Η ανταλλαγή των ευχών για χαρούμενη Ανάσταση και το «Χριστός Ανέστη» γίνονται θεωρώντας αυτονόητο τον ετήσιο ερχομό της Ανάστασης. Στις θρησκευτικές κι άλλες ανάλογες παραδόσεις μάλλον έτσι είναι. Είναι, όμως αντίστοιχα τα πράγματα και στους ιστορικούς κύκλους; Αρκεί να κυλήσει ο χρόνος για να επέλθει η Ανά(σ)ταση και στα κοινωνικά φαινόμενα; Μπορεί κανείς σήμερα να προσδιορίσει χρονικά το πότε θα τελειώσει η παρατεταμένη «εβδομάδα» των παθών για την ελληνική κοινωνία;
Δυστυχώς, η απάντηση είναι αρνητική. Παρά τη διαρκή επικοινωνιακή προσπάθεια της κυβέρνησης να σπείρει την αισιοδοξία και την αίσθηση σταθερότητας, τα «φυτά» αυτά δεν ευδοκιμούν. Φταίει το έδαφος, που παραμένει επί δεκαετίες χέρσο, γεμάτο επιθετικά ζιζάνια, αμετακίνητες πέτρες, ακόμα και… τοξικά σκουπίδια. Και δυστυχώς η κυβέρνηση, αδιαφορώντας για την προετοιμασία του «εδάφους», σπαταλά άσκοπα πολύτιμους «σπόρους».
Καμία έκπληξη. Περιμέναμε αλήθεια το σύστημα μικρομέγαλων συμφερόντων που μας έφερε ως εδώ να μας δείξει το δρόμο της ανάτασης; Ήλπιζε κανείς ότι το πολιτικό προσωπικό και τα πολιτικά κόμματα που εμπορεύονται το ψέμα θα μπορούσαν να καταστρώσουν, να παρουσιάσουν και τελικά να εφαρμόσουν ρεαλιστικό πλάνο ανασύνταξης;
Η πρόσφατη τοποθέτηση του κ. Αμπατζόγλου στον ΟΑΕΔ έκανε και τους «τυφλούς να δουν» (διαβάστε λίγα για αυτόν εδώ).
Δυστυχώς, εδώ που έχουμε φθάσει η αλλαγή δεν μπορεί να επιτευχθεί από απλές διαχειριστικές αποφάσεις του είδους, που μόνο ελεγχόμενα μικρές αντιδράσεις προκαλούν. Παραφράζοντας τον Κάλβο, τολμώ να πω ότι θέλει αρετή και τόλμη η δική μας ανά(σ)ταση.
Αρετή, γιατί όλα τα ένοχα «μυστικά» των παλιών «καραβάνων» της εξουσίας είναι φανερό ότι εμποδίζουν τόσο τη δυνατότητά τους να προχωρήσουν κόντρα στα ντόπια μικρότερα ή μεγαλύτερα συμφέροντα, που σθεναρά επιχειρούν τη διατήρηση των πραγμάτων ως έχουν και ονειρεύονται την επαναφορά του ημερολογίου λίγα χρόνια πίσω. Αρετή, γιατί τα ίδια «μυστικά» εμποδίζουν την όποια σοβαρή ισότιμη συζήτηση με τους ξένους εταίρους που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα. Αρετή, γιατί ο ελληνικός λαός, παρά την ενοχική υποτονικότητά του στο να αντιδράσει και να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, είναι αδύνατο να εργαστεί με αυταπάρνηση και συγκέντρωση υπό την ηγεσία αυτών που καθόλου δεν εμπιστεύεται.
Όμως, ούτε η αρετή αρκεί. Θέλει και τόλμη! Τόλμη, γιατί μετά από τόσων δεκαετιών συσσώρευση προβλημάτων δεν είναι οι στοχευμένες οριακές βελτιώσεις το ζητούμενο. Είναι πολλοί οι τομείς –με πρώτη την αποστολή, τη δομή και τη λειτουργία του κράτους– που καλούμαστε να δημιουργήσουμε σχεδόν από μηδενικής βάσης. Κάτι σαν τη λεγόμενη επανίδρυση του κράτους που έμεινε μόνο στα λόγια του «Κωστάκη». Είναι επίσης πολλά τα προβλήματα, με πρώτο αυτό της ρευστότητας, όπου καλούμαστε να καταστρώσουμε και να εφαρμόσουμε λύσεις μη συμβατικές, έξω από τα συνηθισμένα και επαρκώς τεκμηριωμένα.
Και πάνω από όλα θέλει τόλμη, γιατί δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει πλέον κάποιος ηγέτης που ως άλλος πατερούλης θα έρθει να μας προσφέρει τη λύση στο πιάτο. Δεν υπάρχει «από μηχανής θεός» για να μας λυτρώσει από τα τραγικά εθνικά προβλήματα.
Οι οργανωμένες κινήσεις υπεύθυνων πολιτών θα αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων και θα φέρουν την εθνική Ανά(σ)ταση. Εμείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να αλλάξουμε ό,τι δεν μας αρέσει, αντλώντας δύναμη από κάθε αρετή που κρύβουμε μέσα μας και τολμώντας να ξαναζωγραφίσουμε τη χώρα μας έτσι όπως την ονειρευόμαστε, μην περιμένοντας άλλο για μεσσίες από φθαρμένα υλικά.
Η λύση θα έρθει από εμάς τους πολίτες. Αρκεί να τιθασεύσουμε τα «εγώ» μας, να οργανώσουμε τα «θέλω» μας, και πάνω από όλα να συνειδητοποιήσουμε τα δικαιώματα αλλά και τις ευθύνες μας.
8°
