Η μνημειώδης δημόσια παρέμβαση του Ιάσονος Σχινά, αγνώστου νεαρού κατά τα λοιπά, αποτελεί δυστυχώς ως κείμενο μία αυθεντική και όπως φαίνεται καθόλου μειοψηφική άποψη της νεο-αριστεράς του σκληρού πυρήνα της Κουμουνδούρου. Μόνο και μόνο για αυτόν το λόγο αξίζει της προσοχής της Κοινωνίας των Πολιτών.
Ιάσων Σχινάς είναι εκπρόσωπος, και μάλιστα με πολιτικό μανδύα, μιας γενιάς που επέρχεται και η οποία θεωρεί πως η Ιστορία της οφείλει. Στην αριστερή της εκδοχή το άλλοθι αφορά τους παππούδες αυτών των παιδιών που ανήκαν στην Αριστερά της Αντίστασης και του Εμφυλίου, η οποία ηττήθηκε, κυνηγήθηκε, απομονώθηκε και υπέφερε. Στη δεξιά εκδοχή το άλλοθι αφορά την απολεσθείσα ευημερία των πατεράδων της η οποία ωστόσο λειτουργεί ως σταθερά. Η κοινή συνισταμένη οδηγεί αναπόφευκτα σε βαριά ασθένεια. Αυτήν της στρεβλής πραγματικότητας, δηλαδή την ψευδή συνείδηση. Η ψευδής συνείδηση είναι η ατμομηχανή πάσης φύσεως λαϊκισμού και «οργανωμένης αγανάκτησης» που οδηγεί με τη σειρά της στην εκτροπή. Δυστυχώς το κείμενο παρέμβαση του Γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, διότι αυτό απασχολεί τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, συνιστά εκτροπή από ένα σύνολο αξιών και κανόνων που μέσα στο χρόνο γαλβανίστηκαν εντός της ευρωπαϊκής σκέψης για να αποτελέσουν τον κορμό της λεγόμενης Αριστερής Ηθικής η οποία αντιτάχθηκε με σφοδρότητα στον Υπαρκτό Σοσιαλισμό και τις σταλινικές παραφυάδες του. Το «έγκλημα» του κ. Σχινά και των πολιτικών προϊσταμένων του στην Κουμουνδούρου και το Μαξίμου είναι ότι επιδιώκουν τη νομιμοποίηση της συνδιαλλαγής και την εγκαθίδρυση μιας ιδιότυπης διαπλοκής στο όνομα της ιστορίας του εργατικού κινήματος, ως να αποτελούσε ιστορική οφειλή προς την Αριστερά.
Έχει ξαναγραφτεί σε αυτήν εδώ τη στήλη πως στο τέλος αυτής της πολιτικής περιπέτειας που ακούει στο όνομα «κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ» η λέξη Αριστερός και Αριστερά θα είναι απαγορευμένες για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, όχι με ποινικούς όρους αλλά καθαρά λόγω κοινωνικής απόρριψης. Αυτό θα είναι το ύστατο επίτευγμα της ηγετικής ομάδας του Μαξίμου και των γόνων των αριστερών οικογενειών του ΕΑΜ και του Εμφυλίου. Ο λόγος είναι απλός. Η λέξη «Αριστερά» θα έχει ταυτιστεί με τις έννοιες της αναποτελεσματικότητας, της αναξιοπρέπειας, της ανικανότητας, της διαστρέβλωσης, της θεσμικής διαπλοκής και της θεσμικής διαφθοράς και εντέλει της ψευδούς συνείδησης. Πολλά είναι τα δείγματα. Το ποιο πρόσφατο αφορά την υπόθεση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) καθώς και του νόμου που καθορίζει της αρμοδιότητες του υπουργού κ. Νίκου Παππά ως προς τη διαχείριση των ΜΜΕ και την έκδοση τηλεοπτικών αδειών. Πρόκειται για μνημείο θεσμοθέτησης διαδικασιών εκτροπής. Αυτός είναι και ο λόγος που ο νόμος αυτός θα εκπέσει στις Βρυξέλλες αφού προκαλεί τα ίδια πολιτικά προβλήματα με την πρόσφατη υπόθεση της Πολωνίας αλλά και με εκείνα που είχε προκαλέσει ο διαβόητος νόμος Ρουσόπουλου περί Βασικού Μετόχου. Ο συνδυασμός «σκοτώνει» τον κάθε Παππά όπως και τον κάθε Ρουσόπουλο.
Δυστυχώς τα «παιδιά» των αριστερών παππούδων και πατεράδων εκπαιδεύτηκαν κατά τη Μεταπολίτευση από τη Γενιά του Πολυτεχνείου να εγκαταλείψουν την αριστεροσύνη διατηρώντας ως όπλο συνδιαλλαγής το «ηθικό πλεονέκτημα» δύο περίπου γενεών που ποτέ δεν κυβέρνησαν αλλά και που πρόσφεραν το αίμα και τη ζωή τους για τις ιδέες τους. Το αποτέλεσμα είναι απεχθές αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Η «αριστερή άποψη» της Κουμουνδούρου, ανιστόρητη και άρα επικίνδυνη, οδηγεί αναπόφευκτα στη δαιμονοποίηση της Αριστεράς, ως συνδυασμό θεωρητικών και πρακτικών προσεγγίσεων, μοντέλου (ων) αισθητικής, ηθικών και αξιακών αναφορών, θεσμικών διεκδικήσεων, δημοκρατικών δικαιωμάτων. Πρόκειται για ένα σύνολο δραστηριοτήτων που χαρακτήρισαν ένα μεγάλο τμήμα της θεωρητικής παραγωγής του 20ού αιώνα, έθεσαν τα θεμέλια των σύγχρονων κοινωνικών επιστημών, διεκδίκησαν την εφαρμογή των απόψεων αυτών, ηττήθηκαν ή νίκησαν, αλλά τελικά υφίστανται ως μείζονος εμβέλειας αναφορά στην παγκόσμια σκέψη.
Ο Ιάσων Σχινάς προφανώς και είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης μιας παρέας η οποία αντιλαμβάνεται την Ιστορία αποκλειστικά ως όχημα διεμβολισμού της εξουσίας και τρύγου των προνομίων που αυτή η εξουσία αποφέρει. Ο νεποτισμός αποτελεί αποκλειστικά έκφραση οργανωμένων ομάδων που αναλαμβάνουν τη διαχείριση της εξουσίας με άλλοθι ιστορικές αξίες και καταβολές με στόχο όμως την άμεση ικανοποίηση της αδηφάγου ανάγκης τους για πλούτο. Το επόμενο στάδιο του νεποτισμού είναι ο νεοπλουτισμός. Το ζήσαμε και αυτό για δεκαετίες με το αισθητικό μοντέλο του, το διαπλεκόμενο σκηνικό του και το διεφθαρμένο καθεστώς του. Νεποτισμός και Νεοπλουτισμός χρησιμοποιούν ως όχημα το λαϊκισμό, εργαλείο διαπιστωμένα αποτελεσματικό από την εποχή του Βάργκας και του Περόν. Το σύμπλεγμα αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε εκτροπές χωρίς καμία εξαίρεση.
Ας το πάρουμε απόφαση, λοιπόν. Το μοντέλο άσκησης εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και σε προσωπικό επίπεδο της «Ομάδας των Τεσσάρων» του Μαξίμου είναι το θλιβερότερο προϊόν της πορείας της ελληνικής Αριστεράς από το 1949 έως σήμερα. Για έναν και μοναδικό λόγο. Διότι ως κομμάτι της ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Υπάρχουν ωστόσο βάσιμες υποψίες ότι το μοντέλο αυτό οδηγεί, ενδεχομένως αναπόφευκτα, σε κάτι ακόμη θλιβερότερο. Την αφαίρεση του δικαιώματος να επικαλείσαι την αριστερή σκέψη για πολλές δεκαετίες έως ότου σβηστεί από τη συλλογική μνήμη η απίστευτη ελαφρότητα της κυβερνώσας αριστερής εκδοχής. Αν αυτό δεν συνιστά έγκλημα τότε διερωτάται κανείς έως πού μπορεί να φτάσει η καταστροφική δυναμική της ψευδούς συνείδησης και άρα σε τι συνίσταται πλέον η περίφημη πια ατομική ευθύνη των μελών μιας σύγχρονης Κοινωνίας Πολιτών.
7°
