Πλάκα-πλάκα η μόνη που έχει εκπληρώσει τις στρατιωτικές της υποχρεώσεις στη σύγχρονη Ελλάδα είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Τότε που υπηρετούσε στο Ναυτικό με το φακό του Νίκου Δημόπουλου σταθερά κολλημένο πάνω στους αεικίνητους γλουτούς της. Και μετά, στην Υπολοχαγό Νατάσσα, με το πρώτο duck face στην ιστορία του παγκόσμιου πολεμικού κινηματογράφου, ever.
Μικρή έβλεπα στα αμερικάνικα περιοδικά της μάνας μου και κάτι θεόρατες ισραηλινές Miss Universe που όμως μου ήταν αδύνατον να πιστέψω ότι στον ελεύθερο χρόνο τους ήταν full time στρατιωτίνες. Αργότερα, όταν είδα τις μαυρόασπρες αντάρτισσες με σταυρωτά τα φυσεκλίκια, δεν ξέρω γιατί, αλλά το πίστεψα.
Σκούραιναν οι εποχές σκούραιναν κι οι γυναίκες. Οι Τσετσένες μαύρες χήρες, οι γερμανίδες αντάρτισσες των πόλεων με τον συρμάτινο σκελετό γυαλιών, οι σκονισμένες μεσανατολίτισσες γονατιστές στο οπλοπολυβόλο, οι χιπ χοπ τρομoκράτισσες των παρισινών banlieues, Femen οι μισθοφόροι των spa, Wonder Woman η πρωτοπόρος των ανδρογόνων στεροειδών με το κυλοτάκι-αστερόεσσα, Ζήνα η εκμαυλίστρια της παιδικής ζώνης του STAR και Βιτριολιστρίας της ανωνύμου από τα βίντατζ πρωτοσέλιδα της ζωής μας.
Ο στρατός των ατάκτων είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο, ανάλογα από ποια μεριά το βλέπει κανείς. Εγώ το είδα από τη σκοπιά των χουντικών σχολικών παρελάσεων, «οι ψηλές μπροστά - οι κοντές πίσω», οπότε μην περιμένετε και καμιά σπουδαία ορατότητα. Στο μιλιταριστικό ιδεώδες του Πάνου Καμμένου δεν αποκλείεται πάντως και να ανταποκριθούν πολλά κορίτσια, ψηλά κορίτσια, μεγαλωμένα με διωκτικά σύνδρομα και καταστροφικές ενορμήσεις.
Σταθερά πρώτη από το τέλος, είτε Ζωή Κωνσταντοπούλου είτε Ελένη Ζαρούλια, δεν μου κάνει και μεγάλη διαφορά. Σ’ αυτό το μαρς μιλιτέρ το θέμα είναι να ξέρεις τη θέση σου και την κατάλληλη στιγμή να το γυρίζεις σε βαλσάκι. Με τον Γιάννη Μαλούχο στα φωνητικά, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στην αμηχανία και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην τσίτα.
