Επιτρέψτε μου να χαιρετίσω τον αγώνα της ΠΟΕ ΟΤΑ και των συμβασιούχων στην καθαριότητα των δήμων, οι οποίοι απαιτούν (όχι θέλουν, ζητούν, επιθυμούν κι άλλα ξενέρωτα ρήματα) να μην τηρηθεί η συμφωνία που οι ίδιοι έκαναν –μια συμφωνία που λέει πως η εργασιακή τους σύμβαση είναι ορισμένου χρόνου− και να μονιμοποιηθούν. Χωρίς ΑΣΕΠ ή με διαγωνισμό στον οποίο θα έχουν τόσα πολλά μόρια που θα είναι ακριβώς το ίδιο. Επίσης, απαιτούν να μην αναλάβουν τις υπηρεσίες καθαριότητας ιδιωτικές εταιρείες. Και πολύ καλά κάνουν. Άλλωστε θα ήταν καταστροφή να γεννηθεί η υποψία ότι η δουλειά μπορεί να γίνει καλύτερα ή φθηνότερα ή και τα δύο. Οι άνθρωποι δεν είναι κορόιδα και ξέρουν πως κάποιοι άλλοι άνθρωποι, που μάλλον είναι κορόιδα, θα πληρώνουν τους φόρους και άρα τα μισθά τους. Η οικονομική κατάσταση των δήμων και των δημοτών τούς είναι αδιάφορη. Εκείνοι θέλουν εξασφαλισμένο εισόδημα. Ανεξαρτήτως της οικονομικής δυνατότητας αυτών οι οποίοι καλούνται να τους το εξασφαλίσουν. Στο κάτω-κάτω λεφτά βρίσκονται, αν μπορείς ανεμπόδιστος να πουλήσεις νταβατζηλίκι (πολιτικά μιλώντας) και να εκβιάσεις (εννοείται πολιτικά, δεν χρειάζεται να το λέμε συνέχεια).
Για να καταλάβετε πόσο εξωφρενική είναι η απαίτηση των απεργών της καθαριότητας φανταστείτε την εξής αντίστοιχη, πλην όμως φανταστική (προς το παρόν τουλάχιστον), περίπτωση: Μια οικογένεια, που και οι δύο γονείς εργάζονται, προσλαμβάνει μια κυρία για να βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού. Μετά από λίγους μήνες η κυρία γεμίζει με σκουπίδια το σπίτι απαιτώντας από την οικογένεια να δεσμευτεί ότι θα την πληρώνει για τις υπηρεσίες της μέχρι να φτάσει στη σύνταξη. Κι αν η οικογένεια δεν έχει λεφτά να το κάνει, τόσο το χειρότερο για την οικογένεια. Σας φαίνεται ακραίο; Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στους περισσότερους δήμους της χώρας.
Υπό αυτή την έννοια, πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί οι εμποροϋπάλληλοι να μην κλείνουν κάθε μέρα το κέντρο της Αθήνας απαιτώντας από τους κατοίκους της να ξοδεύουν για ψώνια όσα ξόδευαν και πριν 10 χρόνια προκειμένου να μη χαθούν άλλες θέσεις εργασίας. Γιατί να μην κάνουν κάτι αντίστοιχο και οι έμποροι αυτοκινήτων; Γιατί να μην το κάνουμε όλοι; Ίσως γιατί δεν είμαστε εργαζόμενοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και δεν έχουμε την τύχη να έχουμε αφεντικά τους Πατούληδες αυτής της χώρας. Τους Πατούληδες, που και τίποτα δεν έκαναν για να προλάβουν τη ζημιά και την εύκολη λύση βρήκαν: Μονιμοποίηση και ικανοποίηση των εκβιαστών μας. Μια χαρά λύση αν είσαι αφεντικό με τα λεφτά των άλλων.
Μόνο που αυτή τη φορά οι Πατούληδες την έχουν πατήσει καθώς υπήρξαν δήμοι των οποίων οι κάδοι δεν ξεχείλισαν από σκουπίδια. Κι αυτοί οι άδειοι, καθαρισμένοι κάδοι είναι η απόδειξη της ανικανότητας ή του δόλου των Πατούληδων αυτής της χώρας. Αν κάποιοι δήμαρχοι τα κατάφεραν σημαίνει ότι γίνεται. Κι αν γίνεται, σημαίνει ότι όπου δεν έγινε οι δήμαρχοι είτε δεν μπορούσαν, είτε δεν ήθελαν. Αλλά γιατί να θέλουν και να μπορούν οι δήμαρχοι; Μήπως τους πιέζουν να θέλουν και να μπορούν οι δημότες τους;
Είναι, νομίζω, κοινός πια τόπος πως η δημοκρατία φανερώνει περισσότερα για το εκλογικό σώμα παρά για τον εκλεγμένο άρχοντα. Αν οι δημότες ήθελαν κάτι καλύτερο από Πατούληδες, θα το είχαν. Αν οι δημότες θελήσουν καθαρούς από σκουπίδια δήμους, θα τους έχουν. Πάρτε για παράδειγμα τους Παξούς. Αν οι κάτοικοι θελήσουν κάποιον καλύτερο από τον δήμαρχο Βλαχόπουλο θα τον... ζητώ συγνώμη... καλύτερος απο τον δήμαρχο Βλαχόπουλο δύσκολα θα βρεθεί.
Μα τι σχέση έχει ο δήμαρχος των Παξών με αυτά που γράφεις, θα αναρωτηθείτε. Έχει και παραέχει. Γιατί και η ιστορία του δημάρχου Βλαχόπουλου είναι ιστορία με σκουπίδια. Τα σκουπίδια που βρήκε σε μια παραλία των Αντίπαξων η κόρη του Γουίλ του Σμιθ. Η οποία είχε το θράσος να τα μαζέψει. Κι όχι απλώς να τα μαζέψει, αλλά να φωτογραφηθεί και με τις σακούλες που περιείχαν τα μαζεμένα σκουπίδια. Με λίγα λόγια, είχε το θράσος όχι απλώς να αφελληνίσει μια ελληνική παραλία, αλλα και να καυχηθεί γι’ αυτό.
Υπολόγισε όμως χωρίς τον δήμαρχο Βλαχόπουλο. Τον δήμαρχο ο οποίος αντί να μην πει τίποτα, αντί να πει συγνώμη, αντί να πει ευχαριστώ, αντί να μιλήσει για τις δυσκολίες που μπορεί να έχει η δημοτική αρχή στον καθαρισμό των παραλιών, αντί να βρει ευκαιρία να διαφημίσει τον δήμο του που τον διαλέγουν τα παιδιά των σταρ του Χόλιγουντ, φέρθηκε ως πραγματικός Έλληνας: Επιτέθηκε στη θρασύτατη Αμερικάνα που είδε τα σκουπίδια και αντί να προσθέσει και τα δικά της αποφάσισε να τα μάζεψει. Αναρωτήθηκε τι δουλειά είχε στην πιο απρόσιτη παραλία (στο κάτω-κάτω όσοι έχουν σκάφος, το έχουν για να πηγαίνουν στις προσβάσιμες παραλίες) και υπονόησε πως οι 22 σακούλες ήταν ένας αριθμός υπερβολικός (αφού ο ίδιος μαζεύει 6-7 κάθε φορά που πάει να μαζέψει σκουπίδια). Με λίγα λόγια, έκανε ηλίου φαεινότερο πως αυτή η ελεεινή εκπρόσωπος της παγκοσμιοποίησης ξεκίνησε από το Χόλιγουντ με σκοπό να συκοφαντήσει τον δήμο των Παξών. Αλλά είχε την ατυχία να πέσει πάνω σε έναν πραγματικό Έλληνα.
Γιατί ακόμα υπάρχουν Ελληνες που φυλάνε Θερμοπύλες. Υπάρχουν Βλαχόπουλοι και υπάρχουν Πατούληδες. Και υπάρχουν σκουπίδια, πολλά σκουπίδια. Για να στολίσουμε τις παραλίες. Για να αδειάσουμε σε παράνομες χωματερές. Για να προσλάβουμε και να νομιμοποιήσουμε. Για να γεμίσουμε τη χώρα και να δείξουμε σε όλο τον κόσμο από τι είμαστε φτιαγμένοι. Και μπράβο μας.
Υ.Γ . Στη σελίδα του στο Φέις το μπουκ, ο σπουδαίος φωτογράφος Δημήτρης Μεσσήνης δημοσίευσε δύο φωτογραφίες του από τις πηγές της Αγίας Βαρβάρας στη Δράμα. Δύο φωτογραφίες από εκεί που συχνάζει η πιτσιρικαρία της πόλης.
7°
