«Δείξε μου το φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι» λέει ένα παλιό κλασικό γνωμικό. Η αλήθεια είναι ότι από τους φίλους των πολιτικών και πολύ περισσότερων των πολιτικών αρχηγών ή και των πρωθυπουργών μπορούν να βγουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Ας πάρουμε την περίπτωση των (εκλεγμένων) πρωθυπουργών της χώρας την τελευταία 20ετία: Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς και Αλέξης Τσίπρας. Από όλους αυτούς, ο μοναδικός που είχε φίλους, ως επί το πλείστον, διανοούμενους, ακαδημαϊκούς και γενικώς ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων, ήταν ο κ. Σημίτης. Άλλωστε, είναι από τους ελάχιστους πολιτικούς που θα τον συναντήσεις στο Μέγαρο Μουσικής, στη Λυρική Σκηνή, ακόμα και στο θερινό σινεμά της Δεξαμενής ή της Χάρητος. Βιβλιοφάγος, ιστοριοδίφης, φιλόμουσος, είναι μερικά από τα «εξωπολιτικά» στοιχεία του εκσυγχρονιστή πολιτικού.
Ένα από τα αγαπημένα ρεπορτάζ της εποχής εκείνης ήταν ο «κύκλος φίλων Σημίτη», στους οποίους συμπεριλαμβανόντουσαν προσωπικότητες όπως ο αείμνηστος Νίκος Θέμελης, ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ο Νίκος Μουζέλης, o Aντώνης Λιάκος, ο Κώστας Βεργόπουλος, ο Γιώργος Βέλτσος κ.ά.
Θα μου πεις, γιατί μας τα λες όλα αυτά; Τα θυμήθηκα διότι, με εξαίρεση τον Θέμελη, το βασικό χαρακτηριστικό όλων των υπολοίπων είναι ότι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, γοητεύτηκαν ή στήριξαν τον κ. Τσίπρα. Το προφανές ερώτημα που τίθεται είναι πώς γίνεται να είσαι ταυτοχρόνως ένθερμος υποστηρικτής του εγχειρήματος του εκσυγχρονισμού και της σημερινής κυβέρνησης. Μιλάμε για δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες, για δύο εντελώς διαφορετικές πολιτικές φιλοσοφίες. Πώς, γίνεται, δηλαδή, από τον ΟΠΕΚ, τις προσπάθειες για τον εξευρωπαϊσμό της χώρας και τα μέτωπα κατά του εθνικισμού και του λαϊκισμού, να γίνεσαι κολαούζος της εθνικολαϊκίστικης κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου; Αναρωτιέμαι, αυτοί οι κατά τα άλλα σοβαροί άνθρωποι, δεν ενοχλούνται από τα τεκταινόμενα στο χώρο της δικαιοσύνης, από τις προσπάθειες χειραγώγησης των ΜΜΕ, από τη διάλυση των ανεξάρτητων αρχών, από τα πεπραγμένα στο χώρο της παιδείας, από την «εξομοίωση προς τα κάτω», από τη δαιμονοποίηση της (όποιας) επιτυχίας, από τον αντιευρωπαϊσμό που εκπέμπει η ρητορική των κυβερνητικών στελεχών, από τη διαμόρφωση σχέσεων με τον κατιμά των επιχειρηματιών; Άνθρωποι που, εν πολλοίς προέρχονται, από την ανανεωτική αριστερά δεν τους προσβάλλει η ώσμωση σε βαθμό ταύτισης με τους ΑΝΕΛ, η προσέγγιση με τα... απόνερα του ΠΑΣΟΚ; Δεν τους ενοχλούν πολιτισμικά η χουντικής αισθητικής γιορτές του κ. Καμμένου για τις εθνικές επετείους, οι συνεχείς επισκέψεις του πρωθυπουργού στο Πεντάγωνο ή τα όσα έχουν γίνει τις τελευταίες ημέρες με την ηγεσία της Εκκλησίας;
Ένα από τα αίτια της κατάπτωσης της χώρας ήταν και το έλλειμμα διανοουμένων.
Διότι, οι άνθρωποι που θα έπρεπε να πάνε κόντρα στο ρεύμα, όχι μόνο δεν το έπραξαν αλλά το καβάλησαν και έγιναν βασιλικότεροι του Κατρούγκαλου – άσχετα αν τώρα που βλέπουν να βουλιάζει το σκάφος το εγκαταλείπουν. Η ευθύνη τους για την πορεία της χώρας είναι μεγάλη.
Τέλος πάντων, επειδή οι δημοσκόποι δεν τα πάνε και πολύ καλά τελευταία, ίσως θα πρέπει να «ακούμε» αυτούς, μιας και όπως έλεγε ο Φρανσουά Μιτεράν, «αν θες να δεις πού πάνε τα πράγματα, κοίτα τους κόλακες. Οι κόλακες πάνε γρήγορα, προηγούνται των υπολοίπων, έχουν αλάνθαστο κριτήριο».
Υ.Γ. Προφανώς και όλοι οι φίλοι του κ. Σημίτη δεν στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση. Θα ήταν άδικο για κορυφαίες προσωπικότητες του δημοσίου βίου, όπως ο κ. Νίκος Αλιβιζάτος, ο κ. Γιάννης Βούλγαρης κ.ά.
18°
