Successful living

Κοντά στις $500.000 ήταν λοιπόν το ενιαίο εισόδημα του υπουργικού ζεύγους Παπαδημητρίου-Αντωνοπούλου, όταν εργάζονταν στις ΗΠΑ, και είχαν κατορθώσει να αποταμιεύσουν και 3.000.000. Τα νούμερα αυτά δεν θεωρούνται εξωπραγματικά για εκεί. Εκεί πράγματι ένας επιτυχημένος ακαδημαϊκός, με δημοσιεύσεις, συνέδρια και ερευνητικό έργο έχει άνετα εισοδήματα αυτού του ύψους, εφόσον φυσικά έχει κάτι να πει και να δώσει. Βλέπετε, στην άκαρδη Αμερική δεν υπάρχει μονιμότητα των καθηγητών ούτε εξασφάλιση της ευπορίας τους μέσω της κρατικής γαλαντομίας. Εκεί τα χρήματα τα βάζει η αγορά, η σκληρή απαιτητική καπιταλιστική αγορά, η οποία δε χαρίζεται σε κανέναν. Το τζάμπα πέθανε προ πολλού στην άλλη όχθη του Ατλαντικού (αν υπήρξε ποτέ).

Και τι ήρθε να μας διδάξει το σοφό αυτό ζευγάρι, αναλαμβάνοντας εθνική υπηρεσία; Σύμφωνα με τον Παπαδημητρίου, οι φόροι δεν αποτελούν αντικίνητρο για επενδύσεις. Όντως, εφόσον μια χώρα διαθέτει σκανδιναβική οργάνωση και υποδομή. Αν όμως χαρακτηρίζεται από σχεδόν τριτοκοσμικό δημόσιο τομέα και ταυτόχρονα αποτελεί αναξιόπιστο επενδυτικό προορισμό, τότε η χαμηλή φορολογία συνιστά αναγκαίο δέλεαρ. Για τις κακοδαιμονίες αυτές ο κύριος υπουργός σιωπά. Στο ίδιο μήκος κύματος και η σύζυγός του, υφυπουργός Εργασίας. Η ανάπτυξη −μας λέει− θα έρθει μέσα από σταθερές καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Θα τολμήσω να ολοκληρώσω τον συλλογισμό της. «Και πώς θα προκύψουν, κυρία υπουργέ, αυτές οι ωραίες θέσεις εργασίας;», «Μα από την ανάπτυξη φυσικά!». Στην Ελλάδα του υπαρκτού σουρεαλισμού, το αίτιο άνετα παίρνει τη θέση του αιτιατού.

Είναι ανόητοι οι δύο κυβερνητικοί παράγοντες, είναι επιστημονικά ανίδεοι; Ανήκει στην ίδια κατηγορία ο φανατικός Βεργόπουλος, καθηγητής της Σορβόννης; Είναι τόσο χαμηλής ποιότητας τα βρετανικά πανεπιστήμια, ώστε να προσλαμβάνουν υποτιθέμενους ιδεοληπτικούς σαν τον Τσακαλώτο και τον Λαπαβίτσα; Εννοείται πως όχι. Αυτό που ισχύει είναι πως −στο εξωτερικό− φωνές σαν αυτές των δικών μας... σοφών αντιμετωπίζονται ως ακίνδυνες ιδιορρυθμίες. Στα προηγμένα κράτη οι αρχές της ανοικτής οικονομίας και του κράτους δικαίου είναι βαθύτατα ριζωμένες, με συνέπεια αξιώματα που στην πατρίδα μας ευδοκιμούν, εκεί να αποτελούν αποκλειστική ενασχόληση γραφικών του περιθωρίου. Αυτό όμως που είναι αξιοθαύμαστο είναι πως οι ελίτ σε αυτές τις πραγματικά ακμαίες κοινωνίες δεν εξαφανίζουν αυτούς τους γραφικούς με τις απαρχαιωμένες απόψεις. Αντίθετα, επιδιώκουν τον διάλογο μαζί τους ώστε να κρίνουν σφαιρικά την πραγματικότητα και έτσι να προσαρμόζονται στις μονίμως εξελισσόμενες κοινωνικές συνθήκες.

Στην Ελλάδα όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Τα πόθεν έσχες αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα. Τα επαγγελματικά στελέχη της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς μόνο δοκιμαζόμενα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Μετοχές και συνάλλαγμα ο Παπαδημούλης, αμέτρητα (τόσα που να τα ξεχνάει) μετρητά και ακίνητα ο Σταθάκης, τα ίδια στο Λονδίνο η Φωτίου, προμηθευτής του Δημοσίου η Γεροβασίλη, καταπιστεύματα ο ΥΠΟΙΚ, ενώ να μην ξεχνάμε και τα κομποδέματα παλιών συντρόφων, όπως ο Λαφαζάνης και η Βαλαβάνη. Κοινό τους χαρακτηριστικό κάποια οικονομική σχέση με το Δημόσιο. Καθηγητές πανεπιστημίου, επαγγελματικά κομματικά στελέχη, εργολάβοι δημοσίων έργων, γιατροί του ΕΣΥ, ηθοποιοί σε περιφερειακές σκηνές, επικεφαλής ΜΚΟ, δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, συνδικαλιστές πάσης φύσεως − δύσκολα θα βρεις ανάμεσα στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάποιους οι οποίοι να έχουν ιδρώσει τη φανέλα στο στίβο της πραγματικής οικονομίας.

Η ελληνική δημοκρατία συντηρεί πλουσιοπάροχα εδώ και 35 χρόνια την αριστερή νομενκλατούρα, κι αυτή παίζει μαζί της. Όλα αυτά τα χρόνια μάς φούσκωνε τα μυαλά με τσιτάτα για έναν άλλο ιδεατό κόσμο, για μια ξέγνοιαστη Κούβα του Αιγαίου. Όλα αυτά τα χρόνια υπονόμευε παντοιοτρόπως κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού των δημόσιων υπηρεσιών και ανοίγματος της οικονομίας. Και κυβερνώσα πια, πειραματίζεται με το παρόν και το μέλλον μας για να ικανοποιήσει τα ιδεολογικά της απωθημένα, ενώ την ίδια στιγμή κρατάει τα πλούτη της κάπου καταχωνιασμένα, σαν την υποκρίτρια Γεροβασίλη με τις καταθέσεις των €67. Ζητούν από μας να ρισκάρουμε ενώ μας τσακίζουν στους φόρους. Ζητούν από μας να ενισχύσουμε με τα περισσευούμενα μας την αγορά ενώ οι ίδιοι δεν εμπιστεύονται τις εγχώριες τράπεζες. Ζητούν από μας να τους στηρίξουμε στη θεατρική παράσταση που αποκαλούν «προσπάθεια» ενώ εξακολουθούν να μας διχάζουν συστηματικά με φράσεις όπως «με την κοινωνία ή με τον Σόιμπλε». Μας στέγνωσαν πια.

Στην αρχή του 2017 ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: Η επιστολή Τσακαλώτου θα αποτελέσει την ταφόπλακα του ευτυχούς βίου της καθ’ ημάς επαγγελματικής Αριστεράς. Δεν υπάρχει πλέον τίποτα, απολύτως τίποτα απ’ όσα είχαν κάνει οι προηγούμενοι που να μην τα επανέλαβε και η ΠΦΑ, με χειρότερα όμως αποτελέσματα. Μετά την άνευρη αυτή επιστολή τελείωσαν οριστικά τα περί προδοτών, Τσολάκογλου, γερμανοτσολιάδων, ξεπουλημάτων, αξιοπρέπειας, εθνικής κυριαρχίας, τελείωσε το περίοπτο «ηθικό πλεονέκτημά» της. Το σημερινό πανικόβλητο καθεστώς στηρίζεται πλέον από μερικούς συμφεροντολόγους και από ελάχιστους συμπολίτες μας. Μετά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οι προδομένοι ρομαντικοί Έλληνες θα λειτουργούν απροκάλυπτα κυνικά, μα και ιδιαίτερα ανυπόμονα. Οι εκλογές λογικά δε θα αργήσουν. Ας μη χαίρονται όμως κάποιοι. Η επόμενη κυβέρνηση δεν θα έχει περίοδο χάριτος, δε θα χαρεί το δικό της ηρωικό 2015...