Όλα τα επαγγέλματα, όλες οι κοινωνικές ομάδες, από τους αστυνομικούς και τους ναυτικούς μέχρι τα τεθωρακισμένα και τις εγκύους, έχουν τον Άγιό τους. Νομίζω, λοιπόν, πως είναι άδικο οι συμπολίτες που επιβάλουν την άποψή τους για το δίκιο με τη βία, οι συμπαθείς τραμπούκοι που τόσο έντονη έχουν κάνει την παρουσία τους τα τελευταία χρόνια, να μην έχουν κάποιον να τους φυλάει (με τη θρησκευτική έννοια του όρου). Και ποιος καλύτερος να ανακηρυχτεί προστάτης Άγιος τους από τον υπουργό της Παιδείας, σύντροφο Γαβρόγλου.
Κάποιοι μπορεί να πείτε πως ίσως καταλληλότερος να είναι ο σύντροφος Τόσκας, αλλά θυμίζω ότι μιλώ για προστασία με τη θρησκευτική και όχι την πολιτική ή την πρακτική έννοια του όρου. Και θυμίζω επίσης ότι ο σύντροφος Γαβρόγλου ήταν ο πρώτος κυβερνητικός που με θάρρος εξέφρασε την ανάγκη επανίδρυσης κάποιας μορφής ταγμάτων ασφαλείας, όταν στην τήρηση και την επιβολή του νόμου από την αστυνομία αντιπρότεινε την τήρηση και την επιβολή του νόμου από το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα.
Η προτροπή αυτή από μόνη της ίσως να ήταν αρκετή για να αποκτήσουν οι οπαδοί της αυτοδικίας τον προστάτη-Άγιό τους. Αλλά ακόμα κι αν δεν ήταν, ο σύντροφος Γαβρόγλου επανήλθε με έναν έμμμεσο, αλλά εξαιρετικά σαφή, ύμνο στους ανθρώπους που παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους και πιο συγκεκριμένα στις γροθιές τους.
Την ευκαιρία του την έδωσε ένα κείμενο-μπακαλιάρος που μοιράστηκε στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Ένα κείμενο που, όπως κάθε μπακαλιάρος, είναι ένα πομπώδες τίποτα που παριστάνει ότι είναι ένα σημαντικό κάτι. Μια κωμική απομίμηση όρκου, που μόνο σπασίκλες της α’ γυμνασίου, προκειμένου να κάνουν καλή εντύπωση σε θεούσα φιλόλογο, θα έδιναν.
Όπως καταλαβαίνετε είναι ένα κείμενο κωμικό, αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο. Και το πιο σημαντικό είναι πως δεν είναι ένα κείμενο επικίνδυνο (αν εξαιρέσουμε τον κίνδυνο να πεθάνει από τα γέλια κάποιος που θα φανταστεί πρωτοετείς φοιτητές να το διαβάζουν ομαδικά και δυνατά εν είδει όρκου). Αντιθέτως, η οργισμένη αντίδραση του συντρόφου Γαβρόγλου είναι μόνο επικίνδυνη καθώς επανέρχεται στο αγαπημένο θέμα του υπουργού: τη διαφήμιση της αυτοδικίας. Πιο συγκεκριμένα, ο εμπνευσμένος σύντροφος, ανάμεσα σε άλλες «διαβεβαιώσεις» αντίστοιχης μπακαλιαρίστικης φαιδρότητας με αυτές του πανεπιστημίου, προτρέπει τον πρύτανη να προσθέσει στο αρχικό κείμενο και τη φράση «Δεν θα καλώ κάθε λίγο την αστυνομία στο Πανεπιστήμιο μια και η Δημοκρατία παρέχει πολλούς τρόπους να επιλύει διαφορές» (δεν θα κρίνουμε εδώ τη σύνταξη του κειμένου. Ο σύντροφος Γαβρόγλου είναι φυσικός και υπουργός του Αλέκση και, όπως γνωρίζουμε, η ευχέρεια στα ελληνικά δεν είναι προαπαιτούμενο για καμία από τις δύο δουλειές).
Δυστυχώς για τον σύντροφο Γαβρόγλου −αλλά ευτυχώς για τους τραμπούκους που χρειάζονται έναν άγιο− η Δημοκρατία έχει μόνο έναν τρόπο να επιλύει τις διαφορές: τον Νόμο. Η Άγρια η Δύση είχε πολλούς και η ζούγκλα έχει ακόμα περισσότερους, αλλά η Δημοκρατία δεν έχει άλλους. Έχει την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη. Κι επειδή καταλαβαίνω πως μπορεί κάποιους από σας η φράση του υπουργού να σας γεμίζει με απορίες, σας παρακαλώ να δείτε την απόπειρα λιντσαρίσματος του κατηγορούμενου για τη δολοφονία της εφοριακού. Ή όποια άλλη απόπειρα λιντσαρίσματος. Ή ένα βίντεο με τη δράση χουλιγκάνων των γηπέδων. Ή με τη δράση του Ρουβίκωνα. Ή της Κρυπτείας. Ή με τη δράση κάποια μαφίας του κοινού ποινικού δικαίου. Εκεί, θα δείτε τον κόσμο όπως τον ονειρεύεται ο Γαβρόγλου: Ανθρώπους που λύνουν τις διαφορές με τρόπους άλλους, πέρα από τον νόμο. Ανθρώπους που στο πρόσωπο του έλληνα υπουργού Παιδείας βρίσκουν τον Άγιο-προστάτη τους. Και μπράβο τους.
