Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα υπάρχει πολιτικό κόμμα το οποίο ομνύει στη ριζοσπαστική Αριστερά, αλλά και επιστήμονες που το στηρίζουν οι οποίοι θα επικαλούνταν οικονομικούς και μόνο λόγους για να νομιμοποιήσουν μια πολιτική που είναι σε πλήρη ρήξη με τις όποιες αρχές, υποτίθεται ή δεν υποτίθεται, πρεσβεύει η Αριστερά. Ο καθηγητής κ. Γ. Δρόσος αναφερόμενος στις πολιτικές που άσκησε η κυβέρνηση σχετικά με το θέμα των τηλεοπτικών αδειών δήλωσε: «Δεν αισθάνομαι καθόλου μόνος, έχω 255 εκατομμύρια λόγους (σ.σ. όσο και το συνολικό τίμημα των αδειών) να είμαι χαρούμενος και είμαι!».
Έτσι λοιπόν τώρα ξέρουμε. Το «πέπλο άγνοιας» που κάλυπτε το ψέμα που έγινε αυταπάτη και την αυταπάτη που έγινε εμμονή με την εξουσία δεν ήταν τίποτα άλλο από το οικονομικό τίμημα που καλούνται να πληρώσουν τα παλιά και τα νέα «βοθροκάναλα» για να πάρουν την άδειά τους. Να λοιπόν που εκτός από τις τράπεζες ανακεφαλοποιούνται και τα κόμματα και μάλιστα τα αριστερά κόμματα. Φρίντμαν - Μαρξ: 255.000.000 - 0.
Κύριοι και κυρίες του ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας ως υπέρτατο κριτήριο για την εφαρμογή μιας πολιτικής τα χρήματα, το τερματίσατε. Ακόμη και ο Μίλτον Φρίντμαν θα σας έλεγε: «Ρε σύντροφοι, δεν είπαμε και έτσι, δεν είναι μόνο το οικονομικό κριτήριο που χαρακτηρίζει μια πολιτική επιτυχημένη».
Επιτυχημένη πολιτική βεβαίως ως σχήμα λόγου, γιατί αν η κυβέρνηση έδινε 10 άδειες, για παράδειγμα, θα μπορούσε να έχει μερικά εκατομμύρια περισσότερους λόγους να είναι χαρούμενη.
Θα είχε όμως ένα λόγο, μα τι λόγο, να είναι δυστυχισμένη. Δέκα κανάλια σημαίνει μεγαλύτερος πλουραλισμός και αυτό δεν το θέλει αυτή η κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που πρεσβεύει ότι η κυβερνητική εξουσία πρέπει να κατισχύει των πάγιων νόμων και κανόνων. Μια κυβέρνηση που θέλει να είναι όχι μόνο κυβέρνηση, αλλά όλη η εξουσία, και γι’ αυτό καταργεί την αρχή της αλληλεξάρτησης ή της διάκρισης των εξουσιών. Στο ολιστικό-δεσποτικό μοντέλο (Μοντεσκιέ) αυτό και όχι απλά ο εθνολαϊκισμός χαρακτηρίζει τον αριστερό (χωρίς εισαγωγικά βεβαίως-βεβαίως) ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος για να διατηρήσει ο ηγεμών την εξουσία του ιδιοποιείται όλες τις εξουσίες.
Αντιμετωπίζω με θυμηδία τις απόψεις όσων επιχειρηματολογούν με τη λογική «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Αριστερά». Στον ίδιο βαθμό για πλάκα είναι και αυτές οι απόψεις «επιφανών» στοχαστών της δεκάρας που όταν μιλούν για Αριστερά εννοούν Στάλιν και «μαύρο κομμουνισμό» και τίποτα άλλο.
Οι πρώτοι φαντάζονται πως η Αριστερά είναι ένας αναμάρτητος επίγειος άγγελος. Αν αμαρτάνει, τότε δεν είναι άγγελος ή δεν είναι Αριστερά. Ανοησίες. Και στην Αριστερά, όπως και στη Δεξιά, υπάρχει διαφθορά και διεφθαρμένοι, αυταρχισμός και αντιδημοκράτες. Το «δεν είναι αυτό Αριστερά» είναι ηθικολογία, αλλά μόνο η ηθικολογία δεν είναι Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερά με ισχυρές δόσεις αυταρχισμού και διαφθοράς, αλλά εκ των πραγμάτων είναι και μια Αριστερά που εφαρμόζει για πρώτη φορά στη χώρα νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Οι δεύτεροι στην εποχή της Χρυσής Αυγής και της Λεπέν ενδιαφέρονται μόνο για τον Στάλιν και τον «μαύρο κομμουνισμό». Ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνει αντιαριστερά σύνδρομα και αυτό είναι επικίνδυνο ακόμη και για τη Δεξιά. Μόνο η Ακροδεξιά τρίβει τα χέρια της. Οι θιασώτες της απλοϊκής θεωρίας της ταύτισης των άκρων και του «μαύρου κομμουνισμού» διαμορφώνουν συνειδήσεις φανατικών οι οποίοι φυσικά και δεν είναι φιλελεύθεροι. Γιατί εκτός από τον «κόκκινο φασισμό» υπάρχει και ο «μαύρος κομμουνισμός» της Ακροδεξιάς. Πώς να το κάνουμε, δεν είναι όλα Facebook και like.
Με τα τελευταία όμως κυβερνητικά μέτρα έχουμε στη χώρα για πρώτη φορά Αριστερά που εφαρμόζει γνήσιες, ανεφάρμοστες μέχρι σήμερα, νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Μην πάτε μακριά για να το δείτε αυτό. Κοιτάξτε τη Γενική Γραμματεία Εσόδων που ως μοναδικό κριτήριο για τη βιωσιμότητα μιας επιχείρησης θα έχει τα χρέη της και όχι το χαρακτήρα, τον αριθμό των απασχολούμενων και τη μελλοντική απόδοσή της, κοιτάξτε τη διαχείριση των κόκκινων δανείων και τον έλεγχο των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών από το υπερ-ταμείο. Τότε θα καταλάβετε γιατί έχουμε για πρώτη φορά νεοφιλελευθερισμό. Κάποιοι, αντί να βρίζουν τον κ. Τσίπρα, θα έπρεπε ήδη να τον είχαν κάνει θεό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα μπήκε στο υαλοπωλείο της Ευρώπης σαν αμόρφωτος και απαίδευτος στο διάλογο ταύρος και αντί να αναζητήσει μια ανακαίνισή του βάλθηκε να κάνει ό,τι μπορεί να κάνει η φύση του. Να καταστρέφει. Οι επιθετικές πολιτικές κατά των εταίρων που ακολούθησε, ήταν λογικό να οδηγήσουν στον «υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό» και όχι στο δημοκρατικό σοσιαλισμό του κ. Μπαλτά. Απ’ όσο μάλιστα θυμάμαι, όταν ο Νίκος Πουλαντζάς έγραφε ότι ο σοσιαλισμός θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρχει, ο κ. Μπαλτάς στην αρθρογραφία του δεν ήταν και από τους πιο θερμούς υποστηρικτές του.
