Ανάμεσα στα άπειρα αρνητικά που βγήκαν στον αφρό στην Ελλάδα της Κρίσης ξεχωρίζει η εμφάνιση μιας νέας κατηγορίας ανθρώπων: Των «συριζοταλιμπάν». Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω πως ο χαρακτηρισμός αυτός δεν αφορά σε καμία περίπτωση το σύνολο των οπαδών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει να κάνει με μια ομάδα συγκεκριμένων ατόμων που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια στο κόμμα της Κουμουνδούρου και κάνουν αισθητή την παρουσία τους με κάθε ευκαιρία.
Ανάμεσά στους «συριζοταλιμπάν» μπορείς να βρεις βετεράνους ακραίους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, απολιτίκ τύπους που ψάχνουν εναγωνίως ένα (πολιτικό) νόημα στην ζωή τους αλλά και ακραιφνή αντιμνημονιακά εθνίκια. Τον κανόνα, όμως, αποτελούν πρώην στελέχη και πρώην οπαδοί του ΠΑΣΟΚ. Μιλάμε για ΠΑΣΟΚ πιο βαθύ κι από το λαρύγγι της Λίντα Λάβλεϊς...
Οι «συριζοταλιμπάν» έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Κατ’ αρχήν είναι φωνακλάδες. Από τη στιγμή που θα ανοίξουν το μάτι τους μέχρι την ώρα που θα πλαγιάσουν, μπινελικώνουν ασύστολα. Και να οι «προδότες» και να οι «γερμανοτσολιάδες» και να οι «δοσίλογοι» και να τα «ψόφα!»... Φυσικά, τρελαίνονται για το ίντερνετ. Δεν θα αφήσουν ποτέ καμία είδηση-μούφα και κανέναν αστικό μύθο που εξυπηρετεί την (όποια) ιδεολογία τους να πέσει κάτω, θα αποδώσουν όλες τις αυτοκτονίες της ελληνικής επικράτειας στο επαχθές και απεχθές μνημόνιο, ενώ θα ποστάρουν κάθε «φιλομνημονιακό», «αντικομμουνιστικό», «αντιλαϊκό» άρθρο που θα εντοπίσουν, χλευάζοντας, υβρίζοντας και ψιλοαπειλώντας το συντάκτη του.
Επίσης, οι «συριζοταλιμπάν» ασπάζονται πλήρως τις αντιδημοκρατικές απόψεις που έχουν εσχάτως αναπτυχθεί στη χώρα μας. Έτσι, σήμερα ζούμε ένα κράμα Χούντας και Κατοχής, οι πολιτικοί είναι όλοι τους προδότες και πρέπει να κρεμαστούν από τους έλικες των ελικοπτέρων με τα οποία σκόπευαν να διαφύγουν και η βουλή είναι ένα «μπουρδέλο» που πρέπει να καεί. Το τελευταίο είναι λιγουλάκι παράδοξο γιατί στο «μπουρδέλο» αυτό δρουν και καμιά εβδομηνταριά βουλευτές του «αγαπημένου» τους κόμματος. Μην το ψάχνετε, όμως. Η λογική δεν είναι το φόρτε των «συριζοταλιμπάν».
Οι «συριζοταλιμπάν» χρησιμοποιούν συγκεκριμένες εκφράσεις για να ψέξουν τους πολιτικούς του αντιπάλους. Πέρα από τα κλασικά «βολεμένος» και «πουλημένος» αρέσκονται και σε χαρακτηρισμούς τύπου «χρυσαυγίτης» ή «χουντικός», ενώ όποιος διαφωνεί μαζί τους είναι απλώς «φασίστας». Η αγαπημένη τους προσβολή πάντως είναι «αστός», σχήμα μάλλον οξύμωρο, αφού οι περισσότεροι «συριζοταλιμπάν» κάνουν ανιαρές δουλείες γραφείου ή έχουν (πρόωρα) συνταξιοδοτηθεί (από τις ανιαρές δουλειές γραφείου που έκαναν στο παρελθόν). Φυσικά, δεν ανταλλάσσουν ούτε καλημέρα με τους λεγόμενους «μνημονιακούς». Δεν τους θέλουν για παρέα – δεν ανέχονται καν να τους έχουν στη friends list τους στο Facebook. Kάποιοι έχουν φίλους. Οι συριζοταλιμπάν έχουν μόνο «συντρόφους».
Οι «συριζοταλιμπάν» είναι θιασώτες της βίας, αρκεί αυτή να προέρχεται από (αυτούς που θεωρούν) συντρόφους τους. Ενθουσιάζονται με τους προπηλακισμούς των πολιτικών, υμνούν τα «οργισμένα» νιάτα που κατεδαφίζουν τζαμαρίες, ενώ πέρυσι έκαναν πάρτι για την ολοσχερή καταστροφή του «Αττικόν». Όταν τα πράγματα ζορίζουν (βλέπε Marfin) επιστρατεύουν τη λογική της προβοκάτσιας, αλλά και του συμψηφισμού («εδώ έχουν αυτοκτονήσει 3.000 άτομα κι εμείς ασχολούμαστε με το θάνατο τριών απεργοσπαστών;»)
Η βασικότερη «αρετή» ενός «συριζοταλιμπάν», όμως, είναι το μίσος. Ο «συριζοταλιμπάν» λατρεύει να μισεί. Τα μπινελίκια, οι κατάρες, οι απειλές –ακόμα και ο χλευασμός για άτομα που φεύγουν από τη ζωή– πάνε σύννεφο. Αν και «αριστεροί», οι «συριζοταλιμπάν» σπάνια ασχολούνται με την παραδοσιακή Δεξιά. Εκτός από κανέναν Άδωνι (ο οποίος τους την δίνει επειδή είναι συνεχώς στην τηλεόραση) προτιμούν να χώνουν στο ΠΑΣΟΚ (κυρίως), στα φιλελεύθερα κόμματα τύπου Δράσης, καθώς και στο ΚΚΕ (επειδή αρνείται να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ).
Από το τελευταίο εξαιρείται, φυσικά, η Λιάνα Κανέλλη, την οποία εννοείται πως θα ήθελαν διακαώς στο κόμμα «τους». Ωστόσο, η μεγάλη τους «αγάπη» είναι η ΔΗΜΑΡ! Το μίσος τους προς την «Αριστερά της ευθύνης» συγκρίνεται μόνο με εκείνο τον οπαδών της Μπάρτσα προς τον Φίγκο, όταν ο Πορτογάλος άσος πήρε μεταγραφή στην Ρεάλ. Η ΔΗΜΑΡ παρουσιάζεται ως κάτι χειρότερο της Χρυσής Αυγής και ο κυρ-Φώτης ως ένα μείγμα Αδόλφου Χίτλερ και Χάνιμπαλ Λέκτερ. Την ίδια την Χ.Α. τη θυμούνται μόνο για να φορτώσουν την ύπαρξή της στην «τρικομματική», ενώ τον Καμμένο δεν τον πιάνουν ποτέ στο στόμα τους. Λογικό, αφού ιδεολογικά μάλλον στους ΑΝΕΛ ανήκουν, άλλο αν επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ για λόγους εξουσίας και μόδας. Αξίζει τέλος να σημειωθεί πως από τους μύδρους των «συριζοταλιμπάν» δεν γλιτώνουν και πολλά μετριοπαθή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Σταθάκης, ο Παπαδημούλης και ο παλιόφιλος Πέτρος Τατσόπουλος. Τον Τσίπρα δεν τον βρίζουν ποτέ. Είναι ο Θεός. Μέχρι τον επόμενο, τουλάχιστον.
Οι «συριζοταλιμπάν» προϋπήρχαν του ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική καφρίλα υφίσταται στη χώρα εδώ και δεκαετίες. Παραδοσιακά, ήταν χαρακτηριστικό της Δεξιάς. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μέχρι τα early 90s μετακόμισε στο ΠΑΣΟΚ με τους «αυριανοτομπριστές» και τους «σταμουλοκολλάδες». Σήμερα, «χώθηκε» στη νυν αξιωματική αντιπολίτευση.
Αν και οι «συριζοταλιμπάν» διαθέτουν ελάχιστους εκπροσώπους στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, οι περισσότεροι βουλευτές του κόμματός τους κάνουν συχνά τα γλυκά μάτια από φόβο για ενδεχόμενο «μαύρισμά» τους στις επόμενες εκλογές. Πριν λίγες μέρες συζητούσα το θέμα με μια φίλη μου που ψηφίζει χρόνια ΣΥΡΙΖΑ. Την προειδοποίησα: «Να κόψετε άμεσα τις γέφυρες με τους «συριζοταλιμπάν». Γιατί οι πρώτοι τους οποίους θα “φάνε” δεν θα είναι ο κυρ-Φώτης ή ο Βαγγέλας. Θα είσαστε εσείς οι ίδιοι».
10°
