Οι δύσκολες αλήθειες

Πέρασαν δύο βδομάδες από εκείνο το βράδυ. Οι νεκροί θαφτήκαν, τα πρωτοσέλιδα βρήκαν κάτι άλλο θλιβερό να γράψουν, άλλωστε η κυβέρνησή σας δεν παράγει άλλο είδος ειδήσεων. Αρχίζουμε να το ξεχνάμε κι αυτό, μολονότι ακόμα προστίθενται νεκροί. Αλλά όσο περισότεροι θάνατοι, τόσο παύουν να είναι τραγωδία και γίνονται στατιστική, ε; Έτσι δεν έλεγε ο πνευματικός σας πατέρας;

Αυτή η συνεδρίαση έπρεπε να γίνει με 24 φέρετρα παρατεταγμένα και τους συγγενείς μαυροφορεμένους στα πρώτα έδρανα. Και να είναι όλο το πολιτικό σύστημα στο εδώλιο.
Και δημόσιοι κατήγοροι να είναι τα παιδιά τους που τα αφήσατε ορφανά. Ο Γιώργος Μακαρούνας, ο τραγικός οδηγός που βλέποντας τα νερά να τον καταπίνουν έλεγε στο τηλέφωνο: Μάνα, φοβάμαι, πνιγόμαστε, άφησε πίσω ένα παιδί στην ηλικία του γιού μου. Θα ρωτάει κάθε μέρα: “πότε θα ’ρθει ο μπαμπάς μου;” και κανένας δεν θα μπορεί να του απαντήσει. Δεν μπορεί να ρωτήσει τώρα “ποιοι σκότωσαν τον μπαμπά μου”; Θα το κάνει όταν μεγαλώσει, σε μια εποχή που θέλω να πιστεύω ότι η πολιτική θα έχει σταματήσει να σκοτώνει ανθρώπους. Γι΄ αυτή την εποχή αγωνίζομαι. Αλλά νιώθω την υποχρέωση να του δώσω την απάντηση τώρα.

Λοιπόν, καλό μου παιδί, δολοφόνος του πατέρα σου είναι η διαχρονική διακομματική συμμορία που σου έχει συστηθεί ως πολιτικό προσωπικό. Ο δολοφόνος του πατέρα σου ονομάζεται “πελατειακό κομματικό κράτος”. Αυτό που υπηρέτησαν και εξακολουθούν να υπηρετούν με ζήλο και οι κοκκινόμαυροι και οι πρασινομπλέ. Αυτό που αγοράζει ψήφους πουλώντας παρανομία. Και πολύ συχνά πουλώντας θάνατο.

Αυτός είναι ο υπαίτιος, στο σύνολό του. Όμως άλλο “υπαίτιος” και άλλο “υπεύθυνος”. Υπεύθυνος σήμερα, είναι αυτός που έχει την εξουσία, σήμερα. Δεν βρίσκεστε στις πρώτες μέρες της εξουσίας σας, ούτε στους πρώτους μήνες. Στον 4ο χρόνο εξουσίας μπήκατε ως Περιφέρεια και θα μπείτε και ως κυβέρνηση σε λίγο. Για να διορθώσετε τα κακώς κείμενα ζητήσατε την ψήφο του πολίτη. Όχι για να παίρνετε τις μισθάρες σας. Και τι κάνατε; Απολύτως τίποτε. Να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: ο υπεύθυνος, σε περιφερειακό επίπεδο, για τους νεκρούς στη Μάνδρα λέγεται ΔΟΥΡΟΥ. Και σε κρατικό, λέγεται ΤΣΙΠΡΑΣ. Αυτοί οι δύο, δια πράξεων ή παραλείψεων σκότωσαν 24 ανθρώπους. Τέλος!

Ελπίζω η Δικαιοσύνη στην οποία μηνύσατε τον εαυτό σας να σας το πει με τον δικό της τρόπο. Ας δούμε όπως και τον υπαίτιο, τα πελατειακό κράτος, μπας και σώσουμε τους πνιγμένους της επόμενης πλημμύρας.

Το πελατειακό κράτος έχει πολλά ειδεχθή χαρακτηριστικά. Ένα από αυτά είναι ότι δεν ασχολείται με το μέλλον, με αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να είναι το κύριο μέλημα μιας οργανωμένης κοινωνίας. Όταν λοιπόν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, ένα γιγάντιο ρεύμα εσωτερικής μετανάστευσης κινήθηκε προς τα αστικά κέντρα και την περιφέρειά τους, το κράτος δεν δημιούργησε νέες οικιστικές περιοχές: με τα έργα υποδομής, τις καθορισμένες χρήσεις γης και τη δυνατότητα να χτίσει κάποιος νόμιμα σε ασφαλείς περιοχές επεκτείνοντας τον αστικό ιστό. Υπήρχε και τότε, όπως υπάρχει και σήμερα, μια στρεβλή αντίληψη για την προστασία του περιβάλλοντος: δεν το αγγίζουμε! Ενώ, όπως έχω πει πολλές φορές από αυτό το βήμα, κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα συνιστά αυτομάτως επέμβαση στο περιβάλλον, και πρέπει, με ρεαλιστική αντίληψη, να ορίζουμε τους όρους αυτής της επέμβασης, γιατί αν δεν το κάνουμε, το περιβάλλον θα κατακρεουργηθεί χωρίς κανέναν όρο. Οι άνθρωποι λοιπόν που συνέρρευσαν στις πόλεις έκτιζαν όπου έβρισκαν, φυσικά και πάνω σε ποτάμια ή ρέματα. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, δεξιό και αριστερό, προτιμούσε να παρατηρεί ακίνητο την καταστροφή και μετά να μοιρολογεί στα χαλάσματα, ή να νομοθετεί εκ των υστέρων και όπως όπως.

Το έκανε αυτό μόνο λόγω ανικανότητας; Όχι βέβαια. Ανακάλυψε ότι το αυθαιρετείν είναι μια πολύ μεγάλη μπίζνα που φέρνει στους επιτήδειους και ψήφους και κέρδη. Και ξεκίνησε η λογική των “τακτοποιήσεων”. Κανένας δεν μένει παραπονεμένος: και το κράτος που εισπράττει πρόστιμα, και οι ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων που απέκτησαν ένα περιουσιακό στοιχείο φτηνότερα, παρά μέσω της νόμιμης οδού, και οι κάθε λογής κρατικοί λειτουργοί σε δασαρχεία και πολεοδομίες που έγιναν πάμπλουτοι βεβαιώνοντας ψευδώς ότι το ρέμα δεν ήταν ρέμα και το δάσος δεν ήταν δάσος.

Είναι τέτοιος ο βαθμός της διαφθοράς και της συνενοχής πολιτικών, τοπικών αρχόντων, δημόσιων λειτουργών και καταπατητών ώστε πλέον ολόκληρες περιοχές μέσα σε ρέματα είναι ενταγμένες νόμιμα στο σχέδιο πόλης και ο ανυποψίαστος αγοραστής ή ενοικιαστής που δεν συμμετείχε ούτε κατ’ ελάχιστον στην αρχική ρεμούλα χτίζει ή νοικιάζει εμπιστευόμενος τις διαβεβαιώσεις της πολιτείας μέχρι που ένας χείμαρρος λάσπης μπαίνει στο σπίτι του και τον πνίγει.

Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια να μπει τάξη στο θέμα έγινε επί Τρίτση. Οι παλιότεροι θα θυμούνται το slogan “αν το δηλώσεις μπορείς να το σώσεις». Ορθώς, κατά την άποψή μου, διότι ήταν αδύνατον να κατεδαφιστούν δεκάδες χιλιάδες σπίτια, ολόκληροι συνοικισμοί που προέκυψαν από το 1923 και μετά, σε καθεστώς όπως είπαμε, πλήρους ανυπαρξίας χωροταξικού σχεδιασμού. Φυσικά από την νομιμοποίηση εξαιρούνταν τα χτισμένα στα ρέματα. Έπρεπε όμως να μπει κι ένα τέλος στην αυθαρεσία. Ως εδώ και μη παρέκει! Και αυτό ακριβώς προέβλεπε ο νόμος Τρίτση. Όσα αυθαίρετα χτιζόντουσαν μετά την 31.1.1983 θα έπρεπε οπωσδήποτε να κατεδαφισθούν “έστω και αν έχει αποπερατωθεί η κατασκευή ή αν το κτίσμα κατοικείται ή χρησιμοποιείται με οποιοδήποτε τρόπο” όπως επί λέξει έλεγε ο νόμος.

Τη συνέχεια τη ξέρουμε. Νέα κύματα αυθαίρετων οικιστών, νέες νομιμοποιήσεις, νέες ψευδείς βεβαιώσεις, νέο ζεστό χρήμα στην τσέπη πολιτικών, κομμάτων και κρατικών «λειτουργών». Στα παλιά τους τα παπούτσια το περιβάλλον. Στα παλιά τους τα παπούτσια οι ανθρώπινες ζωές. Το παραδάκι να πέφτει και όλα τα βολεύουμε. Και φυσικά νέα ασυδοσία των καταπατητών διότι όταν δεν υπάρχει τιμωρία και το έγκλημα συμφέρει, αρκετοί θα το προτιμήσουν. Αλλά και νέες ευκαιρίες για σόου λαϊκισμού πολιτικών και δημοσιογράφων: αυτοί που σήμερα οδύρονται για τις χαμένες ζωές και τις καταστραμμένες περιουσίες τσίριζαν και χτυπιόντουσαν για το σπίτι του «κοσμάκη» και το ανάλγητο κράτος, τις ελάχιστες φορές που μια μπουλντόζα πήγαινε να γκρεμίσει ένα αυθαίρετο που είχε κριθεί τελεσίδικα κατεδαφιστέο.

Δεν θα αναφερθώ στο πόσες φορές συνέβη αυτό, τα 35 σχεδόν χρόνια που μεσολάβησαν από τον νόμο Τρίτση, γιατί θα έπρεπε να μιλάω ώρες. Θα αναφερθώ όμως στο τελευταίο επεισόδιο αυτού του σήριαλ ανομίας και χυδαιότητας διότι είναι χαρακτηριστικό της συνενοχής όλων των κομμάτων. Ο τελευταίος νόμος για τα αυθαίρετα ήταν ο 4178/13, ο οποίος έβαζε μια καινούργια κόκκινη γραμμή: 18 μήνες μετά τη δημοσίευσή του. Αν μέχρι τότε δεν δηλώσεις το αυθαίρετο, κατεδαφίζεται. Κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα οι εφημερίδες της εποχής βγήκαν με τίτλο τις δηλώσεις του τότε υφυπουργού Καλαφάτη: “τίτλοι τέλους στα αυθαίρετα”. Πότε θα έπεφταν οι τίτλοι τέλους; Ο νόμος δημοσιεύθηκε στις 8 Αυγούστου 2013, άρα στις 9 Φεβρουαρίου 2015 θα έπιαναν δουλειά οι μπουλντόζες. Δείτε τη συνέχεια.

Στις 29 Δεκεμβρίου 2014 κοινή υπουργική απόφαση της ίδιας κυβέρνησης (υπογραφές Χαρδούβελη και Ταγαρά) παρατείνει την προθεσμία άλλον έναν χρόνο. Καινούργια λήξη: 8 Φεβρουαρίου 2016. Και ύστερα ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και πλέον πέφτουν οι παρατάσεις σαν το χαλάζι με υπογραφές Σταθάκη, Τσακαλώτου, Σκουρλέτη και Τσιρώνη. Τους γνωρίζετε, υποθέτω. Η 8 Φεβρουαρίου 2016 γίνεται 8 Οκτωβρίου 2016, που με άλλη παράταση γίνεται 8 Φεβρουαρίου 2017, που γίνεται 8 Μαΐου 2017, που γίνεται 8 Ιουνίου, που γίνεται 23 Ιουλίου που γίνεται 23 Σεπτεμβρίου, που γίνεται 23 Οκτωβρίου, που γίνεται 3 Νοεμβρίου 2017! Λίγες μέρες πριν τις πλημμύρες! 9 παρατάσεις: μία της ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και 8 του ΣΥΡΙΖΑ! Διότι, σου λέει το πελατειακό κράτος, αν λήξει η προθεσμία, μετά ποιος αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος της κατεδάφισης; Ας την παρατείνουμε μερικές μέρες ακόμα! Το μόνο που δεν κάνατε είναι να πέσετε στα γόνατα να παρακαλάτε τους αυθαίρετους. Πληρώστε το κάτι τις σας να σας νομιμοποιήσουμε! Δεν έχουμε σκοπό να γκρεμίσουμε ούτε πέργκολα. Ούτε μπάρμπεκιου! Μόνο να κονομήσουμε κάνα φράγκο μέρες δύσκολες πούναι! Ελάτε, σας ικετεύουμε! Τόσες παρατάσεις δώσαμε! Λυπηθείτε μας!

Και δεν παρατείνατε κι άλλο την προθεσμία, διότι φτιάξατε καινούργιο νομοσχέδιο που μειώνει μέχρι και 60% τα πρόστιμα και επιτρέπει τη δόμηση ΚΑΙ σε ρέματα αρκεί να έχουν διευθετηθεί με “τεχνικά έργα κλειστής διατομής”! Τι σημαίνει αυτό; Ότι όπου υπάρχει ένας αγωγάκος ομβρίων και η περιοχή είναι ενταγμένη στο σχέδιο (με τις λαμογιές του παρελθόντος), μπορείς με “ασφάλεια” να χτίσεις, βάζοντας υποψηφιότητα να πεθάνεις πνιγμένος στις λάσπες.

Καιρός να μιλήσουμε λοιπόν έξω από τα δόντια:

Πρώτον: κανένα αντιπλημμυρικό έργο με αγωγούς διατομής, μέχρι 4 το πολύ μέτρα δεν μπορεί να παροχετεύσει ένα ποτάμι πλάτους 30 μέτρων και βάθους 2 σαν κι αυτό που χτύπησε τη Μάνδρα.

Δεύτερον: ακόμα κι αν υπήρχε τεχνικός τρόπος (π.χ να φτιάξεις μια υπόγεια κοίτη ποταμού που να βγαίνει στη θάλασσα, κάτι σαν τον Κηφισσό, ας πούμε) θα κόστιζε απίστευτα λεφτά και δεν έχει καμμιά υποχρέωση ο φορολογούμενος να πληρώνει χρυσάφι το αυθαίρετο που χτίστηκε μέσα στο ρέμα και το νομιμοποίησε η λαμογιακή συμμορία δημοσίου - ιδιωτών.

Τρίτον: Ο χείμαρρος φρενάρεται στο βουνό, με κλαδοπλέγματα, με κορμοδέματα, με δεξαμενές συγκράτησης φερτών υλικών, με αναδασώσεις, έργα όμως που δεν φαίνονται, δεν είναι “βιτρινάτα”, και γι΄ αυτό κανένας δεν εγκρίνει πιστώσεις.

Τέταρτον: Ο μόνος τρόπος να απελευθερωθούν οι μπαζωμένες κοίτες των χειμάρρων είναι να τις ξεμπαζώσεις, στα όρια που είχαν πριν την επέλαση του τσιμέντου, ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΟΛΑ ΤΑ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ που χτίστηκαν εκεί. Και μάλιστα είναι πολύ εύκολο να βρεις τον αρχικό φταίχτη: ελέγχεις τους τίτλους ιδιοκτησίας μερικά ή έστω πολλά χρονάκια πίσω, και βλέπεις πώς νομιμοποιήθηκε το αυθαίρετο και ποιος διαβεβαίωσε ότι ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ σε κοίτη χειμάρρου - θυμίζω ότι ΟΛΟΙ οι ψηφοθηρικοί νόμοι που νομιμοποιούσαν αυθαίρετα ΕΞΑΙΡΟΥΣΑΝ όσα χτίστηκαν σε χειμάρρους. Επομένως για να νομιμοποιηθούν κάποιος με ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ διαβεβαίωσε ψευδώς ότι δεν ανήκουν σ΄ αυτή την κατηγορία. Μετά, ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥ και βλέπεις πόσα πήρε για να το κάνει αυτό. Και τον στέλνεις στον εισαγγελέα μαζί με τον αρχικό αυθαίρετο οικιστή (αν ζουν) κι αν δεν έχει παραγραφεί το έγκλημα. Και δημοσιοποιείς τα ονόματα για να ξέρουμε, τουλάχιστον, ΠΟΙΟΙ οδήγησαν στον θάνατο 24 ανθρώπους τώρα, αλλά και 40 ανθρώπους το ’61, 40 το ’77, 9 το ’94, 2 το ’96 και μία κοπέλα το 2013 στη γειτονιά μου. Διότι ο χείμαρρος δεν φουσκώνει κάθε χρόνο. Αλλά όταν φουσκώσει σκοτώνει.

Κι αυτό το κάνεις σε ΟΛΑ τα μπαζωμένα ρέματα, όλης της χώρας. Με αποζημιώσεις στους ιδιοκτήτες αν ήταν ανυποψίαστοι αγοραστές και χωρίς αποζημίωση αν ήταν αυτοί οι πρώτοι αυθαίρετοι ενώ τα κτίσματα που βρίσκονται δεξιά κι αριστερά τα χαρακτηρίζεις ως κινδυνεύοντα δυνητικώς από πλημμύρα και απαγορεύεις να έχουν κατοικήσιμα υπόγεια.
Έτσι διορθώνεται το περιβαλλοντικό έγκλημα ανίκανες, ανεύθυνες, εγκληματικές ηγεσίες, ΟΛΩΝ των κομμάτων.

Όμως, δεν θα το κάνετε. Θα ρίξετε μερικά κροκοδείλια δάκρυα μπροστά στις κάμερες, θα βγάλετε και καναδυό μελιστάλαχτες ανακοινώσεις για τους πληγέντες, θα το παίξετε θεούσες και μπομπο-μάστορες και θα ξαναγυρίσετε στη λαμογιά των επόμενων παρανομιών σας και της ανοχής στο φούσκωμα του λογαριασμού των ημετέρων σας από το λάδωμα. Σε μερικές μέρες θα ξεχαστεί κι αυτό, μέχρι η φύση να μας ξαναθυμίσει ότι είναι πιο δυνατή από τις κομπίνες σας, και να ξαναορφανέψουν παιδάκια επειδή ο μπαμπάς τους βρέθηκε κατά τύχη να οδηγεί στο σημείο που εσείς στήσατε παζάρι ψήφων.

Αλλά κι εσείς, αγανακτισμένοι κάτοικοι, μην αγανακτείτε καθόλου. Αυτούς ψηφίζατε και συνεχίζετε να τους ψηφίζετε. Θα ψηφίζατε ένα κόμμα, σαν τη "Δημιουργία, ξανά!" που σας λέει ευθέως ότι οι χείμαρροι θα πρέπει να ξαναγίνουν χείμαρροι; Όχι βέβαια! Τι φασιστικό που είναι αυτό, ε; Σας βολεύει να πιστεύετε ότι η καταστροφή οφείλεται στα... βουλωμένα φρεάτια και στα έργα αντιπλημυρρικής θωράκισης, (άκου θωράκισης!) που σας πουλάνε όλοι οι πολιτικάντηδες, πρώην και νυν, τα οποία, βρε παιδί μου, στο τσαφ ήταν να ξεκινήσουν αλλά , να μ’ αυτή την κακούργα την γραφειοκρατία, δεν προκάναμε! Λες κι η γραφειοκρατία, η διάχυση ευθυνών και οι πεντακόσιοι εμπλεκόμενοι δημόσιοι φορείς, ή ο νόμος περί χρησικτησίας, αυτή η παγκόσμια διακομματική λαμογιακή πατέντα που ισχύει ακόμα, προέκυψαν μαγικά και δεν ήταν κι αυτό δικό τους έργο, των πρασινομπλέ που το έστησαν και των μαυροκόκκινων που το διατηρούν και το επεκτείνουν.

Ας είναι η θυσία αυτών των ανθρώπων, το σημείο καμπής για να αλλάξουμε όλοι μας νοοτροπία, συμπεριφορά, αντίληψη για τη διαχείριση του δημόσιου χώρου και για τον ρόλο του πολιτικού και της πολιτικής σ’ αυτή τη χώρα. Πολιτική δεν είναι να συνωμοτείς με τους πολίτες εις βάρος τους. Αλλά να πηγαίνεις κόντρα στα κοντόφθαλμα συμφέροντα των λίγων για να προστατέψεις τη ζωή και το μέλλον των πολλών. Για να μην ορφανέψουν άλλα παιδιά. Για να μην σβήσει η προοπτική μας ως έθνος.

Κλείνω σημειώνοντας ότι για τη σημερινή διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής, δεν αισθάνομαι ούτε αγανάκτηση ούτε οργή. Μόνο οίκτο κι απορία για το πόσο χαμηλά μπορεί να πέσουν κάποιοι που ισχυρίζονται ότι ανήκουν στο ανθρώπινο είδος, για το πόσο μεγάλο έλλειμμα ευθύνης, συνέπειας και τσίπας μπορεί να έχουν όντα που μέχρι πριν από λίγο ανέμιζαν τη σημαία της ηθικής υπεροχής.

Όλη η χώρα στα χέρια σας έχει χτυπηθεί από ένα λασπωμένο τσουνάμι ανικανότητας, χυδαιότητας και θράσους. Αν τελικά επιζήσουμε, ελπίζω τουλάχιστον ο πολίτης να μάθει να το διακρίνει και να μην ξαναψηφίσει ξεδιάντροπους καταπατητές της ηθικής με μπαζωμένες συνειδήσεις.