Όταν μια κοινωνία αρχίσει να κάνει βήματα προς τα πίσω δεν θα αργήσει η στιγμή που θα το κάνει με άλματα. Το περιστατικό με τους αναισθησιολόγους της Σάμου πιστοποιεί αυτό που όλοι μας λίγο πολύ είχαμε συνειδητοποιήσει, ότι η κοινωνία μας βρίσκεται στην κατηφορική πλαγιά της καμπύλης των δικαιωμάτων και του φιλελευθερισμού, έχοντας αφήσει πίσω την κορυφή, εκεί γύρω στο 2004. Τότε που είχαμε την ψευδαίσθηση ότι βρισκόμασταν στην πίστα εκτόξευσης προς την Ευρώπη και το μέλλον, για να καταλαβαίνουμε σήμερα ότι τελικά η Ευρώπη και το μέλλον ήρθε προς τα πίσω για να μας συναντήσει στη συντηρητική αναδίπλωση.
Ακούγεται αδιανόητο να υπάρχουν γιατροί, που έχουν δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη να θέτουν την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια πάνω από όλα, να υποτάσσουν την επιστημονική τους συνείδηση σε δογματικές θρησκευτικές αγκυλώσεις και στείρες κοινωνικές ηθικολογίες και να αρνούνται την ασφαλή διακοπή κύησης σε μία έγκυο. Ασχέτως των λόγων της επιθυμίας της – σε μία προοδευτική ανοιχτή κοινωνία δεν θα έπρεπε να υπάρχει ισχυρότερος λόγος από αυτήν την ίδια την επιθυμία της.
Δηλαδή επιστρέφουμε στην εποχή που η γυναίκα δεν ορίζει το σώμα της, την υπόστασή της και το μέλλον της, και άπαξ και συνέλαβε οφείλει να υποταχθεί στη σκοτεινή εξουσία μιας κοινωνίας και μιας θρησκείας που θεωρούν ότι είναι συνιδιοκτήτες της μήτρας της.
Δεν είχαν πάντα αυτό το δικαίωμα. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, όταν έμπαιναν οι βάσεις της φιλελευθεροποίησης του οικογενειακού δικαίου και και των κοινωνικών δομών, είχε ψηφιστεί νόμος που φρέναρε τις ορέξεις των παπάδων και των λοιπών δυνάμεων του σκοταδισμού και υποχρέωνε την Πολιτεία να εξασφαλίζει με κάθε τρόπο και χωρίς προϋποθέσεις την επιστημονική διακοπή κύησης σε όποια γυναίκα το επέλεγε. Τελεία. Δυστυχώς, τα χρόνια που αρχίσαμε τη στοφή προς τα πίσω, και άρχισαν να γίνονται πρωθυπουργοί άνθρωποι που ψήφιζαν σε παράνομα δημοψηφίσματα της Εκκλησίας, ξανασήκωσαν κεφάλι τα φαντάσματα του παρελθόντος μας και προστέθηκε διάταξη που έδινε το δικαίωμα σε γιατρούς να αρνηθούν την έκτρωση εφόσον αυτό συγκρουόταν με τη συνείδησή τους, δηλαδή την ηθικολογική εμμονή τους.
Δεν ήρθαν μόνα τους όλα αυτά. Το κλίμα εσωστρέφειας, συντηρητικοποίησης, θρησκοληψίας, έκλυσης φοβικών ανακλαστικών, ξενοφοβίας, βίας, εισβολής στον ιδιωτικό χώρο και όλα τα σημάδια που μας απομακρύνουν από το φως του φιλελευθερισμού, συνδέονται ευθέως με την αντίληψη ότι μπορούν να είναι πολλοί αυτοί που ορίζουν το σώμα μιας γυναίκας. Για αυτό ξαναμπαίνουμε στις ουρές και προσκυνάμε λείψανα. Αγίων αλλά και αντιλήψεων, που νομίζαμε ότι τις είχαμε θάψει οριστικά αλλά τώρα τις ξεθάψαμε και τις περιφέρουμε με φωτοστέφανα ηθικής στις ρούγες.
