Τι κοινό μπορεί να έχουν ένας «μνημονιακός» δημοσιογράφος που τρώει ξύλο στη μέση του δρόμου, ένας μετανάστης που μαχαιρώνεται για ασήμαντη αφορμή και μια βομβιστική ενέργεια στην άλλη άκρη του Ατλαντικού που κόστισε τη ζωή τριών ανθρώπων; Η απάντηση είναι ότι μπορούν αψήφιστα να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από άτομα που εμφορούνται από συγκεκριμένες ιδεολογικές παρωπίδες. Το «καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται» αντικαθίσταται εύκολα και βολικά από το «γουστάρουμε να ρουφάμε το αίμα με το καλαμάκι» για τη δημιουργία εντυπώσεων.
Όταν βολεύεσαι στα άκρα αρκεί και μόνο να αμολήσεις τη βροντερή πορδή σου πάνω στα συντρίμμια της οποιασδήποτε τραγωδίας για να στρέψεις τους προβολείς της δημοσιότητας πάνω σου. Όσοι, δε, νομίζουν ότι η χολή, η μικροψυχία και κάθε λογής συμπλέγματα διαποτίζουν μόνο την ακροδεξιά ζούνε μάλλον σε μια άλλη πραγματικότητα. Τα ίδια «χαρίσματα» διακατέχουν και την τάχα μου ανθρωπιστική ακρο-αριστερά. Μαζί με άλλα ευγενή χόμπι, όπως η στοχοποίηση, οι αφορισμοί, τα κούφια τσιτάτα και η τσάμπα επανάσταση (είτε του πληκτρολογίου είτε της μολότοφ, μικρή σημασία έχει άλλωστε).
Το προσωπικό μου διεστραμμένο χόμπι, των τελευταίων μηνών, είναι η ενασχόληση με μπλόγκερς και ιστοσελίδες που αντιπροσωπεύουν επάξια και τους δύο χώρους. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι αν αφαιρεθούν λέξεις-κλειδιά η διαφορά είναι μηδαμινή. Ξαναλέω ότι στο θέμα της χουλιγκανικής φρασεολογίας η ακροδεξιά είναι κατάφωρα παρεξηγημένη. Ο φανατισμός και τα συμπλέγματα δεν καπηλεύονται μόνο νεκρούς και ιδεολογίες, αλλά διαστρεβλώνουν συνάμα και καταστάσεις, ικανοποιώντας αιμοδιψείς ορέξεις απ’ όπου και αν προέρχονται.
Θυμάμαι γνωστό, δήθεν αριστερό, μπλογκ να πανηγυρίζει για τον άνανδρο από κάθε άποψη ξυλοδαρμό γνωστού δημοσιογράφου εφημερίδας με την αντίστοιχη εξυπνακίστικη λεζάντα από κάτω. Βλέπω παράλληλα χουντικό σάιτ να φοράει την προβιά του ανθρωπισμού για να κατακεραυνώσει γραφικό, πλην δημοφιλή, μπλόγκερ για βλακώδες σχόλιο πάνω στην τραγωδία της Βοστόνης.
Με την ουσία των εννοιών να έχει χάσει προ πολλού την αξία της, λέξεις όπως «φασίστας», «μισάνθρωπος», «σκατόψυχος» και τα συναφή εκτοξεύονται εκατέρωθεν σαν σιφώνια και κοτρόνες μεταξύ οπαδών που επιδιώκουν την ηγεμονία της εξέδρας. Με μόνο κριτήριο την ταυτότητα και την ομάδα αίματος των θυμάτων, έτσι απλά, έτσι βολικά. Κι όλα αυτά σε ένα καλά στημένο παιχνίδι που περιμένει την κάθε αφορμή για να εξισώσει με υπεραπλουστεύσεις τα δύο άκρα εξάγοντας περεταίρω ανιστόρητες και αβάσιμες θεωρίες (σε καμία περίπτωση δεν συμψηφίζονται και δεν συγκρίνονται).
Συμπερασματικά, ίσως όταν κάποια άδεια μυαλά συνειδητοποιήσουν ότι η πρόοδος κερδίζεται με το να νικάς πρωτίστως τους δικούς σου δαίμονες αντί να τους θρέφεις, θα μπορέσουν να δουν και μακρύτερα. Ειδάλλως μπορούν να συνεχίσουν να ορέγονται και να ονειρεύονται το Βίτσι, το Μελιγαλά και το Άουσβιτς. Αναλόγως χρωματικών φακών, φυσικά…
11°
