Οι καλλιτέχνες είναι παιδιά. Σαν τον Βασίλη. Τον αιώνιο έφηβο που παίζει με τη σφεντόνα του. Που δήλωσε πέρυσι πως επιτέλους μεγάλωσε λίγο για να καταλάβει κι αυτός πώς είναι μια δικτατορία. Αυτήν που ζούμε, εννοεί, ή έστω αυτήν που ζούσαμε μέχρι τον περασμένο Γενάρη. Γιατί δεν είχε καταλάβει την επταετία, ήταν πολύ μικρός.
Βλέπεις, άλλοι συνομήλικοί του, σαν τη Μαρία Δαμανάκη, την Ιωάννα Καρυστιάνη, τον Γιάννη Καλογήρου, τον Νίκο Χριστοδουλάκη, τον Γιώργο Παυλάκη, την Πέπη Ρηγοπούλου, τον Νίκο Σιδέρη, τον Δημήτρη Παπαχρήστο κι εκατοντάδες άλλους που δεν ήταν καλλιτέχνες, μεγάλωσαν πρόωρα. Και κατάλαβαν τότε ότι είχαμε χούντα και πήγαν και κλείστηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο.
Ο αιώνιος έφηβος δεν ήξερε από τα πράγματα των μεγάλων. Έτσι είναι τα παιδιά, ζουν στο δικό τους κόσμο. Που δεν έχει χούντες, που δεν έχει εξουσίες, που δεν έχει εφορίες. Ούτε από λεφτά καταλαβαίνουν. Αυτά τα αναλαμβάνουν άλλοι – αφήνεις ένα παιδί να χειρίζεται λεφτά; Μόνο όνειρα.
Γι’ αυτό μην κατηγορείτε τον Βασίλη, αν ο μάνατζέρ του εισέπραξε την αμοιβή του στη Βουλγαρία και πλήρωσε φόρο 15 ευρώ. Γιατί να τον απασχολούν αυτά τα πράγματα; Ποιος θέλει να προσγειώσει τον καλλιτέχνη στον πεζό κόσμο μας; Τι θέλουν, δηλαδή, να μεγαλώσει ξαφνικά και να καταλάβει ότι ζούμε σε δικτατορία; Τέτοια αντιποιητικά θέματα έχουν άλλους να τα διεκπεραιώνουν. Όπως λέει και μια φίλη μου, τα παιδιά έχουν ή μάνα ή μάνατζερ.
Σημ.: Από τις πρώτες μου καλοκαιρινές συναυλίες ήταν στο γήπεδο Ναυπλίου, τελευταίες τάξεις δημοτικού νομίζω, από το χέρι με τη μάνα μου. Ακούγεται κλισέ αλλά μεγάλωσα μαζί του κι έχω χορέψει, ιδρώσει, κλάψει με τη φωνή του. Μέχρι και τώρα, τον ακολουθώ. Και μου τη σπάει όταν ήρωες, καθοδηγητές, άνθρωποι που θαύμασα για τη σκέψη και το πάθος, τη στάση ζωής τους, με προκαλούν στην αποκαθήλωση. Βλέπεις, Βασίλη, με κάνεις να μεγαλώνω.
25°
