Προχτές είδα στον ύπνο μου πως είχα επιστρέψει στο σχολείο. Υπήρχαν, λέει, κάποιες εξετάσεις (ιστορία και μαθηματικά) τις οποίες είχα ξεχάσει να δώσω όσο ήμουν μαθητής. Συνεπώς ήμουν υποχρεωμένος να το κάνω τώρα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω αυτό το όνειρο. Συχνά, τη θέση του σχολείου καταλαμβάνει ο στρατός. Δεν είχα απολυθεί, κακώς το πίστευα τόσα χρόνια. Βρισκόμουν απλά σε άδεια μακράς διαρκείας. Άδεια που –έκπληξη!- μόλις έληξε. Οφείλω λοιπόν να καταπιώ την ενόχλησή μου, να μπω σε ένα τρένο και να ταξιδέψω σ’ ένα άγνωστο στρατόπεδο για να ολοκληρώσω τη θητεία μου.
«Είναι ο πιο κλασικός εφιάλτης αυτή την εποχή», είπε ένας φίλος όταν του διηγήθηκα την πρόσφατη σχολική μου περιπέτεια. «Ο Σεπτέμβρης είναι συνυφασμένος με την έναρξη της σχολικής χρονιάς και αυτό δεν θ’ αλλάξει, όσες δεκαετίες και αν περάσουν. Όλα τα άγχη, όλα τα απωθημένα, όλες οι ενοχές βγαίνουν τώρα. Είδες, τουλάχιστον, καμιά παλιά συμμαθήτρια; Κάποιο κορίτσι που θα ήθελες να είχες φιλήσεις;»
Όχι, δυστυχώς δεν είδα κάτι τέτοιο. Μονάχα εξετάσεις στην ιστορία και στα μαθηματικά. Και δεν ήξερα την τύφλα μου. Βιβλίο δεν είχα ανοίξει όλα αυτά τα χρόνια, ένας θεός ξέρει τι θα έγραφα αν δεν ξυπνούσα στο μεταξύ.
Πάντως, για την νυχτερινή επαναφορά στον εφηβικό μου εαυτό ίσως να ευθύνονται και τα πυρηνικά όπλα που έχουν επιστρέψει, έπειτα από τρεις σχεδόν δεκαετίες, στην ειδησεογραφία. Όταν πήγαινα σχολείο ακούγαμε διαρκώς για αυτά. Για τον «πυρηνικό όλεθρο», για την «ισορροπία του τρόμου», για την «κούρσα των εξοπλισμών», για το «κόκκινο κουμπί» που θα πατούσε ο ηγέτης της μιας ή της άλλης υπερδύναμης.
Υπήρχαν και ανέκδοτα: Πάει ο Ρήγκαν επίσημη επίσκεψη στη Μόσχα και το βράδυ, πριν κοιμηθεί, θέλει να πιεί ένα ουίσκι. Προσπαθεί λοιπόν μάταια να καλέσει τον σερβιτόρο πατώντας επανειλημμένα ένα κουμπί δίπλα στο κρεβάτι του. Την άλλη μέρα, ζητά να τηλεφωνήσει στις ΗΠΑ για να του στείλουν ένα μπουκάλι. «Δυστυχώς οι ΗΠΑ δεν υπάρχουν πια», του λέει ο Μπρέζνιεφ. «Κάποιος μαλάκας πάταγε όλη τη νύχτα το κουμπί». Το ανέκδοτο λεγόταν και αντίστροφα, μόνο που αντί για ουίσκι έπρεπε να βάλεις βότκα.
Μια ενδιαφέρουσα παράμετρος ήταν οι λεγόμενες αποπυρηνικοποιημένες ζώνες. Περνούσες, ας πούμε, από ένα χωριό στη μέση του πουθενά και έβλεπες μια ταμπέλα που σε πληροφορούσε πως η συγκεκριμένη κοινότητα ήταν αποπυρηνικοποιημένη. Κοινώς, το ραδιενεργό σύννεφο δεν θα μπορούσε να διασχίσει τα όρια του χωριού. Το απαγόρευε ρητά η απόφαση του κοινοτικού συμβουλίου.
Μια τέτοια κοινότητα βρισκόταν κοντά στο χωριό της μητέρας μου. Σ’ έναν τοίχο τα παιδιά είχαν ζωγραφίσει ουράνια τόξα, λευκά περιστέρια και βόμβες που είχαν μετατραπεί σε ανθοδοχεία. Η περιοχή ήταν ένα από τα προπύργια του ΠΑΣΟΚ και η μορφή του Ανδρέα βρισκόταν παντού. Στη μία κολώνα ήταν χαμογελαστός και έκανε με τα δάχτυλά του το σήμα της νίκης. Στην άλλη είχε τα χέρια του ψηλά, ενώ δίπλα του στεκόταν το περιβόητο κοριτσάκι της αφίσας. Σ’ έναν κοντινό λόφο δέσποζε ένας γιγάντιος ήλιος του ΠΑΣΟΚ, κατασκευασμένος με πέτρες. Οι νεοδημοκράτες απάντησαν μ’ ένα τεράστιο ΝΔ και έναν κακοφτιαγμένο πυρσό στον απέναντι λόφο. Έπειτα άρχισαν οι δολιοφθορές. Οι μεν πήγαιναν κρυφά στον λόφο των δε και μετακινούσαν τις πέτρες, μέχρι που στο τέλος έβλεπες δύο συμφύρματα.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, λέει το ρητό. Φάρσα που γίνεται ακόμα πιο τρανταχτή όταν η αρχική βερσιόν διέθετε και εκείνη κωμικοτραγικά στοιχεία. Τώρα, λοιπόν, στο ρόλο του Ανδρέα έχουμε τον Αλέξη -αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται ο ίδιος μέσα από το πρόσφατο βαρυσήμαντο άρθρο του. Αντί δε για τον «γελαδάρη» Ρόναλντ και τον σύντροφο Λεονίντ που στεκόταν ασάλευτος, σαν να τον είχαν κιόλας ταριχεύσει, στο μπαλκόνι του Κρεμλίνου, έχουμε τους Trump and Kim. Είναι ένα δίδυμο βγαλμένο θαρρείς από μια αλλόκοτη επιθεώρηση. Η ύπαρξη του ενός, συμπληρώνει -και φυσικά βολεύει αφάνταστα- εκείνη του άλλου. Όσο για την έναρξη του πυρηνικού ολέθρου, αυτή θα μας την αναγγείλει με φωνή που θα πάλλεται από ενθουσιασμό η Γυναίκα με τα Ροζ, η επίσημη τηλεπαρουσιάστρια της βορειοκορεατικής δυστοπίας.
Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε, λοιπόν, και ως συνήθως μας βρίσκει απροετοίμαστους. Σπαταλήσαμε τις διακοπές μας με θαλάσσια μπάνια και ατελέσφορες ενδοσκοπήσεις. Δεν φτιάξαμε ούτε μία αποπυρηνικοποιημένη ζώνη για να προστατευτούμε αν όλα πάνε στραβά. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε πια, εν όψει και των μελλοντικών εξετάσεων, είναι να ακολουθήσουμε τη συμβουλή που μας δίνει στο παρακάτω βίντεο η Moranbong Band, το αγαπημένο all girls (και φουλ στην προπαγάνδα) γκρουπ του φωτισμένου ηγέτη:
«Άρχισε να μελετάς. Ο καιρός τρέχει δίχως σταματημό. Μην κοιτάς πίσω. Κάθε λεπτό είναι πολύτιμο. Εμπρός. Άδραξε τη μέρα. Άρχισε να μελετάς. Για το καλό της πατρίδας μας».
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
15°
