Στη θέση του δύσκολα θα έφτανε η πρώην σύντροφός του, όπως έδειξε η ιστορία. Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ δεν μπόρεσε να πείσει ούτε τους Γάλλους ψηφοφόρους, αλλά στη συνέχεια ούτε καν τους εσωκομματικούς εκλέκτορες, ώστε να διεκδικήσει με αξιώσεις το προεδρικό αξίωμα τη Γαλλία. Για πολλούς ήταν άχρωμη, ανεπαρκής, «ξενέρωτη».
Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, πριν την υπόθεση στο Σοφιτέλ της Νέας Υόρκης, άνετα θα ήταν στη θέση του ο Ντομινίκ Στρος-Καν. Μάλιστα, για κάποιες από αυτές, ο τότε ισχυρός άνδρας του ΔΝΤ ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να νικήσει άνετα τον Νικολά Σαρκοζί, αν δεν φρέναρε απότομα την καριέρα του η κορύφωση μιας νοσηρής «σεξουαλικότητας της εξουσίας», που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην πλεκτάνη ή/και στην αυτοκαταστροφή.
Ωστόσο, ούτε αυτές προέβλεπαν με ακρίβεια τις εξελίξεις. Οι Γάλλοι έδειξαν να κουράζονται από τον τηλεοπτικό ναρκισσισμό του Νικολά Σαρκοζί και την υπεραπασχόληση με την προσωπική του ζωή, απέρριψαν ίσως την «αποτελεσματικότητα» και τον αυταρχισμό που θαύμαζαν μέχρι τον πρώτο χρόνο της θητείας του, αντέδρασαν στις πολιτικές λιτότητας που το ζεύγος Μερκοζί υποστήριζε για όλη την Ευρώπη, ενοχλήθηκαν από τον ηγεμονικό αριβισμό, που τόσο αυτάρεσκα αποκαλούσε τον εαυτό του «Φεράρι».
Κι έτσι, ο μέχρι τότεεπίσης άχρωμος (και ουδέποτε υπουργοποιηθείς) Φρανσουά Ολάντ έγινε ο δεύτερος σοσιαλιστής πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, μετά τον Φρανσουά Μιτεράν. Εν μέσω κρίσης και κλυδωνισμών του ευρώ έσπευσε να ηγηθεί του ευρωπαϊκού νότου, σπάζοντας τη μέχρι τότε ιδεολογική σύμπνοια του άξονα Βερολίνου-Παρισιού. Το ευρωπαϊκό περιβάλλον είναι εχθρικό, αλλά το ίδιο είναι και το εκλογικό του σώμα: το 62% είναι απογοητευμένο, η δημοτικότητά του κατρακύλησε μέσα στο πρώτο εξάμηνο λόγω της απειρίας και της έλλειψης καθαρού στόχου.
Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα – και αυτό φάνηκε στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής, με τον (ούτως ή άλλως) μικρό ευρωπαϊκό προϋπολογισμό που θα γίνει ακόμα μικρότερος, παρά την αντίδραση του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Και τα λόγια και οι προθέσεις ενός ακόμα αποφοίτου των καλών γαλλικών σχολείων της πολιτικής ελίτ μπορεί να μοιάζουν κούφια, ακόμα και για την Ελλάδα, παρά την ξεκάθαρη γραμμή Ολάντ απέναντί μας.
Ένας Γάλλος πρόεδρος εκλαμβάνεται (αναπόφευκτα) και ως πλασιέ της πολεμικής του βιομηχανίας. Αν όμως πράγματι στο γαλλικό όφελος θέλει να προσθέσει και πολιτικές τονωτικές προς την ελληνική οικονομία, τότε δεν είναι καθόλου προοδευτικό να απορρίπτουμε την «επίθεση φιλίας» από έναν ανεπιφύλακτο σύμμαχο. Οι ομιλίες του άλλωστε περιστρέφονται συνεχώς γύρω από τη «μαγική λέξη»: Croissance (ανάπτυξη).
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι ένας τέτοιος πολιτικός μπορεί και πρέπει να είναι χρήσιμος προς την Ευρώπη. Ας μην ξεχνάμε ότι το μοντέλο του «συντηρητικού καραγκιόζη» δεν έχει εκλείψει, όπως αποδεικνύει η αγωνία για το ιταλικό εκλογικό αποτέλεσμα της ερχόμενης Δευτέρας, με την απειλούμενη επάνοδο Μπερλουσκόνι. Σε ένα άλλο επίπεδο, οι ανέμπνευστες συντηρητικές πολιτικές στο Βορρά και αλλού δεν έχουν καταφέρει να δώσουν τέρμα σε καμία από τις αγωνίες της ηπείρου – πλην ίσως της πιθανότητας εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, κάτι στο οποίο είχε επιμείνει ιδιαιτέρως να συμβάλει ο Ολάντ.
Αν, λοιπόν, πρέπει να ευχηθούμε κάτι είναι να πετύχει αυτός ο «αινιγματικός κύριος Φρανσουά». Κι αν έχει κάνει λίγα μέχρι τώρα, ας μην τα υποτιμούμε. Ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο, η καθιέρωση του γάμου των ομοφύλων δεν είναι μικρή κατάκτηση, στο μάτι μιας ολοένα και πιο συντηρητικής Ευρώπης που ωθείται στον απομονωτισμό και στα άκρα. Ας ελπίσουμε ότι όπως και ο υπερατλαντικός εκπρόσωπος της άλλης, πολύ μεγάλης προεδρικής δημοκρατίας, θα βρουν το δρόμο προς τη διαμόρφωση και τελικά την καθιέρωση ενός οικονομικού συστήματος που θα θεραπεύσει αγκυλώσεις δεκαετιών και θα ανακουφίσει τους πολλούς.
