Αν το πολιτικό οπλοστάσιο του κ. Αλέξη Τσίπρα ήταν αυτό που χρησιμοποίησε κατά τη συζήτηση στη Βουλή περί διαφθοράς, τότε δύναται κανείς ασφαλώς να συμπεράνει πως ο σημερινός πρωθυπουργός επανήλθε στη θέση που δικαιωματικά του ανήκει. Σε αυτήν, δηλαδή, του αριστερού ακτιβιστή ενός κόμματος του 4,5%.
Αν η πολιτική επιχειρηματολογία του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη εξαντλείται στο περιεχόμενο του πολιτικού λόγου που ακούσαμε την ίδια ημέρα στη Βουλή, τότε δύναται κανείς να καταλήξει στο ασφαλές συμπέρασμα πως το πολιτικό μέλλον της χώρας είναι ήδη ακρωτηριασμένο, λίγους μήνες μετά την ανάδειξή του σε αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας.
Την ημέρα που το Βερολίνο και προσωπικά ο κ. Σόιμπλε κατέδειξαν ποιο είναι το αφεντικό στην Ευρώπη, ανοίγοντας εμμέσως τη συζήτηση από τα γερμανικά ΜΜΕ περί ενός επερχόμενου τελικού Grexit με αντάλλαγμα μία γενναία περικοπή του ελληνικού δημόσιου χρέους. Την ώρα που το συνήθως χαμηλών τόνων «Huffington Post» δημοσίευε άρθρο γνώμης περί της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας που δεν είναι τίποτε άλλο από έναν «πύργο από τραπουλόχαρτα». Τη στιγμή που το Eurogroup ξεφτίλιζε χωρίς αναστολές τον κ. Ευκλείδη Τσακαλώτο με τη σαλαμοποίηση της υποδόσης (άκουσον). Την περίοδο της ανάδειξης στο σύνολο του ελληνικού εδάφους πολλών εστιών τύπου «Αγίου Παντελεήμονα» με αφορμή το δικαίωμα στην εκπαίδευση των προσφυγόπουλων, διότι ως γνωστόν όπου δεν υφίσταται κράτος εμφανίζεται ο φασισμός. Όταν οι συσχετισμοί και οι πολιτικές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, στο Κυπριακό αλλά και στις σχέσεις του Ισραήλ και της Αιγύπτου με την Τουρκία περνούν σε νέα φάση με άμεσες επιπτώσεις στη διαμόρφωση μιας νέας πραγματικότητας στην περιοχή. Όταν η γερμανική δεξιά της Άνγκελα Μέρκελ καταρρέει, η γαλλική κεντροαριστερά επίσης, οι ακροδεξιές πτέρυγες σε Γαλλία και Γερμανία ενισχύονται καταλυτικά, η Αμερική διχάζεται και ο Πούτιν κάνει βόλτες στα ισλαμιστικά σοκάκια του Ερντογάν, όταν η Αλβανία βρυχάται με το Τσάμικο Ζήτημα και η ΠΓΔΜ σαρκάζει, αυτή την ώρα επέλεξαν Τσίπρας και Μητσοτάκης να αλληλοσπαραχθούν με πολιτικά επιχειρήματα του 1989, ιστορικές αναφορές στο 1993, με πολιτικό λόγο του 2004 και με κορόνες που παρέπεμπαν στις γνωστές κόντρες Παπανδρέου - Μητσοτάκη του 1985.
Δικαιολογημένα λοιπόν ο Άδωνις Γεωργιάδης ήταν πανευτυχής από την κοινοβουλευτική απόδοση του αρχηγού του, αφού ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης υιοθέτησε μέρος της φιλοσοφίας του Αδώνιδος που θέλει τον έλληνα πολίτη καταναλωτή πολεμικής ρητορικής και ουχί συνεταίρο πολιτικής σκέψης.
Δικαιολογημένη και η ευτυχία του κ. Νίκου Παππά όστις είδε τον αρχηγό του να υιοθετεί τον πολιτικό λόγο ενός αριστεριστή καταληψία, διαμορφωμένο έτσι ώστε να ικανοποιεί (και να αυτοϊκανοποιεί) το εσωτερικό ακροατήριο μιας Κουμουνδούρου παραμονές συνεδρίου, αλλά και σε εμφανή σύγχυση αν όχι σε απόγνωση.
Με αυτά τα πολιτικά δεδομένα η ελληνική πολιτική πραγματικότητα εμφανίζεται ανήμπορη, σχεδόν παθολογικά ανίκανη, να αντιληφθεί πως από τις αρχές Νοεμβρίου του 2016 έως τα τέλη Σεπτεμβρίου του 2017 η διεθνής κατάσταση αλλά και οι πολιτικοί συσχετισμοί που θα προκύψουν από τις εκλογές στις ΗΠΑ, αυτές στη Γαλλία και εκείνες στη Γερμανία, θα διαμορφώσουν, ανεξαρτήτως τεχνασμάτων και συγκυριακών ή όχι νικητών, ένα νέο χάρτη στη Δύση με άγνωστες παραμέτρους και κυρίως ανεξερεύνητες δυναμικές.
Η πρόγευση δόθηκε στην Ουάσινγκτον, όπου ο κ. Σόιμπλε έδειξε την οδοντοστοιχία του στο ΔΝΤ ενώ καταρρέει η πολιτική προϊσταμένη του στις δημοσκοπήσεις, την ώρα που οι πάντες στον Λευκό Οίκο γνωρίζουν πως η επόμενη ημέρα στις ΗΠΑ, με Χίλαρι (όπως φαίνεται προς στιγμήν) ή Τραμπ, δεν θα έχει καμία σχέση με την περίοδο Ομπάμα. Στο Παρίσι ο κ. Σαρκοζί προτείνει φιέστες τύπου Σούπερ Μάρκετ αλλά καταρρέει παρά ταύτα στις δημοσκοπήσεις, ενώ ο κ. Ολάντ δεν καταφέρνει να πείσει ούτε καν το σκληρό πυρήνα των σοσιαλιστών, όταν ο πολύς κ. Μακρόν προτιμά μία καμπάνια τύπου Madisson Street παρά μία πολιτική ομιλία στα πτωχοποιημένα προάστια των γαλλικών πόλεων. Σε αυτή την πολιτική ζούγκλα θα κινηθεί η Αθήνα την επόμενη περίοδο χωρίς να έχει διευθετήσει ούτε μία από τις πολιτικές και θεσμικές εκκρεμότητές της.
Η πολιτική απόδοση λοιπόν των κ.κ. Τσίπρα και Μητσοτάκη δεν μετριέται με όρους εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης ούτε με όρους ορέξεων ενός εσωτερικού κομματικού ακροατηρίου. Μετριέται με όρους συνειδητοποίησης πως από το 2010 έως το 2016 τίποτε εκτός της απόλυτης πτωχοποίησης της κοινωνίας δεν συνετελέσθη ώστε το όχημα Ελλάς να είναι σε θέση να κινηθεί με σχετική ασφαλή σταθερότητα κατά την επόμενη περίοδο. Η εικόνα της αποσύνθεσης των θεσμών, της πρωτοφανούς εικόνας που δημοσιοποιείται από τα άδυτα της δικαστικής εξουσίας, της οργανικής ανεπάρκειας της ελληνικής επιχειρηματικότητας, της παθογενούς εμμονής των αρμοδίων στον απόλυτο ευνουχισμό της Παιδείας, αυτή είναι λοιπόν η αντικειμενική εικόνα την οποία λογικά θα έπρεπε να αναλύσουν και να προτείνουν τρόπους διαχείρισης οι δύο νέοι σε ηλικία πολιτικοί πρωταγωνιστές. Δεν τα κατάφεραν. Μία απλή, ετήσια έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας θα ήταν αρκετή για να περιγράψει την παθογένεια της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας. Έπρεπε η κοινωνία πολιτών (πού είναι άραγε αυτή) να εισπράξει για άλλη μία φορά το περίφημο «μα και εσείς βασανίζατε τους Μαύρους» ως αυθεντικό πολιτικό επιχείρημα στη συζήτηση για τη διαφθορά. Όσο για τα ονόματα που ακούστηκαν; Μα φιγουράρουν καθημερινά στις φυλλάδες, τα περιοδικάκια και τις ιστοσελίδες κοινωνικού αυτοψεκασμού στο διαδίκτυο. Το life style είχε όντως προνομιακή μεταχείριση σε αυτή την κουβέντα.
Οσονούπω διεξάγεται το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ με βασική ατζέντα για το μέλλον την πάταξη της διαφθοράς της περιόδου 1989-2009. Στα έδρανα της αντιπολίτευσης, ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης προετοιμάζει την πολιτική αντεπίθεση της ΝΔ με βασική ατζέντα την πάταξη της αριστερής διαφθοράς 2015-2017. Στη μέση μία κοινωνία που είναι πλέον ώριμη να «χωνέψει» κάθε θεωρία συνωμοσίας του κ. Πάνου Καμμένου που αφορά την περίοδο 1981- 1993 και κάποιες συνιστώσες του σκανδάλου SIEMENS από το 1996 έως το 2003. Αυτός ο χειμώνας θα είναι ακόμη δυσκολότερος. Η λάσπη θα μας φθάσει στον αυχένα, μπορεί να σκεπάσει και τους μυωπικούς άλλωστε οφθαλμούς μας. Μέχρι την επόμενη άνοιξη θα μετράμε «Άγιους Παντελεήμονες» στη Λέσβο, τη Φιλιππιάδα, τη Θεσσαλονίκη, το Ωραιόκαστρο, την Πρέβεζα και στις άλλες προοδευτικές τοπικές κοινωνίες της επικράτειας, όπου μελανοχίτωνες γονείς, προς Θεού όχι φασίστες, θα φοβούνται τάχα μου πως τα παιδιά τους θα κολλήσουν ασθένειες από τα προσφυγόπουλα. Εκεί θα εξαντλείται και ο πολιτικός διάλογος στην κοινωνία για το μέλλον του τόπου. Δεν πειράζει, το νέο τηλεοπτικό τοπίο θα έχει ήδη ποδοσφαιροποιήσει ανεπιστρεπτί τις καφετέριες, τα καφενεία και τις ταβέρνες της σύγχρονης ελληνικής καθημερινότητας.
17°
