Εντάξει, είναι σπαρταριστό. Εδικά όταν πρώτα διαβάζεις φράση-φράση τα λόγια του Φρανκ Άντεργουντ από το συγκεκριμένο απόσπασμα του House of Cards και αμέσως μετά πατάς το play στο video του υποψήφιου για την αρχηγία του νέου φορέα και ακούς την ίδια φράση από το στόμα του (δοκιμάστε το εδώ).
Εκείνο δε που κάνει ακόμα πιο κωμικό το γεγονός, είναι ο στόμφος του κυρίου Πόντα. Το παίξιμο. Το ελαφρύ σήκωμα του φρυδιού σε συνδυασμό με το ελαφρώς πονεμένο βλέμμα. Σαν να θέλει να συνοψίσει όλη την αγωνία του για τη χώρα και τον πόνο του για την Κεντροαριστερά.
Και μετά σκέφτεσαι ότι αυτό το βλέμμα το έχεις ξαναδεί. Πολλές φορές. Σε παρλάτες φιλοξενούμενων πολιτικών εκπομπών και σε εκφωνητές δελτίων ειδήσεων. Και εδώ που τα λέμε, αν οι φανατικοί της σειράς δεν θυμόνταν το συγκεκριμένο απόσπασμα για να κάνουν την αντιπαραβολή, ο συγκεκριμένος λόγος δεν θα είχε τίποτα το επιλήψιμο. Θα ακουγόταν απολύτως φυσιολογικός. Και κάποιοι πιθανότατα να έπαιρναν και ιδέες από αυτόν.
Στην πραγματικότητα τι έκανε ο Απόστολος Πόντας; Αντέγραψε από σεναριογράφους αντί να πληρώσει λογογράφους – που απλώς αντιγράφουν πιο έντεχνα. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει ίδιο: ένας κενός, στρογγυλεμένος λόγος με λέξεις-φετιχ κενές νοήματος. Που ταιριάζει σαν πασπαρτού σε κάθε περίσταση. Γιατί, όταν ο λόγος ενός τηλεοπτικού υποψήφιου προέδρου μπορεί να ταιριάξει τόσο καλά και στις εκλογές της Κεντροαριστεράς (και σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση εδώ που τα λέμε), τότε, sorry, αλλά το πρόβλημα δεν το έχει ο Απόστολος Πόντας. Αυτός είναι το σύμπτωμα. Το πραγματικό πρόβλημα το έχει η δημόσια ρητορική. Και η επικοινωνιακή κλωτσοπατινάδα της «τιποτολογίας». Ή όπως λένε, από τότε που εφευρέθηκαν οι επικοινωνιολόγοι, χάθηκε η συγγνώμη.
Πόσο καλύτεροι είναι οι mainstreamπολιτικοί αρχηγοί δηλαδή, που διαβάζουν χειρόγραφα με επιχειρήματα και ρητορική που υποτιμά τη νοημοσύνη ακόμα και καθυστερημένου μπαμπουίνου; Που ένα επιτελείο λογογράφων τους έχει συνθέσει κάνοντας copy-paste ολόκληρες παραγράφους από μια δεξαμενή προκάτ τσιτάτων και στρογγυλεμένων φράσεων που τους ικανοποιούν όλους, χωρίς κανένα νόημα και κυρίως χωρίς καμία πολιτική; Και επιπλέον με κατάχρηση του ρήματος «πρέπει», που έχει το πλεονέκτημα να είναι απρόσωπο, άρα όποιος το χρησιμοποιεί μπορεί να μην παίρνει καμία ευθύνη;
Κι όμως, υπάρχουν συνάνθρωποί μας, οι δημοσιογράφοι του πολιτικού ρεπορτάζ και της Βουλής π.χ. - που η μοίρα τους καταδίκασε να παίρνουν αυτούς τους καθημερινούς Απόστολους Πόντες της κυρίαρχης πολιτικής σκηνής στα σοβαρά. Ή τουλάχιστον να υποδύονται ότι τους παίρνουν στα σοβαρά. Και να αναμεταδίδουν τα λεγόμενά τους και τις χωρίς περιεχόμενο ρητορικές κορώνες σαν κανονικές ειδήσεις. Χρησιμοποιώντας τα γνωστά «τόνισε», «υπογράμμισε», επιτέθηκε», κοκ. Βάζοντας μάλιστα την πιο εντυπωσιακή από αυτή την «Ποντολογία» και σε τίτλους. Να αναμεταδίδουν δηλαδή το τίποτα, μεγεθύνοντάς το.
Και μια που το έφερε η κουβέντα: χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι και την περίφημη φράση του Αλέξη Τσίπρα «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος», που τόσο «ιερό ρίγος» προκάλεσε όταν ακούστηκε από το βήμα της Βουλής, την έχει πει πρώτα ο Φρανκ Άντεργουντ; Και ότι από εκεί την αντέγραψαν οι λογογράφοι του πρωθυπουργού. Απλώς ο Πόντας είναι εύκολος στόχος. Και προφανώς δεν διαθέτει lobby υποστήριξης.
ΥΓ.: Ένα επιπλέον στοιχείο ειρωνίας. Όσα sites αναπαρήγαγαν την είδηση ότι ο Απόστολος Πόντας έκανε copy-paste τον προεκλογικό λόγο του Φρανκ Άντεργουντ, σαρκάζοντάς τον, το έκαναν με copy-paste.
7°
