Mπορείς να κόψεις το κρέας;

Η τελευταία φορά που έφαγα κόκκινο κρέας πρέπει να ήταν στις αρχές του χρόνου, όταν βούτηξα, σαν γλάρος, μία φέτα ζαμπόν. Όμως στην πραγματικότητα, έχω πάνω από δύο χρόνια να καταναλώσω τετράποδο, κρέας θηλαστικού. Βέβαια ναι, ώρες-ώρες μου λείπει μία σταβλίσια μπριζόλα με πατάτες τηγανητές, βουτηγμένη σε «βρόμικη» μουστάρδα, λες και την έφεραν από καντίνα της Τούμπας. Φυσικά και η μύτη μου αντιδρά στα παϊδάκια. Ο ουρανίσκος μου νοσταλγεί ηδονικά την αμαρτωλή λιπαρότητα που άφηναν τα έντερα του αρνιού ως κοκορέτσι. Και κάτι λουκάνικα με σάλτσα μπάρμπεκιου, να θρέφουν κοιλιά, ποτισμένα με μοναστηριακές μπίρες. Όμως από τότε που σταμάτησα να καταναλώνω κόκκινο κρέας, σταμάτησα και να πλήττομαι από ιώσεις. Για την ακρίβεια δεν έχω καν κρυολογήσει. Δεν ξαναπήρα παυσίπονο για τον πονοκέφαλο, μόνο για πονόδοντο. Σύμπτωση; Οι γιατροί μου λένε πως δεν είναι. Ο οργανισμός απαλλάσσεται από τα χημικά και τα αντιβιοτικά που δίνουν στα σφαχτά. Μοιράζεται, βέβαια, αυτά τα περίεργα που τρώει το κοτόπουλο και το ψάρι του ιχθυοτροφείου. Κάνει, όμως, μία αρχή. Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς αρνήθηκα το χοιρινό σουβλάκι. Σίγουρα είχε να κάνει με το ξεκοιλιασμένο κουφάρι του ζώου. Μας ενοχλεί το θέαμα των νεκρών θηλαστικών, όμως το ξεχνάμε όταν τα τρώμε. Αντιθέτως, δεν έχουμε απολύτως κανένα πρόβλημα όταν παρατηρούμε ένα ψάρι να ξεψυχάει μπροστά στα μάτια μας. Είναι η αλυσίδα της ζωής, θα πείτε. Λοιπόν κάθε άνθρωπος του δυτικού κόσμου, αν φτάσει τα 80 χρόνια ζωής, θα έχει φάει 7.000 ζώα. Έντεκα γελάδια, 27 γουρούνια, 30 πρόβατα (με ελληνικό Πάσχα ίσως και περισσότερα), 2.400 κοτόπουλα και 4.500 θαλασσινά. Και σήμερα για κάθε άνθρωπο που περπατάει στη γη, εκτρέφονται δέκα ζώα. Ναι, εννοείται ότι το μερίδιο του κακομοίρη του Βιετναμέζου θα φαγωθεί Σαββατόβραδο με τον τελικό του Champions League.

Άρχισα να βλέπω το «Cowspirpacy» ένα βράδυ, τρώγοντας αράπικα φιστίκια από το Lidl. Και γέμισε ο τόπος τσόφλια, σαν τα απομεινάρια από ξοφλημένες ιδέες. Το «Cowspiracy» (εκ της αγελάδας και της συνωμοσίας) είναι ένα ντοκιμαντέρ για την περιβαλλοντική επιβάρυνση που προκαλεί η εκτροφή ζώων. Αμερικανικής παραγωγής που, στη δεύτερη, συμπληρωμένη έκδοσή του, χρηματοδοτήθηκε από τον Λεονάρντο ντι Κάπριο. Σημειώστε μερικά στοιχεία: Η κτηνοτροφία ευθύνεται για το 18% των εκπομπών ρύπων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Οι μεταφορές ευθύνονται για το 13% – ναι, η «αγελάδα» ρυπαίνει περισσότερο από το αεροπλάνο. Παρεμπιπτόντως, οι αγελάδες εκπέμπουν κάθε μέρα 500 δισ. λίτρα μεθανίου. Στις ΗΠΑ οι εκπομπές από τα ζωντανά είναι ίδιες με τις εκπομπές από τη χρήση φυσικού αερίου. To 80-90% της παγκόσμιας κατανάλωσης νερού έχει να κάνει με την κτηνοτροφία. Για μισό κιλό βοδινού κρέατος χρειάζονται 10.000 λίτρα νερού. Η βιομηχανική κτηνοτροφία προκαλεί το 30% της μόλυνσης στο καθαρό νερό. Το 30% της επιφάνειας της γης είναι δεσμευμένο στην εκτροφή ζώων. Μία φάρμα με 2.500 αγελάδες δημιουργεί τα ίδια σκουπίδια με μία πόλη 411.000 κατοίκων. Το 40% των ψαριών που σκοτώνουμε δεν καταναλώνεται. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει αφανίζεται έκταση παρθένου δάσους ίση με ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Mπείτε στο cowspiracy.com. Tο ντοκιμαντέρ εκθέτει, αρκετά, τις γνωστές περιβαλλοντικές οργανώσεις. Γιατί δεν καταγγέλλουν ευθέως την παραγωγή ζωικών τροφίμων; Η Greenpeace, που δεν είχε δεχθεί να παραχωρήσει συνέντευξη, ανακοίνωσε ότι πράγματι και η ίδια ανησυχεί κ.λπ. Ναι, φυσικά και ανησυχεί. Όμως ποιος έχει δει ακτιβιστές σε φάρμες με αγελάδες; Είναι μία αμήχανη κατάσταση. Για το οικολογικό κίνημα είναι εύκολο να σου ζητεί λάμπες χαμηλής κατανάλωσης, αλλά εξαιρετικά δύσκολο να σου προτείνει νέα διατροφή. Άλλωστε, έτσι θα στρεφόταν εναντίον του παραγωγού της διπλανής πόρτας. Επικοινωνιακά διαχειρίζεσαι πιο εύκολα ένα μεγάλο εχθρό, παρά χιλιάδες μικρούς. Στο τέλος το θέμα φεύγει από τις κυβερνήσεις και τους οικολόγους, γίνεται μικρό σε όγκο, μεγάλο σε ουσία και μπαίνει στο πιάτο σου. Μπορείς να κόψεις ή να περιορίσεις το κρέας και τα ζωικά προϊόντα; Δοκίμασέτο, δεν θα σου λείψει η πρωτεΐνη. Τις σάρκες μας δεν τρώμε συνέχεια;