Γράφαμε πριν δυο βδομάδες «Βυθιζόμαστε; Ψευδοκρατία και αισιοδοξία». Και εξηγούσαμε γιατί ΤΟ Σύστημα κάνει βλακωδώς ό,τι μπορεί για να μείνει σχεδόν απείραχτο, θυσιάζοντας όμως την πάλαι ποτέ χρυσή κότα που του έδινε ζωή: την ιδιωτική οικονομία. Ο εγωισμός ΤΟΥ Συστήματος, που είναι το εθνοκτόνο Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος (Π.Ι.ΠΑ.), θα μείνει παροιμιώδης. Προσπαθεί να διασώσει, έστω και με άθλιες οριζόντιες περικοπές, όλα του τα πελατειακά κομμάτια, ακόμα και τα πιο μολυσμένα, ανίατα και άχρηστα. Έτσι εξαθλιώνει δικαίους και αδίκους, οδηγώντας σε άτακτη χρεοκοπία και γενικευμένη τεκτονική διάλυση τον εαυτό του. Αλλά και τον τόπο σε εθνική καταστροφή.
Το Π.Ι.ΠΑ. είναι Ιδιωτικό, διότι ασχολείται με μέρος μόνο και όχι με όλη την κοινωνία που υποτίθεται «εκπροσωπεί». Αφού είναι το σωρευτικό αποτέλεσμα της πρόσθεσης των ιδιωτικών στρατών, των πελατειακών μπουλουκιών που κουβαλάνε μαζί τους οι κομματάρχες. Όπου τα μπουλούκια παίρνουν τα ψίχουλα του «Μαζί τα φάγαμε» και οι κομματάρχες παίρνουν κατιτίς παραπάνω. Ανάλογα με τη δύναμη που τους δίνουν τα μπουλούκια τους (κατά τη λογική βάστα με να σε βαστώ, ν’ ανεβούμε στο βουνό). Και αυτό το κατιτίς μπορεί να είναι όχι μόνο μονέδα, αλλά και δόξα και θεσμική καταξίωση και εν γένει προνομιακή πρόσβαση στις πολυδιάστατες παροχές του Π.Ι.ΠΑ.
Και είναι Παρακράτος και όχι Κράτος, διότι είναι παράνομο, παρασιτικό, καθοδηγεί τους πολίτες στην ανομία, στήνει παραθεσμούς που αντιβαίνουν στους επίσημους θεσμούς. Βάζει μέσα στο παίγνιο και άλλους πελάτες, πέρα από τους θεράποντες του Δημόσιου τομέα, με τη γενικευμένη διαφθορά που όλους μας συνδέει, όλους μας εξυπηρετεί, όλους μας ενώνει. Έτσι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκει στα γρανάζια του μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Και μας ξεγελάει: νομίζουμε ότι δεν είναι πελατειακό, ούτε ιδιωτικό, ούτε παρακράτος, αλλά ένα κανονικό κράτος που φροντίζει για όλη την κοινωνία...
Όσο πιο μαζικό γινόταν σωρευτικά αυτό το πελατειακό μόρφωμα, τόσο πιο μεγάλη ανάγκη δανεισμού δημιουργούσε και τόσο πιο βαρύ αδιέξοδο έφερνε. Άρρητος στόχος του ήταν να γίνουν μέλη του όλοι οι Έλληνες, να πετύχουμε το αδύνατον: να ’χει τη χάρη του ιδιωτικού, χωρίς να του λείπει και του κοινωνικού η χάρη. Από ένα τέταρτο και ένα τρίτο της κοινωνίας, γίναμε οι μισοί, μετά και δύο τρίτα, τώρα και τρία τέταρτα. Λίγα μόνο κορόιδα είχαν μείνει στην απ’ έξω, ώσπου να βρεθεί κάτι καλό και γι’ αυτούς. Αλλά, όπως πάντα, η τιμωρία αιφνιδιάζει τον κλέφτη. Λίγο πριν καταφέρει δόλια τον τετραγωνισμό του κύκλου, έπεσε ο πανικός της κατάρρευσης, τον οποίο και λόγω αποχαύνωσης ακόμα η ανάλυσή μας δεν έχει εγκολπώσει πλήρως.
Εδώ είναι ακριβώς που το Π.Ι.ΠΑ., επιμένοντας στις οριζόντιες περικοπές, αργά και βασανιστικά, θα αναγκαστεί βιαίως να κάνει εμετό όσους πελάτες του είναι λιγότερο αναγκαίοι. Κάτι που δεν θα αργήσει, παρά τη χθεσινή νέα φοβερή δήλωση του κυρίου Κουβέλη: «Κανείς δεν θα απολυθεί από το Δημόσιο». Ας πούμε στο σεβαστό Πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ ότι αυτή η δήλωση κάτι μας θυμίζει. Εκείνο τον ανεκδιήγητο σαμαροπαπανδρεϊκό αφορισμό «ούτε Μακεδονία ούτε παράγωγα», που επέτρεψε στη βόρεια γείτονά μας να λέγεται πλέον διεθνώς (σκέτη) Μακεδονία…
Η φούσκα αυτού του άπληστου Π.Ι.ΠΑ., που το ίδιο ΤΟ Σύστημα δημιούργησε και αγωνίζεται λυσσαλέα, πλην μάταια, να συντηρήσει ανέπαφο από την καταστροφή (που το ίδιο προκάλεσε), είναι ΤΟ Λάθος. Είναι η πηγή των ιδιωτικών του προβλημάτων, αλλά και των προβλημάτων όλης της ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται μάλιστα να γίνει και αιτία της επικείμενης εθνικής καταστροφής, την οποία θα επιφέρει η αναπόδραστη (όσο δεν προχωρεί άμεσα σε δραματική μείωση κόστους) άτακτη χρεοκοπία του. Αυτό είναι ΤΟ Πρόβλημα. Αυτό είναι ΤΟ Δάσος. Αυτό είναι ΤΟ Λάθος.
Ας πούμε τώρα και για το «Λάθος» που είναι το μικρό μεμονωμένο δέντρο στην άκρη του Δάσους. Σιγά σιγά, δεν γίνεται κι αλλιώς, ο κόσμος καταλαβαίνει. Ζούσαμε πέρα από τις δυνατότητές μας για πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή οι δανειστές μας διαπίστωσαν ότι δύσκολα θα πάρουν πίσω τα βερεσέδια. Και είπαν τέρμα τα δίφραγκα. Άμα ζητάτε κι άλλα δανεικά, θα δεχτείτε να σας βάλουμε όρους. Έτσι μάθαμε ότι δεν θα γλιτώναμε την άτακτη χρεοκοπία χωρίς κάποιο Μνημόνιο. Δηλαδή, χωρίς μια συμφωνία δανεισμού, που θα επέτρεπε στον τόπο να ομαλοποιήσει τις ανωμαλίες του, σταδιακά και όχι απότομα. Οπότε ο στόχος να ομαλοποιηθούν οι ανωμαλίες του τόπου απέκτησε αναγκαστικά όνομα και διεύθυνση: Βυθίσατε το Π.Ι.ΠΑ.!
Και τότε έπεσε μεγάλος πανικός ΣΤΟ Σύστημα. Έξω φρενών οι ποικιλώνυμοι δεξιοί και «αριστεροί» εκπρόσωποί του άρχισαν να ψάχνουν για διεξόδους. Ο αντι-στόχος πλέον ήταν «Κάτω τα χέρια από το Π.Ι.ΠΑ.!». Και προκειμένου να υποστηριχθεί αυτός ο αντι-στόχος, επινοήθηκαν «Κατοχές», Τσολακογλιές, τοκογλύφοι και λοιπές γαλιφιές για τα αυτιά των πελατών. Η μεγαλύτερη βρισιά πλέον είναι να σε πούνε μνημονιακό... Ορθώθηκαν, λοιπόν, στήθια λεβέντικα, προοδευτικές αντιστασιακές δυνάμεις για να πετάξουν στη θάλασσα τους εισβολείς ανεμόμυλους. Έτσι πάλι η Πατρίδα θα σωζόταν. Συνάμα εξασφαλιζόταν και η σωτηρία της ψυχής των προφητών της νέας εθνικής παλιγγενεσίας, των Αηγιώργηδων που θα έδιωχναν τους κακούς ψεκαστές δράκους.
Και άρχισε το γαϊτανάκι με τους συνήθεις αδιαπραγμάτευτους φτηνιάρηδες της τσιφτετελληνικής σόου μπήζνες. Είδανε τη νύχτα στον ύπνο τους τον Αντρέα να λέει «Έξω οι Βάσεις του Θανάτου». Θυμήθηκαν τα παλιά μεγαλεία, τα δακρυσμένα ‘κάτω τα χέρια από τη Μακεδονία ΜΑΣ’. Να λοιπόν, πώς γεννήθηκε ένα νέο «πατριωτικό κίνημα» στην πλάτη του ελληνικού λαού. Οι αμνήμονες! Που παίζουν εκ του ασφαλούς το έργο τους στο φαντασιακό σβέρκο του υπανάπτυκτου σκοταδισμένου τσιφτετέλληνα. Και καταφέρνουν εύκολα να τον πείσουν ότι όσο τους δίνει δύναμη δεν κινδυνεύει να ψεκαστεί. Ούτε να σκύψει ο τράχηλός του, άρα ούτε θα του τον πιάσουνε οι τοκογλύφοι. Οπότε και θα τους τα πάρουμε τα εσώρουχα, ήτοι όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά.
Φυσικά, έρχεται ένα πρωί που ένας ένας οι αμνήμονες μουστερήδες, οι αταλάντευτοι διαπραγματευταράδες, όσο προσεγγίζουν την εξουσία, ΟΛΟΙ ξεκινούν μια ωραία σειρά από κωλοτούμπες. Και από εντελώς αμνήμονες, αρχικά γίνονται ψιλομνήμονες και μόλις έρθει η κρίσιμη στιγμή, τσουπ! καραμπινάτοι μνήμονες... Αλλά και που γίνονται μνήμονες, πάλι δεν τολμούν να πούνε την αλήθεια, ότι το Π.Ι.ΠΑ. πρέπει δραματικά να εκλογικευτεί, οπότε... Χίος. Το αδιέξοδο απομακρύνεται μεν λίγο, αλλά δεν αποτρέπεται. Και μετά από κάθε στροφή, τσουπ!, να το πάλι απειλητικό μπροστά μας, με γενικό υπότιτλο «νέα οριζόντια μέτρα». Δηλαδή, νέα βήματα πίσω, προς την αυτονόητη Τελική Λύση της δραματικής κατακόρυφης μείωσης του Π.Ι.ΠΑ., την οποία αποφεύγουμε από την αρχή...
Συχνά ο χυδαίος Μανιχαϊσμός (από δω το Καλό κι από κει φτου! το Κακό) καταφέρνει, με το καταστροφογόνο χαρμάνι λαϊκισμού και σκοταδισμού, να αντιστρέφει τις έννοιες και τις αξίες. Έτσι και στα καθ’ ημάς, εδώ ήρθαμε! Το «Λάθος» είναι το ξεκάρφωμα ΤΟΥ Λάθους. Δηλαδή, το Μνημόνιο/«Λάθος», μαζί με όλους τους «πολλαπλασιαστές» του, είναι απλώς το μελάνι της σουπιάς που λέγεται Π.Ι.ΠΑ./Λάθος και σπεύδει να κρυφτεί πίσω από τη μελανοθολούρα. Για να διασωθεί από τη σκληρή αλήθεια, από τη Νέμεση που πάει να ξεπλύνει την Ύβρη.
Και κάποιοι μας πείθουν να μη χαλιόμαστε από το Μεγάλο Κακό (Π.Ι.ΠΑ.), αλλά μόνο το αποτέλεσμά του (Μνημόνιο) να θεωρούμε κακό. Να εναντιωνόμαστε όλοι σα χαζοί στο «Λάθος», δηλαδή στο Μνημόνιο, δίνοντας έτσι κι άλλο χρόνο ΣΤΟ Λάθος, δηλαδή στο Π.Ι.ΠΑ. Στο Μεγάλο Κακό, που σπρώχνει το έθνος σε επικίνδυνη περιπέτεια. Στο μεγάλο Εχθρό, που έχει μπει στην Πόλη, την έχει αλώσει, ου μην και ισοπεδώσει. Κι εμείς του φωνάζουμε: ζήτω και γεια.
Τα ψέματα τελειώνουν. Διαλέγουμε τώρα μεταξύ του «Λάθους» και ΤΟΥ Λάθους. Ποιο είναι το πρόβλημα και ποιο το ψευδοπρόβλημα.
8°
