Όποτε προκύπτει η ανάγκη να καλυφθεί μία θέση σε τομέα κυβερνητικής ευθύνης ο Πρωθυπουργός κοιτάζει γύρω του. Στο κόμμα του, στους φίλους του, στον κοινωνικό του κύκλο, στις παραστάσεις του εν πάση περιπτώσει. Ό,τι και να χρειαστεί αυτός είναι ο πάγκος της ομάδας του.
Ενδεχομένως έχει στο μυαλό του και κάποια κριτήρια σχετικά με τη θέση. Ας πούμε, η ΕΡΤ έχει και καλλιτεχνικό πρόγραμμα, ας βάλω εκεί τον φίλο μου τον Τσακνή. Ο ΔΟΛ είναι δημοσιογραφικός οργανισμός, ας βάλω εκεί τον φίλο μου τον Μουλόπουλο. Δεν ισχύει πάντα- για τους πολύ καλούς και άξιους φίλους υπάρχει πλουραλισμός επιλογών. Τέτοιος είναι ο Γιώργος Κιμούλης.
Φαίνεται ότι ο Πρωθυπουργός εκτιμά τόσο πολύ τον Γιώργο που θα τον έβαζε επικεφαλής οποιουδήποτε σχήματος. Αμέσως - αμέσως στην Επιτροπή για το Σύνταγμα- όσο άσχετο κι αν φάνηκε σε πολλούς, ο δημοφιλής σκηνοθέτης και ηθοποιός έχει πλούσια πολιτική και κοινωνική παρουσία (πάντα βέβαια στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ) και ο Αλέξης έκρινε ότι αυτό αρκούσε για να επεξεργαστεί και το Σύνταγμα. Ακόμα εκεί θα ήταν αλλά διαφώνησε με την κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και αποχώρησε- το Σύνταγμα βέβαια υποτίθεται ότι είναι πεδίο υπερκομματικών συναινέσεων που δεν συναρτώνται με την πολιτική καμίας κυβέρνησης, άρα ο Γιώργος το είχε καταλάβει λάθος από την αρχή.
Καλή καρδιά, ο Αλέξης αυτόν ξέρει αυτόν εμπιστεύεται. Έτσι όταν μπήκε το θέμα για τον επικεφαλής του Ιδρύματος Νιάρχου αμέσως σε εκείνον πήγε η σκέψη του πάλι, αφού επιπλέον είναι πια απαλλαγμένος από θεσμικές υποχρεώσεις. Ακόμα καλύτερα δε που ο Γιώργος είναι καλλιτέχνης, άρα προφανώς πιο κοντά στον τομέα του, αφού αυτό το νέο Μέγαρο κάτι σχετικό στεγάζει.
Για να είμαστε ειλικρινείς κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο Γιώργος Κιμούλης είναι από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες στη χώρα μας. Αυτό όμως δεν τον κάνει κατάλληλο για κάθε θέση. Ακόμα κι ενός Ιδρύματος που φιλοξενεί τη Νέα Λυρική, γιατί η θέση που προορίζεται δεν είναι καλλιτεχνική αλλά διοικητική και απαιτεί ικανότητες και γνώσεις μάνατζμεντ και οικονομικής διαχείρισης.
Απ´ ό,τι θυμόμαστε την τελευταία φορά που άσκησε διαχείριση ήταν στο θέατρό του, σε σημαντικά μικρότερη κλίμακα δηλαδή, και τα έκανε ρόιδο.
Ήταν η εποχή που κατήγγελλε το Μνημόνιο και τη Μέρκελ γιατί χρωστούσε κάτι εκατοντάδες χιλιάδες στην εφορία και τα Ταμεία. Μάλλον ήταν την ίδια εποχή που βρέθηκε τόσο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ που του συμπαραστάθηκε σαν αδελφό. Μάλιστα, η ταύτισή του ήταν τόσο απόλυτη που όταν τον ρωτούσαν για τα πολιτικά απαντούσε «τις απόψεις μου θα τις βρείτε στο left.gr.” Tότε λοιπόν σφυρηλατήθηκε αυτή η όμορφη σχέση που εξασφάλισε την ισόβια εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού στο πρόσωπο του ηθοποιού.
Από την άλλη μήπως είναι καλύτερα να δεχτεί τώρα τη θέση του Προέδρου του ιδρύματος Νιάρχου; Γιατί τον Ιούνιο χηρεύει η θέση του Προέδρου του Αρείου Πάγου και κανείς δεν ξέρει…
10°
