Μιλάει και η Διαμαντοπούλου...

Η προαναγγελθείσα απεργία της ΟΛΜΕ ταράζει για ακόμη μια φορά την περίοδο των εισαγωγικών εξετάσεων.

Για να είμαι απολύτως ξεκάθαρη, οι εξετάσεις πρέπει να γίνουν και να γίνουν στην ώρα τους.

Δεν υπάρχει υπουργός Παιδείας που να μην έχει έρθει αντιμέτωπος με αυτή την απειλή.

Δεν θα μιλήσω για τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΛΜΕ.

Είναι η συνήθης στάση δεκαετιών, κάθε συντεχνίας, που χρησιμοποιεί τη δύναμή της εναντίον της κοινωνίας εκβιάζοντας μια αδύναμη και αμυντική (δίκαια τα αιτήματά σας, αλλά να τα δούμε αργότερα) πολιτική τάξη! (120.000 καθηγητές και αναπληρωτές + οι οικογένειές τους είναι θηριώδης αριθμός για τις εκλογές).

Θα μιλήσω για την πολιτική στην Παιδεία, που είναι υπεύθυνη για αυτή την ετήσια κοινωνική απειλή, η οποία πέφτει στα κεφάλια μας σχεδόν κάθε χρόνο... ανεξαρτήτως κρίσης και μνημονίου.

Τι βρίσκεται πίσω από τη ετήσια απειλή της ΟΛΜΕ; Τι είναι αυτό που σχεδόν κάθε χρόνο απειλεί 100.000 νέα παιδιά; Ποια είναι αυτά που πρέπει να αλλάξουν για να σταματήσει αυτό το φαινόμενο; Δύο πράγματα:

• O ανορθολογισμός της κατανομής σχολείων στην επικράτεια και του τρόπου πρόσληψης και κατανομής των εκπαιδευτικών (αποτέλεσμα της πιο ακραίας πελατειακής λογικής... τεράστια σχολεία με 20 μαθητές και 17 καθηγητές, υπεράριθμοι καθηγητές στον ένα νομό - ελλείψεις στην ίδια ειδικότητα στον διπλανό).

• Και το ανεκδιήγητο σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων, που ακυρώνει το Λύκειο και ενισχύει την παραπαιδεία (το οποίο για να αλλάξει έπρεπε να αλλάξει η δομή της λειτουργίας των ΑΕΙ).

Και τα δύο, για να αλλάξουν, χρειαζόταν μια θεμελιώδης στροφή στον κεντρικό άξονα της πολιτικής επιλογής: από την πολιτική που εξυπηρετούσε πρώτα τον καθηγητή και τις ανάγκες του και πρώτα το βουλευτή, το δήμαρχο και τις πιέσεις τους, να στραφούμε στο δόγμα:

«ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ»!

Καθόλου εύκολο! Οι μαθητές δεν έχουν δύναμη πίεσης και είναι περαστικοί…

Οι συνεργάτες μου στο υπουργείο ήταν αντίθετοι στο να δώσω στη μεταρρύθμιση αυτό τον τίτλο... θυμάμαι ο Δ.Ν. και ο Γ.Κ. μπήκαν αναστατωμένοι στο γραφείο μου προειδοποιώντας ότι ξεκινώ πόλεμο!!

Ξεκίνησα! Ο ΣΥΡΙΖΑ (δηλώσεις σαν αυτές του κ. Κουράκη ήταν στην ημερήσια διάταξη) και οι φίλιες συνδικαλιστικές του δυνάμεις (ισχυρές) ξεσπάθωσαν, οι άλλες παρατάξεις ακολούθησαν.

Τι έγινε λοιπόν από τον Νοέμβριο του 2009 μέχρι τον Μάρτιο του 2011 για αυτά τα δύο θέματα; Και μάλιστα όταν ο προϋπολογισμός πήγαινε στα Τάρταρα, οι μισθοί των εκπαιδευτικών κατρακυλούσαν και οι «αγανακτισμένοι εκπαιδευτικοί» ήταν αντίθετοι σε κάθε προσπάθεια και επιχειρούσαν να διαλύσουν και την πιο ...μικρή εκδήλωση;

Α) Ο εξορθολογισμός του συστήματος ή η πολιτική του αυτονόητου.

1. Έγινε αποτύπωση του αριθμού των εκπαιδευτικών, των σχολείων, των τμημάτων, του μαθητικού δυναμικού, του πλεονάζοντος ή ελλείποντος προσωπικού. Σχεδιάστηκε εφαρμόστηκε και λειτούργησε η ηλεκτρονική κάρτα σχολείου, ώστε με το πάτημα ενός κουμπιού να έχει η διοίκηση και ο υπουργός την κατάσταση σε κάθε σχολείο, κάθε λεπτό, όποτε θελήσει.

2. Αντικειμενοποιήθηκαν απολύτως οι προσλήψεις και συναρτήθηκαν με τις ανάγκες των σχολείων και όχι με τις πολιτικές συμφωνίες... πόσοι θα μπουν από κάθε ειδικότητα ώστε να ισορροπούμε με όλους (αυτό το μέτρο έβαλε απέναντί μου το «σύλλογο αδιόριστων εκπαιδευτικών», που αριθμούσε όπως ισχυρίζονταν οι ίδιοι 100.000 και που μου επιτίθονταν με βία όπου περπατούσα ή μιλούσα!)

3. Γύρισαν στα σχολεία τους 5.000 εκπαιδευτικοί (φέτος αποσπάσθηκαν πάλι 4.500), μπήκαν αντικειμενικά κριτήρια στις αποσπάσεις και καταργήθηκαν όλες οι ρουσφετολογικές εξαιρέσεις στην προσμέτρηση των μορίων της θέσης όπου υπηρετεί ο εκπαιδευτικός (τις οποίες επανέφερε η τρικομματική κυβέρνηση).

4. Σχεδιάστηκε, νομοθετήθηκε και υλοποιήθηκε η πολιτική αξιολόγησης. Η πρώτη φάση της αξιολόγησης των σχολείων (παρά την αντίδραση ακόμα και με ξύλα εναντίον καθηγητών που την εφάρμοσαν) είναι σε εξέλιξη και από τον Σεπτέμβριο επίκειται η γενίκευση της σε όλα τα σχολεία.

5. Συγχωνεύτηκαν ή έκλεισαν 2.000 σχολεία με παιδαγωγικά και οικονομικά κριτήρια, όχι γιατί το είπε η Τρόικα, αλλά γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, για τις ανάγκες των μαθητών και της χώρας.

6. Νομοθετήθηκε η δυνατότητα να αποσπώνται εντός περιφέρειας οι υπεράριθμοι εκπαιδευτικοί, ώστε να αντιμετωπίζονται οι ανάγκες των σχολείων.

Ο ΣΥΝΟΛΙΚΟΣ ΟΜΩΣ ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΔΙΑΛΥΜΕΝΟΥ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑΤΑ, ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ. ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΑ ΜΕΣΑ ΕΧΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΠΟΔΑΡΙΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗ ΡΙΖΑ ΤΟΥ.

Β) Η Μεταρρύθμιση στο Λύκειο στην Τεχνολογική Εκπαίδευση και οι Εισαγωγικές, που ακολούθησε τη μεταρρύθμιση που ξεκίνησε από την υποχρεωτική εκπαίδευση με το «Νέο Σχολείο».

Τον Γενάρη του 2012, υπήρξε διακομματική συναίνεση για το νέο λύκειο για το νέο τεχνολογικό λύκειο και για το νέο σύστημα εξετάσεων. Μετά απο 2 χρόνια συστηματικής δουλειάς με τον ΟΟΣΑ, διαβούλευσης με το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, τη λειτουργία Διακομματικής επιτροπής και τη λειτουργία ειδικής ομάδας παιδαγωγών με επικεφαλής τον κ. Μπαμπινιώτη, καταλήξαμε σε συναίνεση ώστε το νέο σύστημα να ξεκινήσει το 2014.

Το τι συνέβη και πώς χάθηκε ακόμη μία ευκαιρία φαίνεται στην τότε επιστολή προς τον κ. Σαμαρά την οποία δημοσιοποιώ για πρώτη φορά (διαβάστε την στο τέλος του κειμένου).

Τα παραπάνω και πολλά άλλα:

• Ψηφίσθηκαν από πολλούς βουλευτές, αλλά υποστηρίχθηκαν από λίγους που είχαν τη φλόγα και την τόλμη να πάνε κόντρα στον 40ετή λογική της μεταπολίτευσης

• Πολεμήθηκαν με λύσσα από κόμματα της Αριστεράς, από τα συνδικάτα και τις κομματικές παρατάξεις

• Έγιναν δεκτά με ανακούφιση, χωρίς όμως έκδηλη υποστήριξη απο μεγάλο μέρος Εκπαιδευτικών

• Υποστηρίχθηκαν από σημαντικό μέρος των ΜΜΕ.

Ανταποκρίθηκαν στο κοινό αίσθημα, στη κοινή λογική των πολιτών.

Δεν έχω μιλήσει μέχρι τώρα!

Ξέρω τoν αντίλογο που θα δεχθώ (με ή χωρίς ακρότητες;): «Μιλάς εσύ που ψήφισες το μνημόνιο, που δεν είχαν τα παιδιά βιβλία κ.λπ.»

Ναι, μιλώ εγώ, που ψήφισα συνειδητά το μνημόνιο, γιατί ήταν η μόνη λύση για τη αποτροπή της κατάρρευσης της χώρας, εγώ που αφού δεν το πρόλαβα ανέλαβα προσωπικά την ευθύνη για τα βιβλία, ανεξάρτητα που ήταν το σφάλμα και που άλλαξα ριζικά το σύστημα ώστε να μη συμβεί ξανά σε κανέναν... Εγώ που έκανα λάθη, παραλείψεις, που αναστάτωσα με τις αποφάσεις μου τη ζωή πολλών ανθρώπων, αλλά που πάλεψα με πολλούς ανθρώπους, πέρα απο τα όρια για να αλλάξουμε το πιο το πιο σημαντικό, αλλά εξαιρετικά προβληματικό σύστημα στη χώρα: ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ. Ένα σύστημα που υπάρχει και λειτουργεί ΜΟΝΟ χάρη σε ένα κρίσιμο αριθμό σπουδαίων αφιερωμένων εκπαιδευτικών, που όμως απελπισμένοι μένουν σιωπηλοί και ασχολούνται (παλεύοντας με τα θηρία του συστήματος) μόνο με τους μαθητές τους. Σ΄αυτούς υποκλίνομαι, σ’ αυτούς ελπίζω.

Αυτοί είναι που θα σώσουν τις εξετάσεις.

Ακολουθεί η επιστολή στον κ. Σαμαρά τον Μάρτιο του 2012: