Ένας απλός πολίτης παρατηρεί έκπληκτος την πολιτική ζωή. Και προσπαθεί να το φιλοσοφήσει...
Δεν είναι κακό στα δεκαπέντε σου να τραγουδάς για το παριζάκι. Δεν είναι διόλου κακό να τραγουδάς για το παριζάκι επειδή, απλώς, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς – έχει εμφυτευτεί στο κεφάλι σου.
Ασφαλώς πολιτικά έχεις κάποιο θέμα. Αν το δεις από αριστερά, θα διαπιστώσεις ότι δίνεις πολλά για να πάρεις μόνο ένα παριζάκι. Εκτός των άλλων, μαθαίνεις να συναλλάσσεσαι, να καταπιέζεις ένστικτα και συναισθήματα με αντάλλαγμα ένα καταραμένο παριζάκι. Το σκεφτόμουν χαζεύοντας πιτσιρικάδες στο Χαλάνδρι, στις παρυφές μιας πορείας που διοργανώθηκε για τον Αλέξανδρο. Τραγουδούσαν το παριζάκι. Ευτυχώς κάποιος πρότεινε μία διασκευή αντικαθιστώντας την επωνυμία της φίρμας με την προτροπή προς σεξουαλική συνεύρεση και κάπως έσωσε τα προσχήματα.
Οι πιτσιρικάδες τραγουδούν για το παριζάκι. Αυτό το πράσινο χοντρούλικο αρκουδάκι έχει κάνει μεγάλο σουξέ στη γενιά της αμφισβήτησης. Εντάξει, το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Μπορεί να έχουν μεταγγίσει στο μυαλό σου το τραγούδι από το παριζάκι, αλλά αυτό δεν σε αποκλείει από τη γενιά της αμφισβήτησης που πέρσι βγήκε στους δρόμους και γοήτευσε τους πάντες, ιδίως την εγχώρια διανόηση. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η γενιά και εκείνη η κινητοποίηση δεν ενέπνευσαν ούτε ένα καταραμένο τραγούδι. Δεν γέννησαν κάτι σαν ρεύμα, δεν έσπειραν καμία ιδέα, δεν πέταξαν κουβά με φωτεινά χρώματα πάνω σε ένα γκρίζο καμβά. Προς Θεού, δεν περιμένεις το νέο punk να γεννηθεί σε αυτή τη μίζερη βαλκανική γωνιά. Όμως, αν αυτά που είδαμε τον προηγούμενο χρόνο αποτελούσαν μία έκρηξη οργής και αμφισβήτησης, κάτι έπρεπε να μείνει πίσω. Δεν έμεινε απολύτως τίποτα. Ούτε καν μία πολιτική έκφραση οργής. Διόλου περίεργο. Ζούμε σε μία κοινωνία με πλεόνασμα οργής και έλλειμμα δημιουργικότητας. Δεν ήταν ο καθρέφτης που ράγισε όταν είδαμε το πρόσωπό μας. Ηταν μόνο σπασμένες βιτρίνες.
Μέσα από μια βιτρίνα καταστήματος ηλεκτρικών ειδών η εικόνα του πρωθυπουργού πολλαπλασιάζεται. Η βιτρίνα μετατρέπεται σε ένα τεράστιο μάτριξ με την ομιλούσα κεφαλή του Γιώργου να παραχωρεί συνέντευξη προς το CNN. Δεν χρειάζεται να ακούς για να καταλάβεις τι λέει. Έλληνες πρωθυπουργοί υπήρχαν και πριν τη δημιουργία του CNN, αν μη τι άλλο, ξέρεις τι λένε σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Αυτού του είδους οι συνεντεύξεις είναι κάτι σαν τις διαφημίσεις του ΕΟΤ: απευθύνονται αποκλειστικά σε ξένους. Το εγχώριο κοινό κατανοεί και εγκρίνει. Και όπως αποδέχεται τις καμπάνιες που δείχνουν τις ελληνικές ακτές χωρίς σακούλες και φλούδες καρπουζιού, έτσι συναινεί και στις τουριστικές εμφανίσεις του πρωθυπουργού. Αυτή τη στιγμή το «η Ελλάδα είναι μία σοβαρή χώρα με υπεύθυνη πολιτική», το λες μόνο στο CNN με την ωραία βοστονέζικη προφορά σου. Αν βγεις να το πεις στα ελληνικά, ακόμα και χωρίς σαρδάμ, το ίδιο βράδυ παίζεις στην τηλεοπτική «Ελληνοφρένεια» και το κοινό σου ξεκαρδίζεται για δεύτερη φορά. Δεν θα μπορούσε, όμως, να γίνει αλλιώς. Διότι οι επικοινωνιακοί και οι πολιτικοί χειρισμοί των προηγούμενων ημερών καθόρισαν την οικονομική πολιτική των επόμενων ετών. Ακούσαμε οδυνηρές αλήθειες. Όμως ενδιαφέρον είχαν τα ψέματα. Αρχικά έπαιξε το σενάριο για χρεοκοπία της Ελλάδας, το οποίο, υποτίθεται, οδήγησε τις αγορές σε δίνη.
Μόνο που, αν θυμάστε, το σενάριο προωθήθηκε και από την ίδια την κυβέρνηση, προκειμένου να σφίξουν οι προσδοκίες για την εισοδηματική πολιτική και ό,τι άλλο χρειάζεται να σφίξει σε αυτές τις περιπτώσεις. Οι όροι «χρεοκοπία» και «πτώχευση» υπογραμμίστηκαν με πράσινο μαρκαδόρο. Βλακείες. Μία χώρα της ευρωζώνης δεν γίνεται να χρεοκοπήσει – αυτό το ξέρουν όλοι όσοι χρειάζεται να το ξέρουν. Στη συνέχεια εμφανίστηκε ο Γιώργος, καθησύχασε τις αγορές, και τα μεγάλα κερδοσκοπικά κεφάλαια έλαβαν το μήνυμα. Μεγαλύτερες βλακείες. Όσοι γνωρίζουν οικονομικά και, κυρίως, έχουν άποψη για τις αγωνίες του οικονομικού επιτελείου, ξέρουν ότι αυτό που εμείς αποκαλούμε «διεθνή κερδοσκοπία» δεν είναι τίποτα άλλο από μεγάλες τράπεζες που έχουν ενισχυθεί τόσο πολύ, ώστε δεν ελέγχονται πολιτικά. Κατανοητό; Έτσι μπράβο. Και μετά; Δεν έχει μετά. Έχει μέχρι τον άλλο μήνα. Διότι το μοναδικό στοιχείο που εκπέμπει ελπίδα και δείχνει ίχνη σοβαρότητας, είναι η παράδοση της οικονομικής διαχείρισης στις Βρυξέλλες. Και ο Παπακωνσταντίνου γίνεται ο πρώτος κλητήρας που συμμετέχει σε Ecofin.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
