός από το επίθετο και το ίδιο όνομα.
Λεοπόλδο Λόπες. Τον συνάντησα στο Στρασβούργο, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (14.12.2017). Για μια προγραμματισμένη συνέντευξη. Βρισκόταν εκεί, μαζί με άλλους συγγενείς πολιτικών κρατουμένων του καθεστώτος Μαδούρο. Όλοι τους έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τη χώρα τους. Όλοι είχαν φθάσει στο Στρασβούργο με τιμητική πρόσκληση του Ε.Κ. για να πάρουν μέρος στην πανηγυρική τελετή της απονομής του Βραβείου Ζαχάρωφ για την Ελευθερία της Σκέψης, που δόθηκε εφέτος στη Δημοκρατική Αντιπολίτευση και στους πολιτικούς κρατουμένους της Βενεζουέλας.
Το Βραβείο Ζαχάρωφ το απονέμει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κάθε χρόνο από το 1988. Με αυτό τιμώνται άτομα ή οργανώσεις που υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία της έκφρασης σε συνθήκες εξαιρετικά αντίξοες και με υψηλό, εννοείται, προσωπικό κόστος. Κάθε χρόνο η απονομή του Βραβείου Ζαχάρωφ είναι ένα ηχηρό καμπανάκι για την ελεεινή και τρισάθλια κατάσταση που επικρατεί στο μεγαλύτερο τμήμα του πλανήτη· την πολιτικά ελεεινή και τρισάθλια, διευκρινίζω για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις.
Οι ευρωβουλευτές της Αριστεράς, η ομάδα GUE/NGL στην οποία ανήκουν και έξι Έλληνες –έξι υπερήφανοι νυν και πρώην Συριζαίοι– ενοχλήθηκαν με τη βράβευση αυτών που αντιστέκονται στο καθεστώς Μαδούρο. Και μποϊκοτάρησαν την πανηγυρική τελετή· είτε απουσιάζοντας από την αίθουσα, είτε μη χειροκροτώντας κατά την απονομή. Ένας μάλιστα από τους εν λόγω έξι Ελληνες ευρωβουλευτές, που μάλιστα έχει και θέση αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, παρέμεινε στην αίθουσα, στο έδρανό του, στην πρώτη σειρά. Και ενώ οι άλλοι όρθιοι χειροκροτούσαν, εκείνος ήταν απασχολημένος με το κινητό του. Έξοχα. Ε, αυτό θα πει να είσαι πρωτοπορία.
Γιατί όμως οι ευρωβουλευτές της Αριστεράς, ημέτεροι και μη, ενοχλήθηκαν με το φετινό Βραβείο Ζαχάρωφ, με τη βράβευση δηλαδή της Δημοκρατικής Αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας; Γιατί τέτοια μούτρα; Δεν θέλει και ρώτημα. Διότι οι άνθρωποι αυτοί θαυμάζουν το ζοφερό καθεστώς της Βενεζουέλας και δεν το κρύβουν· όπως επίσης έχουν θαυμάσει πλείστα όσα καθεστώτα αριστερής εξαθλίωσης και ανελευθερίας. Τελεία, παράγραφος.
Από την αρχή της συνέντευξης αισθάνθηκα ότι ο Λεοπόλδο Λόπες, παρά τη χαμογελαστή του έκφραση, προσπαθούσε να συγκρατήσει τη φόρτισή του. Δεν μπόρεσε, όμως. Η φωνή του κόπηκε. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Δύσκολη στιγμή, δεν ήξερα πού να κρυφτώ. Εκείνος απολογήθηκε κιόλας για τη συγκίνησή του. «Δεν φταίτε εσείς που ξέσπασα, η κατάσταση που ζούμε εξαιτίας του Μαδούρο, αυτή φταίει... Ελάτε, πάει, πέρασε, σας ακούω».
Ο Λεοπόλδο Λόπες είναι ο γιος σας και ο φυλακισμένος ηγέτης της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα. Δύσκολο για εσάς να συμφιλιώσετε τις δύο ιδιότητες. Δεν είναι έτσι; «Τον γιο μου τον βλέπω μόνον ως γιο μου. Και είμαι υπερήφανος. Πολύ υπερήφανος για τον Λεοπόλδο. Στηρίζω τον αγώνα του 100% και ακόμα παραπάνω· είμαι δίπλα του σε όλες τις αποφάσεις του, σε όλα όσα κάνει. Όμως πάντα και πρώτα απ’ όλα είναι ο γιος μου».
Ποια είναι ακριβώς η κατάστασή του σήμερα; «Ο Λεοπόλδο βρίσκεται τώρα σε κατ’ οίκον περιορισμό, μετά από τέσσερα χρόνια στη φυλακή και μια δίκη-παρωδία που κατέληξε στην καταδίκη του σε κάθειρξη 14 ετών. Σημειώστε ότι η Διεθνής Αμνηστία έχει αναγνωρίσει τον Λεοπόλδο ως «κρατούμενο συνείδησης» και ζητά να αφεθεί ελεύθερος. Ευτυχώς τώρα τουλάχιστον είναι μαζί με την οικογένειά του. Όμως απολύτως απομονωμένος. Του απαγορεύεται κάθε επαφή με το κόμμα και τους συνεργάτες του. Του απαγορεύεται κάθε δημόσια έκφραση. Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει Facebook, Twitter, internet, οποιοδήποτε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Το καθεστώς προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον εξαφανίσει από τη δημόσια σκηνή».
Ωστόσο μαθαίνουμε κάποιες απόψεις του. «Ναι, βεβαίως. Τις μεταφέρει η σύζυγός του, η Λίλιαν Τιντόρι, η οποία κυριολεκτικά έχει γίνει η φωνή του Λεοπόλδο μέσα στη χώρα. Η Λίλιαν είναι πολύ γενναία και πολύ δυνατή· έχει τον θαυμασμό όλων μας».
Χαρακτηρίζετε το καθεστώς Μαδούρο χειρότερο και από δικτατορία. Θέλετε να επεκταθείτε;
«Το λέω, αν και είναι περιττό και αυτονόητο. Στη Βενεζουέλα του θλιβερού και ολέθριου Νικολάς Μαδούρο –συνεχιστή του επίσης θλιβερού και ολέθριου Ούγκο Τσάβες– δεν υπάρχει κράτος Δικαίου, δεν υπάρχει διάκριση των εξουσιών, δεν υπάρχει ελευθερία της έκφρασης, οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι περισσότεροι και από της Κούβας. Για το καθεστώς η αντιπολίτευση έχει μόνο μία θέση: στη φυλακή».
Θα επιμείνω. «Τυραννία», έτσι δεν αποκαλείτε το καθεστώς Μαδούρο;
«Ασφαλώς και είναι τυραννία. Σκέτη τυραννία. Ακούστε με, οι δικτατορίες ακολουθούν τελοσπάντων ορισμένους κανόνες. Η τυραννία είναι χειρότερη γιατί όλα εξαρτώνται από τη θέληση του τυράννου. Στη Βενεζουέλα δεν ισχύουν οι νόμοι, κανένας νόμος, μόνον η θέληση του τυράννου που μπορεί να αλλάξει τα πάντα μέσα σε 24 ώρες. Αυτό το τυραννικό, το διεστραμμένο καθεστώς έχει επιβάλει την πείνα στον πληθυσμό μιας χώρας πολύ πλούσιας. Η Βενεζουέλα έχει μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου, αερίου, χρυσού. Κι όμως σ’ αυτή την πλούσια χώρα το 70% του πληθυσμού υποσιτίζεται».
Πώς κρίνετε τη στάση της Ευρώπης απέναντι στο καθεστώς Τσάβες-Μαδούρο;
«Κρίμα. Πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια για να αφυπνιστεί η συνείδηση των ευρωπαϊκών χωρών και να ληφθούν κάποια μέτρα, κάποιες κυρώσεις εναντίον του καθεστώτος. Όλα αυτά τα χρόνια στη Βενεζουέλα διαπράττεται η δολοφονία σε αργή κίνηση μιας χώρας και ενός λαού».
Η ελληνική κυβέρνηση, όμως, όπως γνωρίζετε, υποστηρίζει θερμά το καθεστώς της Βενεζουέλας. Θα ήθελα το σχόλιό σας και ένα μήνυμα στο ελληνικό κοινό.
«Είναι πολύ θλιβερό μια χώρα σαν την Ελλάδα, που όλοι ξέρουν ότι έδωσε τον πολιτισμό και την έννοια της δημοκρατίας, να αγκαλιάζει τον πιο ακραίο και φονικό λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός υπονομεύει και, τελικά, ισοπεδώνει τη δημοκρατία, δεν έχει σχέση με τον λαό. Τον λαϊκισμό τον χρησιμοποιούν κάποιοι απλώς και μόνον ως πρόσχημα για να παραμείνουν οι ίδιοι στην εξουσία. Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης είναι θλιβερή».
Εάν υποθέσουμε ότι συναντούσατε ένα μέλος της ελληνικής κυβέρνησης, τι θα του λέγατε;
«Αυτά ακριβώς που είπα και σε εσάς. Θα του έλεγα ότι είναι ντροπή να στηρίζει η Ελλάδα –η ελληνική κυβέρνηση εκπροσωπεί την Ελλάδα–ένα καθεστώς που φυλακίζει και σκοτώνει, που καταδικάζει σε πείνα τους πολίτες, που κλείνει κανάλια, που καταπατά τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, που οργανώνει εκλογές με την αντιπολίτευση στη φυλακή...».
Δεν μου φαίνεται να είναι πιθανόν να έχει ο Λεοπόλδο Λόπες μια τέτοια συνάντηση. Αλλά και αν αυτό συνέβαινε, τι σημασία θα είχε; Χαμένος κόπος.
