Στην αρένα της πεινασμένης για εκδίκηση κοινωνίας πέφτουν αβέρτα ονόματα δημοσιογράφων, έτοιμα προς βρώση κι ευχαρίστηση. Και εδώ δεν ισχύει το «επί δικαίους και αδίκους», καθώς η δικαιοσύνη προβλέπει συγκεκριμένες διαδικασίες για την απονομή της. Ήδη, από εκείνη την πρώτη επέτειο της κυβέρνησης και χωρίς να έχουν προηγηθεί όλα τα άλλα, ήταν σαφές. Ακόμα και από την έκθεση της Θεσσαλονίκης, υπό την απειλή του μαύρου στα ιδιωτικά κανάλια, οι προθέσεις δηλώθηκαν καταφανώς. Ακολούθησε η σκληρή πολεμική για την υπόθεση των αδειών και η κατάσταση κορυφώθηκε. Η παράδοση στη χλεύη της κοινωνίας θα γινόταν το πρώτο επίπεδο «τιμωρίας». Αυτό, όμως, που συνέβη στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα ήταν πολύ διαφορετικό.
Χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία του «πόθεν έσχες» δημοσιογράφων του ΔΟΛ –κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο αν το αντιληφθεί κάποιος στο σύνολό του– αλλά ουδείς ασχολήθηκε με αυτό. Τα στοιχεία αυτά είναι διαθέσιμα μόνο σε δικαστικές αρχές και όχι σε στελέχη της εκτελεστικής εξουσίας. Όποιον, μα όποιον, και αν αφορούν. Παρέκκλιση από αυτό γίνεται μόνο στην περίπτωση των βουλευτών που, σύμφωνα με σχετική απόφαση, δίδονται όλα στη δημοσιότητα. Ούτως ή άλλως, πρόκειται για μια διαδικασία που δεν προσφέρει κάτι παρά μόνο επικοινωνιακή τέρψη σχετικά με τους εκλεγμένους της Βουλής. Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν προβλέπεται δημοσιοποίηση.
Πώς έφτασαν αυτά τα στοιχεία στα χέρια ενός μέλους της εκτελεστικής εξουσίας; Οι θεσμοί της δημοκρατίας πρωτίστως προστατεύουν, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να εικάζει η κοινή γνώμη, και μετά να αποδίδουν δικαιοσύνη. Αλλιώς η ζούγκλα είναι κοντά, καθώς η ίδια η εξουσία εκδικείται τη δημοσιογραφία που θεωρεί κακή με όρους παραδημοσιογραφίας και υπόγειας κυκλοφορίας εγγράφων, κάτι που νομιμοποιείται και υπό συνθήκες υποχρεούται να κάνει η επαγγελματική δημοσιογραφία. Όποιον και αν αφορούσαν τα συγκεκριμένα στοιχεία του «πόθεν έσχες», ό,τι και αν το συλλογικό φαντασιακό τού προσάπτει, ήταν μια άκρως επικίνδυνη διαδικασία. Και όχι μόνο για τη διαρροή των στοιχεία αλλά για τη θεσμική χρησιμοποίησή τους προς όφελος κομματικών επιδιώξεων.
Διαπόμπευση, λοιπόν, στα αχόρταγα μάτια και τις ανίκητες ορέξεις των μαζών. Κολακείες στα χαμηλότερα επίπεδα σκέψης. Διαπόμπευση και απειλή για διαπόμπευση, με στρατολογημένες φωνές και γεμάτα σφαίρες πληκτρολόγια έτοιμα να πυροβολήσουν μίσος και βία εναντίον δημοσιογράφων στο ατέλειωτο αυτό θέατρο μαχών που σε λίγο –αν δεν έχει ήδη αρχίσει– θα μοιάζει με το Βατερλώ της ελληνικής δημοσιογραφίας. «Σύλληψη» της διαφορετικής άποψης. Κούρεμα με την «ψιλή» των social media ή οποιουδήποτε άλλου πρόσφορου Μέσου, κρέμασμα της ανάλογης ταμπέλας και περιφορά στα μάτια και τις ορέξεις της κοινής γνώμης που απολαμβάνει την ψευδαίσθηση της συμμετοχής στην εκτέλεση της λαϊκής εντολής. Χωρίς να συνειδητοποιεί ότι απλώς χρησιμοποιείται ως τροφοδότης της θεσμικής, πλέον, «αγανάκτησης». Το «γιατί οι άλλοι καλύτεροι ήταν;» εξελίχθηκε στην επόμενη, σαφέστερη, μορφή: «γιατί και οι άλλοι τα ίδια και χειρότερα δεν έκαναν;».
Η απόσταση του λαϊκισμού –ό,τι πρόσημο και αν έχει– από την εμφάνιση μαζικών φαινομένων συλλογικής ψυχοπαθολογίας είναι πλέον μηδενική. Ένας νέος ν.4000 «περί τεντιμποϊσμού» στα media έχει ήδη ανατείλει… Σήμερα αυτός, αύριο ο άλλος, μεθαύριο εσύ…
14°
